ย้อนอดีต เลดี้ กาก้า กับผู้เขียนหนังสืออัตชีวประวัติเล่มใหม่ของเธอ

ในภาพ: เบรนแดน เจย์ ซุลลิแวน กับเลดี้ กาก้า

[one_two][/one_two]

เบรนแดน เจย์ ซุลลิแวน อาจจะไม่ใช่คนดังในวงการ โดยเฉพาะหากเทียบกับเลดี้ กาก้า แต่นี่คือคนที่จำได้ดีถึงเลดี้ กาก้า ที่ “ขี้อาย, เป็นผู้หญิงเงียบๆ และไว้ผมสีดำ” นัดเดทกับบาร์เทนเดอร์ในบาร์ย่านโลเวอร์ อีสท์ ไซด์ของนิว ยอร์ค และก่อนหน้ากาก้าจะดังระเบิด ราวๆ ปีหนึ่งหรือมากกว่า เขากับกาก้าคือเพื่อนสนิท สนับสนุนกันและกันให้ทำตามความคิดสร้างสรรค์ และอารมณ์ของตัวเอง เธอเคยเป็นแดนเซอร์ให้ดีเจอย่างเขา เบรนแดนยังช่วยเธอทำเค้กกระดาษ ซึ่งเธอจะเลื้อยไปบนเค้ก พร้อมกับร้องเพลง “Happy Birthday” ราวกับเป็นมาริลีน มอนโร

ไม่ต่างไปจากคนที่เคยอยู่แวดวงเดียวกัน ย่านโลเวอร์ อีสท์ ไซด์ ไม่ต่างไปจากสนามทดลองงานของพวกเขา ที่นี่อาจจะมีชื่อเสียเรื่องปาร์ตี้ฉาวๆ และเป็นจุดเริ่มต้นของละครเพลงร็อคแอนด์โรลล์อย่าง Hedwig and the Angry Inch ซุลลิแวนเป็นมาแล้วทั้ง นักเขียน, ดีเจ, นักเล่าเรื่อง หรืออดีตบาร์เทนเดอร์ และคราวนี้เขาจะมาเล่าเรื่องของเขาแต่เป็นวันเมาๆ มึนๆ กับกาก้า ซึ่งอยู่ในหนังสือชื่อ Rivington Was Ours: Lady Gaga, the Lower East Side and the Prime of Our Lives

ตอนที่เขาลงมือเขียนหนังสือเล่มนี้ กาก้าเองบอกกับเขาว่า “ฉันตื่นเต้นกับหนังสือของคุณมาก” แต่ที่น่าสนใจยิ่งกว่าก็คือ ปฏิริยาของเธอหลังหนังสือเสร็จเรียบร้อย “ผมส่งไปให้เธอ 2 เล่ม เล่มหนึ่งให้เธอ อีกเล่มเป็นของพ่อเธอ แต่ผมสัญญากับตัวเองไว้แล้วว่า อย่าถาม ผมคิดว่าเธอไม่ได้มีมุมมองในเรื่องที่เกิดขึ้นแบบเดียวกับที่ผมรู้สึก เธอกับพ่อจะให้ความสนใจกับการเดินก้าวต่อไป ผมมั่นใจว่าพวกเขาจะไม่ได้กลิ่นดอกกุหลาบในหนังสือ… คำถามแรกที่ผมถูกถามจากคนรอบข้างคือ ‘กาก้าคิดยังไงกับหนังสือเล่มนี้?’ ซึ่งมันน่าสนใจดีนะ เพราะมันมีบางอย่างที่แตกต่างกันไปจากทุกๆ คนที่ถาม ที่น่าขำก็คือ มีคนจากนิตยสารสตาร์ หรือเดอะ ซันนี่ละ ถามแบบนั้น ด้วยท่าทางที่ดูยะโสมากๆ ผมก็แค่หัวเราะ กับหนึ่งในหลายๆ ที่ถามคำถามอะไรแบบนั้นกับผม ผมจะรู้สึกว่า… คุณเพิ่งเขียนเรื่องๆ หนึ่งไปเมื่อปีกลาย บอกว่า เลดี้ กาก้า มีอวัยวะเพศชาย! แต่มาห่วงว่า เลดี้ กาก้า จะคิดว่าผมเขียนอะไรที่สอพลอเธอ หรือเขียนถึงวันเก่าๆ อันแสนยุ่งยากในอดีตของเธอดีเกินหรือเปล่า?

ที่แน่ๆ หลายๆ คน โดยเฉพาะแฟนของกาก้า อาจจะคิดว่า ซุลลิแวนกำลังหลงตัวเองว่า มีความสำคัญกับความเป็นไปในอดีตของกาก้า “หนังสือของผมเล่าเรื่องราว 1 ปีในชีวิต ผมเคยไปงานหนังสือ แล้วก็ไม่เคยเจอใครก็ตามที่อยากอ่านหนังสือผม จู่ๆ ก็มีพวกบรรณารักษ์ดิ่งมาหาผม ‘คุณพอจะเซ็นหนังสือให้เด็กพวกนี้ได้ไหม?’ ทุกคนต่างก็มีชื่อของเด็กคนหนึ่งในหัวแล้ว ‘เขามักจะเลือกหนังสืออ่านเองเสมอๆ แต่ฉันรู้ว่าหนังสือของคุณจะทำให้เขามีความสุข’ นี่คือสิ่งที่ทำให้ผมคิด ตอนผมอายุ 16 ไม่มีหนังสือเกี่ยวกับดนตรีให้ผมได้จมอยู่กับมัน หนังสือที่จะแสดงให้เห็นว่า การได้อยู่ในวงการเพลงมันเป็นยังไง อย่างหนังสือของผม ตัวละครหลักคือ นิว ยอร์ค ซิตี้ และคุณจะได้รู้ว่าจากปีนั้น เพื่อนบ้านของคุณเปลี่ยนแปลงไปมากขนาดไหน และบางครั้งเมื่ออะไรมันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว บางทีคุณอาจจะหายไปเป็นสัปดาห์ พอกลับมา ร้านรวงหรือภัตตาคารที่คุณรักอาจจะกลายเป็นธนาคาร และกับผู้คนในชีวิตคุณมันก็เหมือนๆ กัน ผมเคยเห็นกาก้าจากคนขี้อาย,หญิงสาวเงียบๆ เจ้าของผมสีดำท่าทางเหมือนร็อคเกอร์ ได้ครอบครองอาณาจักรดนตรีภายในเวลาปีเดียว”

(ยังมีต่อ)

จากเรื่อง รู้จักกับเจ้าของหนังสือย้อนอดีตเลดี้ กาก้า คอลัมน์ ดนตรีมีเหตุ โดย นพปฎล พลศิลป์ หนังสือพิมพ์ ไทยโพสท์ วันที่ 13 พฤศจิกายน 2556