ดูมาแล้ว Gone Girl ตามหา เมียหาย งานวิพากษ์สังคม วิเคราะห์ความแตกต่างทางเพศ ภายใต้ร่มเงาการฆาตกรรม

GONE GIRL: จากเรื่องราวแบบหนังฆาตกรรม ซ่อนเงื่อน สืบสวนสอบสวน เนื้อในของ Gone Girl แน่น-หนัก และคมคายเอามากๆ กับการสอดแทรกประเด็นต่างๆ เอาไว้ภายใน ก่อนที่จะพาตัวเองกลายเป็นหนังบอกเล่าเรื่องราวในครัวเรือน ที่บาดลึก

เริ่มด้วยเรื่องเมียผมหาย ที่ผัวกลายเป็นผู้ต้องสงสัยคนสำคัญ หนังพาไปพบเห็นปัญหาอันเกิดจากความแตกต่างทางสถานภาพทางสังคม, จากทัศนคติและมุมมองระหว่างชาย-หญิง, การตัดสินโดยใช้อคติและความสนิทสนม รวมไปถึงความรู้สึก ไปจนถึงการเสียดสีสื่อ ที่มีทั้งตกเป็นเหยื่อของสื่อ และสื่อกลายเป็นเหยื่อ ปิดท้ายด้วยเรื่องของสัมพันธภาพของชีวิตคู่ การคงอยู่ของชีวิตสมรส ที่ถูกบอกเล่าในแบบแดกดัน ชนิดที่ว่า ดูจบแล้วก็ถึงกับกลัวชีวิตแต่งงานกันเลยทีเดียว

โดยที่มีเรื่องราวสืบสวน สอบสวน ที่สถานการณ์พลิกไป ผันมาให้ได้ลุ้นระทึก ติดตามกันอย่างต่อเนื่องตั้งแต่ต้นจนจบ

หนังเล่าเรื่องได้อย่างหนักแน่น จริงจัง เด่นมากๆ ในเรื่องการสร้างบรรยากาศที่ดูคลุมเครือ องค์ประกอบต่างๆ ของหนัง “ช่วย” เล่าเรื่องเต็มที่ ทั้งโทนภาพ มุมกล้อง ดนตรีประกอบ ที่เยี่ยมไม่แพ้กันก็คือ การแสดงที่มาแบบยกชุด โดยเฉพาะ เบน อัฟเฟล็คที่เล่นเป็นนิค ดันน์ ผู้ชายที่ดูเป็นทั้งไอ้ขี้แพ้ และคนที่พร้อมจะทำอะไรโง่ๆ, โรซามุนด์ ไพค์ ในบท เอมี เอลเลียตต์ ดันน์ ภรรยาสาวแสนสวยผู้หายไป และแคร์รี คูน – มาร์โก้ น้องสาวฝาแฝดของนิค ตัวละครอีกตัวที่มาตอกย้ำความแตกต่างเรื่องมุมมองและทัศนคติของชาย-หญิงให้ชัดเจนขึ้น เช่นเดียวกับคิม ดิคเคนส์ กับบทโบนีย์ ตำรวจ “หญิง” ที่เข้ามาสืบคดี

ขณะที่การเล่าเรื่องของฟินเชอร์ ทำให้คนดูจดจ่ออยู่กับหนัง สร้างบรรยากาศร่วมกันระหว่างตัวละครและคนดูได้สำเร็จ บทก็วางรายละเอียดต่างๆ ได้อย่างน่าติดตาม ทั้งเงื่อนปมและการวางทางออกให้ตัวละครที่ถูกปูมาเป็นอย่างดี

ทั้งหมดล้วนทำให้เวลา 149 นาทีสั้นโคตรๆ แล้วยังเปลี่ยนตัวเอง จากหนังฆาตกรรม ซ่อนเงื่อน มาเป็นงานวิพากษ์ชีวิตคู่ วิจารณ์สังคมยุคนี้ ได้อย่างแสบสันต์โดยที่คนดูไม่รู้สึกเอะใจแม้แต่น้อย

(หมายเหตุ: ถ้าไม่อยากโดนสปอยล์เล่นงาน รีบดู)

โดย นพปฎล พลศิลป์
กด Like เพจสะเด่าส์ได้ง่ายๆ ที่นี่