ดูมาแล้ว สมิง – พรานล่าพราน งานซีจีสอบผ่าน แต่งานเรื่องบทคงต้องว่ากันใหม่

สมิง – พรานล่าพราน: มีจุดขายที่โดดเด่นตรงเทคนิคพิเศษในการสร้างเสือซีจี ซึ่งจากที่เห็นในหนังทั้งเรื่องนั้น ถือว่าทำออกมาใช้ได้ แม้จะมีเรื่องแสง-เงา, ขนาด หรือว่า สัดส่วนที่อาจจะมีผิดพลาดไปบ้าง แต่ก็มองข้ามได้ ไม่น่าเกลียด หลายๆ ฉากดูเนียน และสมจริงทีเดียว

แต่ปัญหาก็ยังอยู่ที่ตัวบท ซึ่งจากที่เห็น หนังใส่ตัวละครมายุ่บยั่บ ในระดับที่มากเกินไปก็ว่าได้ บางคนก็มาๆ หายๆ และท้ายที่สุดก็เก็บไม่หมด แถมตัวละครบางกลุ่ม บางก๊วน ยังดูออกไปทางตลกๆ มากกว่าน่าเกรงขาม ขณะที่อารมณ์ขันจริงๆ ที่ใส่เข้ามาก็หนักไปทางประดัดประเดิด มากกว่าจะเข้าเป้า สถานการณ์ต่างๆ ก็ไม่เร่งเร้า หรือบีบคั้นอย่างที่หนังในแนวทางนี้ควรจะเป็น แถมบรรดานักแสดงก็ไม่ได้ช่วยอีกต่างหาก ทั้งการแสดง หรือบทสนทนา ที่ออกจะแห้งแล้งไม่ต่างกัน

ยังดีที่ซีจีขายได้ มีฉากบางฉากที่ทำออกมาได้ดี หนึ่งในนั้นก็คือ ฉากเสือกับพรานฝรั่ง และหนังพอมีหักมุมให้ได้ อ่อ… กันบ้างในตอนท้าย ไม่อย่างนั้นก็อาจจะกลายเป็นงานที่จืดสนิทไปเลยก็เป็นได้

ถือเป็นการเริ่มต้นที่ดีสำหรับการทำงานที่ “ขาย” เทคนิคพิเศษ เมื่อคุณภาพของเทคนิคพิเศษนั้น ขาย “ได้” แต่อย่าลืมว่า นั่นเป็นเพียงแค่องค์ประกอบหนึ่งของหนัง และไม่ใช่องค์ประกอบสำคัญด้วยซ้ำหากจะว่าไป

โดย นพปฎล พลศิลป์