By Sadaos
ORIGINS/ Imagine Dragons
[Kidinakorner/ Polydor/ Interscope]
เปิดตัวได้อย่างน่าสนใจเมื่อปี 2012 กับอัลบัม Night Visions ที่มี “In Time” เป็นซิงเกิลแรก แล้วก็ตามด้วยเพลงฮิตๆ อย่าง “Radioactive”, “Demons” กับอัลบัมต่อมา Smoke + Mirror นอกจากจะมีคอนเส็ปท์ที่แข็งแรง ให้สัมผัสถึงความเป็น ‘อาร์ต’ ในตัว ก็ยังมีเพลงที่ ‘ขาย’ ได้ในความเป็นป็อป อย่าง “I Bet My Life” หรือ “Shots” รวมไปถึง “Gold” ที่ให้ความหนักแน่นในแบบร็อคไปพร้อมๆ กัน
เรียกได้ว่า แค่ก้าวที่สองในการทำงาน อิเมจิน ดรากอนส์ ก็แสดงให้เห็นว่ามีของในตัวเพียบ ที่ทำให้อัลบัมแรกไม่ต่างไปจากการทักทาย แต่พอมาถึงอัลบัมที่สาม พูดกันแบบบ้านๆ ก็คือ พวกเขาเหมือนจะ ‘หมด’ หรือ ‘ติดกับดัก’ ความสำเร็จที่ได้รับจากการทำงานเพียงแค่สองอัลบัม เมื่อ Evolve ฟังแล้วรู้สึกถึงการหยุดนิ่ง หรือหากคิดไปไกลกว่านั้นก็คือ ‘อ่อนล้า’ อย่างเห็นได้ชัด แม้จะมีเพลงติดชาร์ตอย่าง “Believer”, “Thunder” และ “Whatever It Takes” และประสบความสำเร็จในเรื่องของยอดขาย แต่เนื้อความดนตรีนั้น พวกเขาดูไม่ขยับไปไหนจาก Smoke + Mirror
แล้วก็ไม่ Evolve อย่างชื่ออัลบัม และพลอยพาลให้คิดว่า งานชุดที่สองของพวกเขา ไม่ต่างไปจากการไปถึงที่สุดในการทำงานของอิเมจิน ดรากอนส์ก็ว่าได้ และในเวลาเดียวกันก็เป็น ‘มาตรฐาน’ ที่พวกเขาสร้างขึ้นและต้องก้าวข้ามไปให้ได้ ถ้าไม่อยากเป็นแค่เพียงวง ‘ร็อค’ วงหนึ่งในจำนวนในไม่กี่รายที่แจ้งเกิดได้ในยุค 2010 ช่วงเวลาที่ดนตรีร็อคแทบจะสูญพันธุ์
แถมพูดกันตรงๆ เพลงร็อคของพวกเขามันก็ฟังดีดๆ มากลีลากว่าความหนักแน่นแบบวงร็อคที่เรารู้จักกันโดยทั่วๆ ไปก็ตาม
ไม่ต้องรอกันนานแค่ปีเดียวจาก Evolve อิเมจิน ดรากอนส์ ก็กลับมาพร้อมกับอัลบัมที่สี่ ที่บางทีอาจจะมีเป้าหมายอยู่ที่การเอาคืนสิ่งที่เสียไปจากงานชุดก่อนก็เป็นไปได้
ถ้าเทียบกัน Origins ฟังสนุก และแข็งแรงกว่า Evolve จริงๆ นั่นแหละ แต่ก็ยังไปไม่ถึงยอดเขาที่ Smoke + Mirror ไต่ไปถึง แล้วมองไปถึง Night Visions กับการมาทีหลังแม้ตัวดนตรีจะหนักแน่น คมกว่าทั้งในเรื่องของสำเนียงเพลง แนวทางที่เป็น แต่ก็หนีไม่พ้นการเป็นงานที่วิวัฒน์จากอัลบัมที่เป็นการเริ่มต้น ที่ยังไงๆ ก็คงไม่ ‘ว้าว!’ ตามภาษาของคนทำงานเอเจนซี
