คุยกันสั้นๆ กับยอดโปรดิวเซอร์ ควินซี โจนส์ ถึงการทำงานดนตรี และการทำงานร่วมกับศิลปินระดับตำนาน จากแฟรงค์ ซินาตรา มาจนถึงไมเคิล แจ็คสัน

ยอดโปรดิวเซอร์คนหนึ่งของวงการเพลง ควินซี โจนส์​อายุ 81 ปีแล้ว และไม่ใช่แค่เป็นพยานในวงการดนตรียุคต่างๆ แต่เขาเป็นหนึ่งในผู้สร้างวิวัฒนาการเหล่านั้น จากมือทรัมเป็ทในวงแจ็ซซ์ และมือเรียบเรียง กลายเป็นหัวหน้าวง, คนทำเพลง และโปรดิวเซอร์ ที่ได้ทำงานกับเรย์ ชาร์ลส์, เคานท์ เบซี, อารีธา แฟรงคลิน, แฟรงค์ ซินาตรา, บิลลี ฮอลิเดย์, พอล ไซมอน และไมเคิล แจ็คสัน ได้โปรดิวซ์ทั้งอัลบั้มขายดีตลอดกาล Thriller ของแจ็คสัน ทั้งซิงเกิลรวมดาว We Are the World เข้าชิงรางวัลแกรมมีถึง 79 ครั้งและคว้ามาได้ 27 หน นี่คือบางส่วนของการให้สัมภาษณ์ครั้งล่าสุดของโจนส์ ถึงเรื่องการทำงานในแต่ละยุคสมัย และกับแต่ละศิลปิน

@ คุณมองว่าเทคโนโลยี เปลี่ยนแปลงดนตรีหรือเปล่า?: “ใช่… นั่นคือสิ่งที่เปลี่ยนแปลงโลก ผมจำได้ตอนที่บาริชนิคอฟมาที่นิว ยอร์คเป็นครั้งแรกในยุค 60s ผมถามเขา ‘มิคาอิล คุณมีความกล้าที่จะหนีออกมาจากรัสเซียในตอนนั้น ได้ยังไง?’ เขาบอกว่า ‘ควินซี มันง่ายมาก… โทรทัศน์ไง ผมได้ดูโรเบิร์ท เปอตีท์ แสดงที่ปารีเซียงบัลเลท์ การแสดงของอเมริกัน บัลเลท์ เธียเตอร์ ในนิว ยอร์ค ผมบอกกับตัวเองว่า ฉันก็ทำแบบนั้นได้เหมือนกัน’ ตอนที่มองกลับมาในชีวิตตัวเอง สิ่งที่ผมเห็นว่าเปลี่ยนแปลงมากที่สุดคือ เครื่องบินเจ็ท และโทรทัศน์ จากนั้นเราก็มีแฟ็กซ์ และดาวเทียม แล้วก็อี-เมล แล้วมันก็จบลง เหตุการณ์อาหรับสปริงคงเกิดขึ้นไม่ได้ถ้าไม่มีอี-เมล

@ เดี๋ยวนี้คุณเล่นทรัมเป็ทบ่อยไหม?: “ผมไม่เคยเล่นอีกเลย ผมคงตายจากมันไปแล้ว ดิซซี (จิลเลสพี) ให้ทรัมเป็ทของเขาแท้ๆ มา และผมจับมันไม่ได้เลย ผมเคยผ่าตัดสมองเพราะเส้นโลหิตแดงโป่งพอง แล้วก็มีคลิปเล็กๆ อยู่ในสมอง ซึ่งมีข้อความถึง 5 ภาษาบอกว่า ผมไม่สามารถผ่านอะไรที่มีพลังงานแม่เหล็กได้ กรุณาหลีกเลี่ยง นั่นเป็นทางออกที่ง่ายที่สุด”

