ดูมาแล้ว Pixels เป็นก้อน แท่ง ท่อน เป็นพิกเซล ของจริง

PIXELS: เป็นหนึ่งในหนังที่เห็นหน้าตาออกมาครั้งแรกๆ ก็ถือว่าน่าสนใจ แม้ตัวอดัม แซนด์เลอร์ จะไม่ใช่นักแสดงที่ถูกใจนัก กับมุขและลักษณะตัวละครแบบเดิมๆ ที่เจ้าตัวไม่เคยพยายามเปลี่ยนตัวเองไปไหน แต่นี่คืองานกำกับของคริส โคลัมบัส ผู้กำกับที่ทำหนังเอาใจ “ตลาด” ได้ดีคนหนึ่ง และพล็อตที่ว่า ด้วยมนุษย์ต่างด่าง ส่งตัวละครในวิดีโอเกม ยุคเกมตู้ สมัย 80 มาบุกโลกก็ถือว่าแปลก และสดใช้ได้

กับตัวอดัม แซนด์เลอร์ ก็ยังเป็นตัวละครในกลุ่มพวก “ขี้แพ้” ดูทึ่มๆ ขี้อาย ทั้งๆ ที่ลึกแล้วในตัวเองมีศักยภาพมากกว่าที่เห็น แต่กลายมาเป็นความหวัง หรือกุญแจสำคัญ ในการแก้ไขปัญหาใหญ่ของเรื่อง เหมือนที่เคยๆ ได้ชมกัน ซึ่งมันขาดเสน่ห์ไปแล้วในยุคนี้

แต่ที่แย่กว่าก็คือ เรื่องราวขที่อยู่ในกลุ่มจะเอาทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องโรแมนติค, เรื่องความสัมพันธ์ครอบครัว เรื่องของแอ็คชัน จะใส่มาทั้งความซาบซึ้ง ความสนุกสนาน อารมณ์ขัน มันอยู่ในข่ายที่ไม่เข้ากัน และไม่ลงตัว เป็นเหมือนการปะโน่น ติดนี่ ที่ไม่มีอะไรที่เชื่อมต่อ หรือเข้ากันได้ดี อย่าง พล็อตที่แม้จะมาแบบง่ายๆ ไม่ซับซ้อน เหมาะกับการเป็นหนังครอบครัวเด็กดู แต่ก็ใส่มุขตลกห่ามๆ ผู้ใหญ่ขำมาเต็ม แล้วจังหวะของหนังก็ผิดเพี้ยน จากที่กำลังสนุกๆ ก็เบรคตัวเองเป็นระยะๆ ไม่แปลกที่จะรู้สึกว่า หนังโดด กระตุก เล่าเรื่องเหมือนเป็น “ท่อน” ไม่ลงตัว เข้ากัน บทมีปัญหาอย่างแรง ทั้งในแง่ของการสร้างตัวละคร และการเล่าเรื่อง

ถึงฉากแอ็คชัน การต่อสู้ของคนกับตัวละครในเกม ที่คอนเส็ปท์เหมือนเอาเกมมาใส่ในโลกจริงๆ จะทำได้สนุก น่าสนใจ โดยเฉพาะฉากดวลกับแพ็คแมน ที่ถือว่าเป็นไฮไลท์ของหนัง แต่งานในส่วนนี้ก็เพียงแค่องค์ประกอบหนึ่งของเรื่อง เป็นส่วนหนึ่งของหนัง ซึ่งไม่สามารถอุ้มหนังทั้งเรื่องเอาไว้ ที่สำคัญเป็นไอเดียที่หนังใหญ่เรื่องนี้ยกมาจากหนังสั้นอีกที เพราะฉะนั้นจะยกเครดิตให้กับทีมงานต่างๆ ก็คงไม่ได้

Pixels นอกจากจะกู้ชื่อให้แซนด์เลอร์ไม่สำเร็จ (ที่ยิ่งไปกว่านั้น ยังโดนปีเตอร์ ดิงเลจ์ ขโมยซีนยับ) แต่ยังพาคริส โคลัมบัส ที่ชื่อก็ไม่เปรี้ยงเท่าไหร่แล้วในยุคนี้ หมองไปอีกคน

เป็นหนังที่เป็นชิ้น เป็นส่วน เป็นก้อน เป็นแท่ง แบบชื่อหนัง ปราศจากความกลมกลืน เนียนลื่น อย่างแท้จริง

โดย นพปฎล พลศิลป์

สามารถกดไลค์ Like ติดตามเพจสะเด่าส์ ได้ที่นี่