By Sadaos
SNAP แค่… ได้คิดถึง: จุดเริ่มต้นของเรื่องดูเหมือนเป็นส่วนขยายของหนังแฟนฉัน แต่เป็นในอีกแง่มุม กับชีวิตของหนุ่ม-สาวคู่หนึ่ง ที่กลับมาพบกันในอีก 8 ปีต่อมา ที่งานแต่งงานของเพื่อนร่วมห้อง ซึ่งจัดกันที่โรงเรียนเก่าของทั้งคู่ โดยฝ่ายหญิงที่มีแฟนอยู่แล้ว มีบางอย่างที่ยังไม่เคลียร์กับฝ่ายชาย ที่เป็นตากล้องประจำรุ่น และมีความผูกพันที่ลึกซึ้งมากกว่าเพื่อนธรรมดาๆ แถมบางฉากในหนังก็มีอะไรให้นึกถึงแฟนฉันอีก ไม่ว่าจะเป็นฉากหลังของเรื่องที่เป็นเมืองเล็กๆ มีฉากเพื่อนๆ ขี่จักรยานด้วยกัน ซึ่งก็ไม่รู้ว่าเป็นความตั้งใจ หรือเพราะเรื่องที่วางเอาไว้พาไป
แต่ถ้าคิดว่าเป็นเรื่องปกติในชีวิตผู้คนที่ละม้ายกันได้ โดยเฉพาะกับคนที่อยู่ในต่างจังหวัด Snap พาตัวเองไปไกลกว่าการเป็นงานถวิลหาอดีต เป็นมากกว่าหนังโรแมนติค ที่พูดถึงความสัมพันธ์ครั้งเก่า ที่ตามมาหลอกหลอน เพราะหนังยังมีการนำเสนอเรื่องราวทางการเมือง ที่เข้ามาเกี่ยวพันกับชีวิตและความสัมพันธ์ของตัวละครในเรื่อง แม้จะถูกนำเสนอเป็นฉากหลัง เหมือนกับบอกผ่านๆ แต่กลับถูกเน้นย้ำอยู่ตลอดทั้งเรื่อง ทำให้หนังมีนัยบางอย่างที่เข้ามาซ้อนทับกับเรื่องราวในส่วนที่เป็นเรื่องราวโรแมนติค
แล้วจำเป็นหรือไม่ที่จะต้องตีความ หรือหาความเชื่อมโยงกับเรื่องราวความรัก ที่ถูกนำเสนอเป็นประเด็นหลัก ก็อยู่กับประสบการณ์และมุมมองของแต่ละคน ซึ่งก็ไม่ง่ายเหมือนให้แฟนหนุ่มของตัวละครสาวในตอนโตชื่อแมน แต่คนในความทรงจำยามเป็นนักเรียนชื่อบอยแน่ๆ
แต่กับการเป็นงานโรแมนติค Snap ทำให้เห็นว่า ชีวิตหรือความรักที่ผ่านไป ก็ไม่ต่างไปจากภาพสแน็ปช็อต ที่บางคนอาจเก็บไว้เป็นความทรงจำ หรือบางคนอาจจะฝังใจจำก็แล้วแต่ บางคนอาจจะถ่ายได้ละเอียด แต่บางคนก็ไม่ใช่ หนังก็ให้ตากล้องหนุ่มคือคนแรกและหญิงสาวที่แฟนหนุ่มเป็นนายทหารคือฝ่ายหลัง ที่เจ็บปวดก็คือ ขณะที่ฝ่ายชายมีบาดแผลมากมายที่เกิดขึ้นจากความสัมพันธ์ครั้งนี้ ที่เป็นเหมือนภาพสแน็ปที่ไม่ได้อยากลืมแต่ก็ไม่ได้อยากจำ แต่เขาเลือกเก็บเอาไว้แล้วปล่อยให้ผ่านไป และใช้ชีวิตต่อไปถึงบางรอยแผลจะฝังลึกเกินเยียวยาก็ตามที ถึงบางทีอาจจะมีบางอย่างที่แว้บเข้ามาในความรู้สึกบ้าง