@ คุณเรียนรู้อะไรจากเรย์ ชาร์ลส์บ้าง?: “เอ่อ… ทุกอย่าง เราเจอกันตอนผม 14 และเขา 17 เขาสอนผมถึงสิ่งต่างๆ ด้วยอักษรเบรลล์ เขาร้องเพลงด้วย เหมือนแน็ท โคลและชาร์ลส์ บราวน์ แล้วก็เล่นอัลโต (แซ็กโซโฟน) คล้ายๆ ชาร์ลี ปาร์คเกอร์ ในยุค 40s ที่มีเรื่องเหยียดผิว แต่เราก็บอกกับโลกในทุกๆ วัน ‘อย่าให้คุณค่าในตัวเองของผม ขึ้นอยู่กับความคิดเห็นของคุณที่มีต่อผม แม้แต่หยดเดียว’”

@ แฟรงค์ ซินาตรา เป็นคนตั้งชื่อเล่นว่า คิว (Q) ให้คุณใช่ไหม?: “ผมอยู่ในฝรั่งเศส แล้ววันหนึ่งพวกเขาก็บอกว่า ‘สำนักงานของเกรซ เคลลีโทรมา และคุณซินาตราต้องการให้คุณยกวงออร์เคสตรา 55 ชิ้นมาที่มอนติ คาร์โล เพื่อเล่นงานการกุศล’ เราจับรถไฟไปเล่น และพอจบโชว์ เขาบอกว่า ‘เจ๋งมาก ไอ้หนู คู-คู-‘ ผมไม่ได้ติดต่ออะไรกับเขาตั้ง 4 ปี แล้วเขาก็โทรมา ‘เฮ้… คิว นี่ฟรานซิสนะ ผมอยู่ฮาวายกำลังกำกับหนังเรื่อง None But the Brave แล้วได้ยินงานที่คุณทำกับเบซี เมื่อปีกลาย’ ผมบอก ‘มันเป็นเพลงวอลทซ์ ผมทำมันในจังหวะ 4/4 กับเบซี เพราะงั้นมันเลยน่าจะเป็นสวิง’ เขาพูด ‘แบบนั้นแหละที่ผมอยากจะทำ คุณพอจะลองคิดถึงการทำอัลบั้มกับเบซีแล้วก็ผมได้ไหม?’ ผมตกลงแล้วดิ่งไปที่ฮาวาย และไม่เคยทิ้งแฟรงค์ จนกระทั่งเขาจากโลกนี้ไป

@ ในฐานะนักดนตรีคุณมีความทรงจำถึงไมเคิล แจ็คสันยังไงบ้าง?: “เราเริ่มทำงานด้วยกันตอนหนัง The Wiz ซึ่งเขาอายุราวๆ 19 เขาบอกว่า ‘ผมอยากได้โปรดิวเซอร์มาทำงานอัลบั้มตัวเอง’ เหมือนหยั่งว่าผมสนใจทำงานกับเขาไหม ผมบอก ‘ไมเคิล ผมไม่อยากคุยถึงเรื่องอื่น นอกจากเรื่องหนัง’ แต่ก็พยายามองหาสิ่งที่เขาไม่เคยทำมาก่อน ผมมีเพลง She’s Out of My Life ที่ทอมมี บาห์เลอร์แต่งตอนภรรยาทิ้งไป ผมกะเก็บไว้ให้ซินาตรา แต่ก็คิดว่า ‘อยากให้ไมเคิลลองร้องดู เพราะเขาไม่เคยมีประสบการณ์แบบนี้ในชีวิตจริง’ ราวๆ สักปีหนึ่ง ผมได้ดูเขาในงานออสการ์ ร้องเพลง Ben เพลงรักโรแมนติคที่แต่งให้กับหนู! ผมเลยเอาเพลงนี้ให้เขา และทุกครั้งที่เราบันทึกเสียงเพลงนี้กัน เขาจะร้องไห้ทุกที”

จากเรื่อง ย้อนอดีตการทำงานของตำนานกับตำนาน ควินซี โจนส์ กับสารพัดศิลปิน โดย นพปฎล พลศิลป์ คอลัมน์ ดนตรีมีเหตุ หนังสือพิมพ์ ไทยโพสท์ 25 กรกฎาคม 2557