เจาะเบื้องหลังการทำงานอัลบั้ม และเลือกเพลงประกอบลงหนัง Boyhood ผลงานระดับมาสเตอร์พีซ ของริชาร์ด ลิงค์เลเตอร์

(อ่านตอนแรกได้ที่ http://bit.ly/11cV3c8) Boyhood ผลงานชิ้นใหม่ของผู้กำกับริชาร์ด ลิงค์เลเตอร์ มีความพิเศษอย่างหนึ่งในแง่ของภาพยนตร์ เมื่อถ่ายทำกันนานถึง 12 ปี โดยที่ตัวละครจะเติบโตไปตามระยะเวลาจริงๆ ทำให้องค์ประกอบของงานส่วนอื่นๆ ต้องมีความพิเศษไปด้วย โดยเฉพาะกับงานเพลงและดนตรีประกอบ จากที่คิดจะใช้งานสกอร์ออเคสตร้า ลิงค์เลเตอร์ตัดสินใจว่า มันต้องเป็นเพลงที่ตัวละครฟังในปีนั้นๆ จริงๆ

“มันต้องเป็นเพลงที่บ่งบอกถึงเวลา” เขาอธิบาย “เสียงเพลงคือสิ่งที่ทำให้นึกถึงอดีต หรือกระตุ้นความทรงจำ ที่มีต่อทั้งสถานที่ หรือเวลานั้น คุณได้ยินเพลงๆ หนึ่ง แล้วก็ ‘ใช่เลย!’ มันพาคุณกลับไปสมัยเรียนมัธยม”

และนั่นก็ทำให้ต้องมีที่ปรึกษาทางดนตรีเข้ามา เพราะจากทีแรกลิงค์เลเตอร์ตั้งใจจะถาม โคลเทรน (นักแสดงที่รับบทนำ) และลอร์ไล ลิงค์เลเตอร์ (ลูกสาวของเขา ที่เล่นเป็นพี่สาวในเรื่องของโคลเทรน) ว่าแต่ละช่วงอายุพวกเขาฟังเพลงอะไรบ้าง แต่ปรากฎว่าเพลงที่เด็กๆ ฟัง มีความจำเพาะเจาะจงจนเกินไป และไม่บอกตัวตนของตัวละคร เช่น โคลเทรนชอบเพลงของวง เรจ อะเกนสท์ เดอะ แมชีน ส่วนเธอก็ชอบเพลงที่เล่นโดยฮาร์พซีคอร์ด เขาเลยต้องคัดคนหนุ่ม-คนสาว ไม่ว่าจะเป็นเด็กฝึกงาน, เพื่อนๆ ของเด็กคนอื่นๆ มาเขียนถึงบรรดาเพลงที่พวกเขาฟังในช่วงอายุต่างๆ เพื่อนำมาสรุปเป็นเพลงประกอบของหนัง

“การได้รับรู้อะไรแบบนี้สนุกดีนะ” ลิงค์เลเตอร์ กล่าว มันทำให้เขาได้รู้จักเพลงที่เขาไม่มีทางฟังเลยในยามปกติ เช่น เพลงของวง คอบรา สตาร์ชิพ ที่พาคนดูย้อนไปถึงหน้าร้อนปี 2009 “คุณมองมันจากมุมมองของเด็กๆ แล้วก็คิดต่อ นี่… ถ้าผมอายุเท่านี้ คงชอบเพลงนี้ ท้ายที่สุดทุกอย่างในหนังก็คือสิ่งที่ผมชอบ”

สำหรับเพลงที่ไม่ได้อยู่ในช่วงเวลาจริงๆ ของเรื่อง ลิงค์เลเตอร์ใช้ตัวละครเป็นแกนในการเลือกเพลง เช่น เพลงที่สร้างแรงบันดาลใจให้พ่อตัวละครหลัก ที่เล่นโดยอีธาน ฮอว์คจะมาจากเพลงที่พวกเขาฟัง อย่างในฉากที่เขาวิเคราะห์เพลงของวงวิลโค ก็เป็นเพลงของวง ฉากที่เขาให้ของขวัญวันเกิดลูก เป็นซีดีรวมเพลงจากงานเดี่ยวของสมาชิกเดอะ บีเทิลส์ หลังจากแยกตัวออกมาจากวงแล้ว ซึ่งเขารวมเองก็เช่นกัน

“ผมเปิดเพลง What is Life ของจอร์จ แฮร์ริสัน สำหรับฉากหนึ่งในหนังอยู่พักหนึ่ง แล้วมันก็ใช่เลย” ลิงค์เลเตอร์เล่า ก่อนที่เขาจะจบด้วยการใช้ Band on the Run ของพอล แม็คคาร์ทนีย์ ซึ่งเขาบอกว่า เป็นหนึ่งในเพลงป็อปที่เจ๋งที่สุด ที่มีการแต่งขึ้นมา “ความเป็นนิรันดร์ของเดอะ บีเทิลส์” ซึ่งปรากฎในช่วงเวลาหนึ่งของหนัง ไม่ได้เป็นการบ่งบอกช่วงเวลา แต่เป็นเงื่อนงำของเวลาในตอนที่พวกเขามองย้อนกลับไป

(อ่านตอนที่ 3 ผลของการทำงานในอัลบั้มและหนัง Boyhood จะทำให้ผู้กำกับลิงค์เลเตอร์ได้เรียนรู้อะไรบางอย่าง ได้ที่ http://bit.ly/1qr8Mlc)

จากเรื่อง กว่าจะมาเป็น บทเพลงแห่งกาลเวลา ในหนังแห่งชีวิต Boyhood (2) โดย นพปฎล พลศิลป์
คอลัมน์ ดนตรีมีเหตุ หนังสือพิมพ์ไทยโพสท์ วันที่ 1 ตุลาคม 2557
กด Like เพจสะเด่าส์ได้ง่ายๆ ที่นี่