แต่กับฝ่ายหญิงที่พยายามคาดคั้นบางอย่างกับเขา เธอดูเหมือนจะฝังใจกับมัน โดยที่ไม่สนใจรายละเอียดต่างๆ ที่เกิดขึ้นเลย คนหนึ่งเหมือนไม่ใส่ใจแต่เก็บทุกอย่างไว้แล้วฝัง เดินต่อไป ขณะที่อีกคนเหมือนใส่ใจ จำ แต่กลับไม่มีความละเอียดต่างๆ แล้วยังพยายามจะทำให้ชีวิตหยุด และย้อนเวลาไปหาวันเก่าๆ ไม่ต่างไปจากการถ่ายภาพสแน็ปช็อต และความทรงจำที่มีต่อภาพที่เห็น ซึ่งต่างคนก็ต่างรูปแบบ และวิธีการ
หนังให้รายละเอียดตัวละครในส่วนนี้ไว้เยอะ แต่เป็นแบบจิ๊กซอว์ ที่ต้องค่อยๆ เก็บต่อเอาเอง ขณะที่การเล่าเรื่อง ก็ดูจะอึดอัดสำหรับการเป็นหนังที่หวังเข้าถึงผู้ชมในวงกว้าง ไม่ว่าจะเป็นการแช่กล้องนานๆ หรือว่าขาดดนตรีประกอบมาเร้าความรู้สึกคนดู และการแสดงที่ดูนิ่งๆ ซึ่งเรียกร้องความสนใจ และการทำงานของระบบความคิดของผู้ชม แต่ในอีกมุมหนึ่ง ก็ทำให้ผู้ชมรู้สึกไม่ต่างไปจากตัวละคร ที่มีความอึดอัด ขัดเคืองอยู่ภายใน มีบางอย่างที่เก็บไว้
โทนี รากแก่น ได้หนังที่ฉายศักยภาพทางการแสดงอย่างเต็มที่ซะที กับบทที่ดูนิ่งๆ แต่รู้สึกได้ถึงความคิด จิตใจที่มีอะไรมากมายที่วิ่งพล่าน รู้สึกได้ถึงเยื่อใยกับสิ่งต่างๆ ในอดีต แต่เลือกจะเก็บไว้ น่าเสียดายที่วรินธร เปานิล ที่มารับบทตัวละครหลักฝ่ายหญิง ทำได้ไม่ดีเท่า แคเร็คเตอร์อาจจะได้ แต่การแสดงออกถึงความรู้สึกข้างใน โดยเฉพาะความรู้สึกที่มีให้อีกฝ่าย ดูห่างเหิน จนส่งให้หนังไม่กระทบอารมณ์ได้มากกว่านี้
หากเท่าที่เป็นอยู่ ในภาพรวม Snap ก็ถือว่าเป็นหนึ่งในหนังไทยที่มีอะไร “มาก” มายเหลือเกินข้างใน เห็นได้ชัดจากความรู้สึกของตัวเองตอนได้ชม กับความรู้สึกตอนที่ลงมือเขียนถึงหนัง จากที่ไม่รู้สึกว่าหนังมีอะไร กลับกลายเป็นจะหยิบ หรือจะมองมุมไหนของหนังดี
ก็เหมือนกับที่หนังบอกเอาไว้ เราจะเลือกสแน็ปภาพกันยังไง และเก็บความรู้สึกจากภาพนั้นแบบไหน ซึ่งใช้ได้กับทั้งเรื่องราวของการใช้ชีวิต, ความรัก, ความสัมพันธ์ และการเมือง
ควรดูถ้าชอบ: กอด, Me Myself ขอให้รักจงเจริญ
โดย นพปฎล พลศิลป์
ติดตามอ่านเรื่องราว ข่าวสาร ชมตัวอย่าง ชมคลิป ชม MV อ่านงานวิจารณ์หนัง และเพลง แบบนี้ ได้ด้วยการกดไลค์ Like เพจสะเด่าส์กันไว้ก่อน ได้ที่นี่
What is your reaction?
