By Sadaos
INTO THE WOODS: หากชอบหนังเพลงอย่าง Sweeney Todd ที่สร้างจากละครเพลงของสตีเฟน ซอนด์ไฮม์ คงจำความ ดาร์ค-โหด และเหี้ยมได้ดีว่ามีขนาดไหน แม้หนังเพลงอย่าง Into The Woods งานอีกชิ้นของซอนด์ไฮม์ จะเป็นงานในชายคาของวอลท์ ดิสนีย์ แต่หนังก็ยังมีด้านที่มืดหม่น เสียดสี จิกกัดแบบสัมผัสได้ชัดเจน ถึงจะซอฟท์ลงกว่าที่เคยเจอในงานของทิม เบอร์ตันก็ตามที
เนื้อหา ซึ่งก็หมายความรวมไปถึงเพลงในหนังเรื่องนี้ จะเล่นไปที่บรรดานิทาน หรือเทพนิยายทั้งหลายเป็นหลัก โดยเฉพาะในช่วงปิดท้ายของหนังที่ย้ำกันเลยว่า อย่าโลกสวยกับสิ่งที่เรื่องราวเหล่านั้นนำเสนอ ขณะที่ช่วงแรกที่ตัวละครมุ่งหน้าเดินทางสู่ป่า หากจะมองเป็นมีนัย นี่ก็คือการพาตัวละคร และผู้ชมให้ได้ไปข้างหน้า มีความกล้า และอย่ากลัว
แล้วก็ไม่ใช่แค่เรื่องที่ถูกจับเล่น ตัวละครในนิทานทั้งหลาย ที่ขนมายังกับเป็นหนัง Avengers ของโลกนิทาน เทพนิยาย ก็ถูกเสียด ถูกสีจนไฟลุก กันเป็นแถว ไม่ว่าจะเป็นหนูน้อยหมวกแดง ที่ไม่ได้ซื่อใส, เจ้าชายทรงเสน่ห์ ที่ชีวิตไม่มีอะไรนอกจากขายเสน่ห์ หรือแจ็คที่ซื่อจนเซ่อ ทั้งหมดมาพร้อมๆ กับเพลงที่เต็มไปด้วยเสน่ห์น่าฟัง ในแบบของซอนด์ไฮม์ แล้วกับความดาร์คที่ลดลงไปเยอะ ก็ได้อารมณ์ขันดันขึ้นมาให้กลายเป็นงานหนังเพลงเบาสมอง ที่ดูสนุกได้ในวงกว้างมากขึ้น
มีนักแสดงที่เล่นได้ ร้องเพลงได้ มาสวมบทบาทได้อย่างสมบูรณ์ โดยเฉพาะเจ้าป้า เมอรีล สตรีพ แต่ที่เซอร์ไพรส์ก็คงไม่พ้น คริส ไพน์ ที่กลายเป็นเจ้าชายบอยแบนด์ มาเรียกเสียงฮา ได้อย่างเต็มตัว
ถ้าเรื่องราวในช่วงท้าย ที่ดูเป็นการเล่าเรื่องแบบ “นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า” ไม่ยืดยาว และเยอะ จนหลุดไปจากโทนเรื่อง และจังหวะหนังที่สนุก เพลินมาตั้งแต่ต้น Into the Woods น่าจะไม่กลายเป็นหนังที่มีบทสรุปขมวดจบไม่สวยอย่างที่ควรจะเป็น อย่างที่เห็นกันแบบนี้
โดย นพปฎล พลศิลป์
ให้กำลังใจด้วยการกด Like เพจสะเด่าส์ได้ ที่นี่
What is your reaction?
