เปิดอัลบั้มรวมฮิตของวงที่ถูกลืม ไมค์ + เดอะ เมคานิคส์ งานดีๆ ที่ถูกมองข้าม

ไมค์ รูเธอร์ฟอร์ดเป็นสมาชิกวงเจเนซิสคนหนึ่ง เหมือนฟิล คอลลินส์ ที่ช่วงเวลาหนึ่งก็หันมาทำงานส่วนตัว แต่ขณะที่คอลลินส์เลือกเป็นศิลปินเดี่ยว รูเธอร์ฟอร์ดกลับตั้งวงใหม่ ไมค์ + เดอะ เมคานิคส์ (Mike + The Mechanics) ปล่อยผลงานชุดแรกออกมาในปี 1985 สมาชิกรุ่นแรกแตกเปลี่ยวนอกจากรูเธอร์ฟอร์ดแล้ว ก็ยังมีพอล คาร์แร็ค กับพอล ยัง (คนละคนกับที่ร้องเพลง Every Time You Go Away) เป็นนักร้องนำ, มีแอเดรียน ลี เป็นมือคีย์บอร์ดส์ และ ปีเตอร์ ฟาน ฮูค เล่นกลอง
[one_half][/one_half]
ความโดดเด่นหนึ่งของวงดนตรีวงนี้ คงไม่พ้นการมีนักร้องนำ 2 คนในวง แต่ก็มีการแบ่งเพลงร้องกันอย่างชัดเจน โดยคาร์แร็คจะเป็นคนที่รับผิดชอบในเพลงบัลลาด หรืองานที่เป็นป็อปจัดจ้าน ส่วนยังจะร้องเพลงซึ่งดนตรีหนักกว่า สมาชิกในวงมีเปลี่ยนแปลงไปบ้างตามกาลเวลา ลีกับฟาน ฮูคออกจากวงไปในปี 1995 แต่ก็ไม่มีใครมาแทนอย่างเป็นทางการและถาวร หลังจากยังเสียชีวิตในปี 2000 วงของรูเธอร์ฟอร์ดก็กลายเป็นวงดูโอ แม้คาร์แร็คจะไปร่วมงานกับศิลปินต่างๆ มากมาย รวมไปถึงมีงานเดี่ยวของตัวเองออกมา แต่หลังพักยาวตั้งแต่ปี 2004 พอกลับมาในปี 2010 นอกจากทีมนักดนตรีใหม่แล้ว รูเธอร์ฟอร์ดก็ได้ แอนดรูว์ โรชฟอร์ด และทิม โฮวอร์มาทำหน้าที่ร้องนำ

หากเทียบกับงานในนามเจเนซิส ไมค์ + เดอะ เมคานิคส์ทำเพลงที่เข้าหาความเป็นป็อปมากกว่า ก็คล้ายๆ ที่ฟิล คอลลินส์ทำกับงานเดี่ยวของตัวเอง ซาวนด์ดนตรีนั้นเป็นงานยุค ‘80s ขนานแท้ แต่ในความเป็นป็อปของไมค์ + เดอะ เมคานิคส์ ก็ไม่ใช่ป็อปจ๋าๆ เหมือนๆ กับศิลปินในยุคนั้น ดนตรีเรียบเรียงแบบมีชั้นเชิงอย่าง The Living Years เพลงฮิตอันดับ 1 ในอเมริกาเพลงเดียวของวง ก็มีกลิ่นของงานเวิร์ลด์ มิวสิคและกอสเพลให้รู้สึก นอกเหนือไปจากท่วงทำนองที่มีปรับเปลี่ยนมูฟเมนท์, ขณะที่ Over my Shoulder ก็เป็นป็อปที่มีความซับซ้อนในเรื่องการเล่นดนตรี ที่อาจจะฟังดูง่าย แต่หากจับไปถึงเสียงของเครื่องดนตรีข้างใน สัมผัสได้ชัดเจนถึงความเขี้ยวในการเล่นได้เลยทีเดียว

นอกจาก 2 เพลงที่ว่า ยังมีเพลงอย่าง Silent Running (On Dangerous Ground), All I Need Is a Miracle และ Word of Mouth ที่เป็นที่รู้จักในวงกว้าง ขณะที่ตัวอัลบั้มก็มีอยู่ 7 ชุด โดย The Road งานชุดล่าสุด ออกมาเมื่อปี 2011 แต่อาจจะเป็นเพราะมีงานจากเพื่อนร่วมวงเจเนซิส เป็นคู่เปรียบอยู่เสมอๆ ทำให้งานของไมค์ + เดอะ เมคานิคส์ ถูกบดบังรัศมีอยู่กลายๆ ทั้งๆ ที่หากฟังจากงานรวมเพลงชุดนี้ จะพบว่า งานของพวกเขาก็คืองานป็อป ‘80s ที่ความซับซ้อนถูกซุกซ่อนเอาไว้แบบเนียนๆ ที่ฟังได้เพลินๆ จนไม่รู้สึก แล้วก็เป็นงานที่หยิบมาฟังได้เรื่อยๆ ซึ่งในขณะเดียวกันก็แสดงให้เห็นว่า ในความเป็นคน “ป็อป” ที่ทำเพลงโดนๆ ได้ในคราวแรกที่ฟัง รูเธอร์ฟอร์ดยังห่างจากคอลลินส์

สำหรับงานชุดนี้จะรวมเพลงซิงเกิลของวงตั้งแต่งานชุดแรก ในปี 1985 จนถึงงานชุดหลังสุดไว้ 18 เพลง แม้ฟังแล้วจะรู้สึกเชยๆ อยู่บ้างกับซาวนด์ดนตรียุค ‘80s เสียงกลองไฟฟ้า, ซินธิไซเซอร์ แต่ในแง่ของการเชียนเพลง เมโลดีสวยๆ กับการเรียบเรียงที่ทำยากให้ฟังง่ายนั้น

จะทำให้อัลบั้มนี้ เป็นงานที่เผลอถูกหยิบมาเปิดฟังแบบยกชุดอยู่บ่อยๆ แน่นอน

จากเรื่อง อัลบั้มรวมฮิตของวงที่ถูกลืม ไมค์ + เดอะ เมคานิคส์ โดย นพปฎล พลศิลป์ คอลัมน์ ดนตรีมีเหตุ หนังสือพิมพ์ไทยโพสท์ วันที่ 29 พฤษภาคม 2557