เอาน่า… อย่างน้อยก็ทำให้รู้สึกว่าพวกเขากลับมาเข้าที่เข้าทางมากขึ้น โดยไม่ต้องมองในแง่ดี หรือพยายามเอาใจช่วย
แล้วก็ยังทำให้เห็นปัญหาหนึ่งที่เพลงของอิเมจิน ดรากอนส์ไปได้ไม่ไกลกว่าจุดหมายที่เคยไปถึง เมื่อหลายๆ เพลงยังติดอยู่กับความสำเร็จเดิมๆ ของเพลงก่อนๆ หน้า ที่กลายเป็นพิมพ์เขียวให้กับเพลงที่ตามมาทีหลัง หรือถูกสร้างเป็นสูตรสำเร็จให้ไปเปลี่ยนบรรจุภัณฑ์ ฉลาก แล้วนำออกขาย ไม่นับเรื่องซาวนด์หรือบรรยากาศของเพลง ที่ท้ายที่สุดยังไงก็ต้องเป็นอย่างที่เคยเป็น เรายังได้ยินเพลงในแบบ “Shots” เพลงในแบบ “Radioactive” เพลงอย่าง “I Bet My Life” อยู่ใน Origins อยู่เลย ยังดีที่มีเพลงที่ให้ความสดชื่นใหม่ๆ อย่าง “Cool Out” หรือ “West Coast” ให้ฟังมากกว่า แม้จะทำให้นึกถึงงานของศิลปินอย่าง Coldplay หรือ Avicii แต่ก็นับว่าเป็นรสชาติแปลกๆ ในงานของอิเมจิน ดรากอนส์ ส่วน “Zero” ก็น่าสนใจเมื่อพวกเขาปรับเพลงในกรอบเดิมๆ ของตัวเอง ให้กลายเป็นงานที่ฟังแล้วกระชุ่มกระชวยมากขึ้นสำเร็จ เพลงทั้งหลายทั้งปวงในทางนี้นี่ละที่ทำให้ Origins ไม่ใช่งานฟังน่าเบื่อหรืออยากกด Skip หนีเพลงนี้เพื่อไปหาเพลงต่อๆ ไปอย่างรวดเร็ว ถึงเพลงท้ายๆ ของอัลบัม (ในฉบับปกติที่มี 12 เพลง ไม่ใช่ดีลักซ์ เอดิชัน) จะฟังโรยๆ อยู่บ้าง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า อ่อนแรกหรือไร้ความน่าสนใจโดยสิ้นเชิง
สี่อัลบัมผ่าน ที่มีทั้งอัลบัมที่ดี อัลบัมที่ไม่ค่อยเข้าท่า มาให้ฟัง อัลบัมนี้น่าจะเป็นการตั้งลำทางดนตรีของพวกเขาอีกครั้ง สิ่งหนึ่งที่ถือเป็นจุดแข็ง และน่าจะเป็นองค์ประกอบสำคัญในงานทุกชุด และน่าจะทำให้อิเมจิน ดรากอนส์ยืนระยะได้ต่อไปอีกไกล ส่วนจะน่าจดจำหรือประทับใจหรือเปล่าก็เป็นอีกเรื่อง ก็คือความเป็นป็อปในเพลง ที่ต่อให้เป็นงานจากอัลบัมที่ ไม่ Evolve สมชื่อก็ยังมีเพลงโดน เพลงดังที่ลากอัลบัมไปได้
ส่วนที่ได้ยินในงานชุดนี้จะเป็นการกำเนิดของพวกเขาสมชื่อไหม คงตอบว่าไม่รู้ แต่ในแง่ความรู้สึกดีๆ ที่ได้ยิน มีเพลงเป็นจุด Origins ให้รู้สึกอะไรแบบนั้นอยู่หลายเพลงเลยล่ะ….
โดย นพปฎล พลศิลป์ คอลัมน์ วิจารณ์-แนะนำ นิตยสารสีสัน มีนาคม 2018
 
What is your reaction?
