By Sadaos
DIVERGENT: มีหลายๆ อย่างที่ทำให้นึกถึง The Hunger Games ทั้งพล็อตและความซับซ้อนของเรื่อง แต่กลับเล่าเรื่องที่มีหลายชั้นแบบ “เก็บ” ได้ไม่หมด ยกเว้นเรื่องการฝึกของตัวละครในกลุ่ม กับเรื่องความรัก ส่วนอื่นๆ ไม่ว่าจะเป็นความขัดแย้งทางการเมือง ที่น่าจะเป็นประเด็นสำคัญของเรื่องทั้งหมด ดูหลวมๆ ถูกนำเสนอแบบผ่านๆ ความสัมพันธ์ของตัวละคร โดยเฉพาะเบียทริซตัวละครหลักกับครอบครัวถูกลืมหาย จนเมื่อความสัมพันธ์พลิกผัน พบการสูญเสีย ไม่ส่งผลอะไรกับอารมณ์ผู้ชม เป็นเพียงเหตุการณ์ตามสูตรทั่วๆ ไป
แม้พยายามนำเสนอตัวเองให้ดู “ใหญ่” แต่หลายๆ อย่างก็ “Look Cheap” โดยเฉพาะกับฉากแอ็คชันในตอนท้าย หรือการใช้สารบางอย่างฉีดเข้าไปในร่างกาย ให้ผู้ถูกฉีดทำกิจกรรมต่างๆ แบบไม่มีอุปกรณ์ต่อเชื่อมหรือรับส่งสัญญาณใดๆ แต่กลับมองเห็นถึงจิตใจ บังคับได้จากระยะไกล ด้วยคอมพิวเตอร์ ที่หลายๆ คน ถึงกับบอกว่า ตกลงเขาฝช้ยาสั่งทางไสยศาสตร์กันใช่ไหม? แต่ถ้าหนังสือว่าไว้อย่างนั้น หนังก็พลาดที่สร้างความน่าเชื่อถือ หรือหนักแน่นไม่สำเร็จ เหมือนที่ทำให้ไม่รู้สึกเลยว่า พวกไดเวอร์เจนท์ น่าหวั่นเกรงอะไร ถึงกลัวกันขนาดนั้น
กับไชลีน วูดลีย์ ที่หากบุคลิกต้องตามนิยาย ก็ถือว่าเป็นเรื่องบังเอิญที่ตัวละครของเธอบนจอ ทั้งภาพลักษณ์ การแสดงออก ราวกับเป็นแคทนิส เอเวอร์ดีน ส่องกระจก แต่ขาดเสน่ห์ และไม่ได้รู้สึกถึงความสับสน ซับซ้อนในตัวมากนัก
น่าเสียดายที่หนังสามารถเปิดเรื่องได้อย่างน่าสนใจ มีลุ้น มีตื่นเต้น ดูขึงขัง จริงจัง แต่หลังเบียทริซเข้ากลุ่ม หนังก็ช็อตไปเฉยๆ ดูเป็นงานมิติเดียวที่ดูเพลินได้อยู่ แต่ในแง่ของความซับซ้อนของเรื่องที่จะพาหนังไปไกลกว่าการเป็นงานแอ็คชัน การต่อสู้ของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งกับระบบ กับโลกที่มีความเปราะบางทางการเมืองนั้น Divergent ยังพาไปไม่ถึง
โดย นพปฎล พลศิลป์
What is your reaction?
