ดูมาแล้ว ONLY GOD FORGIVES หนังอาชญากรรม เรียบแต่ลึก นิ่งแต่โหด

ONLY GOD FORGIVES: นิโคลาส วินดิ้ง เรฟฟน์ พาคนดูมาพบกับโลกของอาชญากรรมในบางกอก ที่ตัวแสบรายใหญ่ไม่ใช่อื่นไกล คนในเครื่องแบบ ที่คุณก็รู้ว่าใครนี่เอง

การเล่าเรื่องนิ่ง เรียบ แต่เต็มไปด้วยพลัง เช่นเดียวกับการแสดง ที่ทำให้ตัวละครดูลึก และลับ หากที่โดดเด่นที่สุดก็คือ การสร้างบรรยากาศ การใช้สี และแสง ที่สร้างโลกด้านมืดของกรุงเทพฯ ได้อย่างมีเสน่ห์ ดูเพ้อฝัน มีสีสันในแบบงานแฟนตาซี ที่บางทีในความเป็นจริง ก็อาจจะมีสีสันไม่แพ้ในหนัง รวมไปถึงถ่ายทอดความเหี้ยมโหด และวิปริตในจิตใจมนุษย์ออกมาได้อย่างน่ากลัว จนแทบทุกฉากในหนังเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ไม่ปลอดภัย อาจจะยกเว้นไว้ก็แค่ที่บ้านของเจ้าหน้าที่ตำรวจที่รับบทโดยวิทยา ปานศรีงาม

หนังอาจจะเต็มไปด้วยความรุนแรง แต่ก็รู้สึกว่า เป็นสิ่งที่ควรเป็นเมื่อมองถึงสภาพจิตใจของตัวละคร เพียงแต่บางครั้งไม่ต้องแสดงให้เห็นจะแจ้งขนาดนั้นก็ได้ แต่ฉากที่อำมหิตที่สุดในความรู้สึกของหนัง กลับกลายเป็นฉากร้องเพลง คิดถึงบ้าน (หรือเดือนเพ็ญ) ที่ให้บรรยากาศชวนขนลุก เป็นเพลง คิดถึงบ้าน ที่ฟังแล้วน่ากลัวที่สุดเท่าที่เคยได้ยินมา

น่าเสียดายที่ไม่มีคำบรรยายภาษาอังกฤษ สำหรับฉากตัวละครของวิทยาร้องเพลง เพราะในความที่ดูเหมือนจะไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องราว แต่เพลงทั้งหลายล้วนมีเนื้อหา นัย ที่สื่อถึงผลการกระทำของตัวละคร รวมไปถึงตอกย้ำความเหี้ยมโหด วิปริตของตัวละครได้เป็นอย่างดี

โดยส่วนตัวแล้วรู้สึกว่าสนุก และเข้าถึงงานชิ้นนี้ของ วินดิ้ง เรฟฟน์ ได้ง่ายกว่า Drive บางทีอาจจะเป็นเพราะเริ่มเข้าใจ คุ้นเคยกับสไตล์ การเล่าเรื่องของเขาแล้วก็เป็นได้ แล้วก็ทำให้นึกถึงงานของเป็นเอก รัตนเรืองอยู่ครามครัน

โดย นพปฎล พลศิลป์