By Sadaos
12 YEARS A SLAVE: Music From and Inspired by / Various Artists
[Columbia Records]
หนึ่งในหนังล่ารางวัลของปีนี้ ที่บอกเล่าเรื่องราวจากปี 1841 เมื่อเสรีชนผิวดำถูกล่อลวงไปขายเป็นทาส และได้พบกับนายจ้างมากหน้าหลายตา ที่บางคนก็มาพร้อมกับจิตใจที่ดี และบางคนก็มีจิตใจโหดเหี้ยมอำมหิตผิดมนุษย์มนา หนังจะพาคนดูเกาะติดไปกับการเดินทางในฐานะทาส ของโซโลมอน นอร์ธัพ ที่ทำให้ได้เห็นถึงสภาพบ้านเมือง และสภาพจิตใจของคนบางกลุ่มในอเมริกายุคนั้น ที่มองผู้คนด้วยกันเหมือนไม่ใช่คน
[one_half][/one_half]
หนังเด่นที่การแสดงโดยเฉพาะ 3 กำลังหลักของเรื่อง ไมเคิล ฟาสส์เบนเดอร์ ในบทนายทาสผู้ทารุณ, ชิวอิเทล เอจอิโอฟอร์ และลูพิตา เอ็นยองโก ทาสสาวที่มีฝ่ายแรกเป็นนายเช่นเดียวกับเอจอิโอฟอร์
ด้วยความที่เป็นหนังย้อนยุคไปถึงสมัยที่ยังมีการซื้อขายทาส เลยรู้สึกแปลกๆ ที่มีอัลบั้มรวมเพลง ที่มีทั้งเพลงที่ใช้ในหนัง และเพลงที่แต่งใหม่ โดยได้รับแรงบันดาลใจจากภาพยนตร์ออกมาด้วย ทั้งๆ ที่ตัวเรื่อง ยุคสมัย คลอดจนแนวทางของหนังไม่น่าจะมีอัลบั้มแบบนี้ ที่ส่วนใหญ่ทำขึ้นเพื่อขายกับหนังให้แฟนหนังได้หาซื้อมาฟังกัน
โดยในอัลบั้มที่มีเพลงทั้งหมด 16 เพลงนอกจากจะเป็นเพลงร้องที่มีทั้งเพลงเก่าเอามาทำใหม่ มีทั้งเพลงใหม่แล้ว ก็ยังมีงานสกอร์ของฮานส์ ซิมเมอร์ใส่เข้ามาให้ฟังด้วย ใน Solomonตัวงานจะทำให้นึกถึงงานในอดีตของซิมเมอร์ ที่ใช้ซินธิไซเซอร์เป็นเครื่องดนตรีหลัก แล้วก็ใส่เครื่องดนตรีชนิดอื่นๆ เข้ามา อารมณ์ของเพลงจะฟังหม่น เศร้า อ้อยสร้อย ส่วน Washington นั้นเป็นคิวบรรเลงสั้นๆ ตัวเพลงฟังดูรื่นรมย์ เต็มไปด้วยความสุข ผิดกับธีมก่อนหน้า ที่แม้จะเป็นธีมของตัวละครหลัก (เอก) ของเรื่อง แต่ดนตรีก็ฟังดูหม่นเหลือเกิน
สำหรับศิลปินที่มาทำเพลงในอัลบั้ม ส่วนใหญ่ก็เป็นที่รู้จักกันดีอยู่ ไม่ว่าจะเป็น อลาบามา เชคส์, แกรี คลาร์ค จูเนียร์, อลิเซีย คีย์ส, จอห์น ลีเจนด์ รวมไปถึงคริส คอร์เนลล์ จากวงซาวนด์การ์เดน
โดยจะมีทั้งงานในแบบพื้นบ้าน ร้องสดๆ เหมือนเพลงในโบสถ์ หรือที่ร้องกันในระหว่างทำงาน เช่น Roll Jordan Roll ของจอห์น เลเจนด์ ก็คืองานกอสเพล แบบเพลงสวดในโบสถ์ ที่มีเพียงเสียงร้องและคอรัส ซึ่งฟังแล้วให้ความรู้สึกกินใจ เพลงนี้จะมีอีกเวอร์ชันหนึ่ง ซึ่งมีชิวอิเทล เอจอิโอฟอร์กับนักแสดงในเรื่องร้อง ซึ่งเพลงฉบับนี้ จะเป็นเพลงที่ถูกใช้ในหนัง, Driva Man จากอลาบามา เชคส์ เป็นอีกเพลงที่เอาจุดเด่นของเสียงร้องในแบบโซล ที่ให้อารมณ์สุดๆ มาใช่ เมื่อให้เพลงนำโดยเสียงร้องเปล่าๆ ก่อนที่ดนตรีที่มีทั้งงานริธึม และแซ็กโซโฟน ที่บรรเลงด้วยท่วงทำนอง และลีลาขัดๆ เหมือนกับไม่เข้ากับเพลงจะมารับในช่วงกลาง ซึ่งความรู้สึกเหมือนไม่เข้ากัน หากแต่ละเสียงก็ทำหน้าที่ของตัวเองแบบสุดๆ ก็ส่งให้เพลงนี้เป็นอีกเพลงที่ให้ความรู้สึกบาดลึก, My Lord Sunrise (Sunrise) เป็นเพลงร้องหมู่ที่ไม่มีดนตรี ในแบบเพลงที่ร้องกันไปในยามทำงาน
ส่วนเพลงที่ฟังทันสมัยมากขึ้น ก็มีอารมณ์ และซาวนด์เก่าๆ อยู่ในทีด้วยกันทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็น Move ที่จอห์น เลเจนด์ ร้องกับพิงค์ ที่ตัวดนตรีฟังเป็นร็อค ก่อนจะคลี่คลายเป็นงานร้องเดี่ยวในตอนท้าย, Freight Train จากแกรี คลาร์ค จูเนียร์ งานโฟล์ค กีตาร์โปร่งตัวเดียว แต่เสียงร้องนั้นมาเต็มกับการร้องในแบบโซล ขณะที่อีกเพลงจากศิลปินรายเดียวกัน (In the Evening) When the Sun Goes Down จะเป็นงานบลูส์บาดๆ ที่นวลด้วยเสียงกีตาร์นุ่ม กับเทคนิคการเล่นที่ฟังดูแปลก ขณะที่อลิเซีย คีย์ส มากับงานบัลลาด Queen of the Field (Patsy’s Song), แต่โดยส่วนตัวแล้วจะชอบ Little Girl Blue ที่เป็นเพลงร้องเดี่ยว มีเปียโนตัวเดียวคลอ ของ ลอรา เอ็มวูลา ที่ฟังเต็มความรู้สึก และจริงใจ เต็มอารมณ์ในเสียงร้องมากกว่า
กับเพลงของคริส คอร์เนลล์ ที่ร้องกับจอย วิลเลียมส์ Misery Chain ก็คืองานบรรเลง ที่มีซาวนด์ร็อคเจือบางๆ ฟังนุ่มนวล แล้วก็มีเพลงบรรเลงไวโอลินสั้นๆ มาสลับ อย่าง Devil’s Dream, Money Musk หรือ Yarney’s Waltz จากทิม เฟน ที่เพลงหลังเขาเล่นร่วมกับแคทลิน ซุลลิแวน
หลังฟังงานหม่นๆ ทึมๆ กันมาทั้งอัลบั้ม ก็มาถึงงานปิดท้าย What Does Freedom Mean (To a Free Man) งานโซลสนุกๆ คึกคัก ที่ร้องกันเพลงประสานเสียงในโบสถ์ ฟังสนุกสนานเต็มที่
แม้จะเป็นงานรวมเพลง มีเพลงที่ใช้ในหนัง และงานที่ทำใหม่จากแรงบันดาลใจ แต่ทั้งหมดก็มาในโทน ในทิศทางเดียวกัน และทำให้อัลบั้มชุดนี้ ไม่ใช่งานที่หวังตีกิน แต่มีเพลงดีๆ มากมายให้ได้ฟัง และส่วนใหญ่ต้องบอกด้วยว่า ถึงรส ถึงอารมณ์กันจริงๆ
โดย นพปฎล พลศิลป์ คอลัมน์ สะกิดร่องเสียง นิตยสารเอนเตอร์เทน ฉบับที่ 1152 แกะกล่องหนังแผ่น 16 มกราคม 2557
What is your reaction?
