ECHO & SILENCE อัลบั้มระดับเหรียญทองโอลิมปิค จาก โลโมโซนิค

ECHO & SILENCE / Lomosonic [Small Room]

จากวงดนตรีนักศึกษา ที่ออกผลงานอัลบั้มแรก ดอกไม้ไฟ เมื่อปี 2552 กับสมอลล์ รูม แล้วก็หายหน้าตากันไปเลย ยังดีที่มีเพลงโฆษณา กับการแสดงบนเวทีในงานคอนเสิร์ตต่างๆ ให้แฟนๆ ได้เห็นได้รู้อยู่บ้างว่า ยังไม่หายไปไหน

ผ่านไปเกือบๆ 4 ปีเต็ม ระยะเวลาใกล้เคียงกับการแข่งโอลิมปิคยังไงยังงั้น โลโมโซนิค ก็มีอัลบั้มชุดที่ 2 ออกมา Echo & Silence ในแบบจัดหนัก จัดเต็มให้กับแฟนเพลงสุดๆ ด้วยการทำเป็นอัลบั้มคู่ ซึ่งโดยปกติแล้ว เป็นของแสลงของค่ายเพลง ที่ไม่ค่อยมีใครทำกันนัก เพราะขายยากในเรื่องธุรกิจ และในแง่ศิลปะ ก็ไม่ง่ายในเรื่องทำเพลง แต่โลโมโซนิคทำ สมอลล์รูมยอม และใส่เพลงมาให้ได้ฟังกันถึง 19 เพลง ซึ่งหย่อนไปจากปริมาณมาตรฐานสำหรับอัลบั้มปกติ 2 ชุดไปแค่เพลงเดียว

ดูท่าเวลาที่นานเนิ่นจะทำให้พลัง และความคิดสร้างสรรค์ในตัวของพวกเขาพรั่งพรู มีของที่อยากปล่อย แต่ถ้าได้ฟัง จะรู้ว่าพวกเขามีเยอะ แล้วก็มีครบทั้งปริมาณ และคุณภาพ

[one_half][/one_half]

ไม่แน่ใจว่าได้มีการวางคอนเส็ปท์ของเพลงในแต่ละแผ่นซีดี เอาไว้ก่อนที่การทำงานจะเริ่มต้นหรือเปล่า แต่เท่าที่ได้ยิน เพลงในแต่ละแผ่น ก็ให้ความรู้สึกที่แตกต่างกัน ไม่ใช่แค่ตั้งชื่อว่า อันนั้นคือ Echo อันนี้คือ Silence โก้ๆ แล้วจบ ซึ่งจะว่าไปแล้วก็เป็นชื่อที่ทำให้รู้สึกถึงนัยบางอย่างตั้งแต่ได้ยิน

เพลงใน Echo ดูจะครึกโครม มีลูกริธึมที่หนักหน่วงกว่า Silence ที่บางกว่า เบากว่า แต่ในเรื่องของความเนี้ยบของดนตรี ก็ออกมาดีไม่ต่างกัน

ทำให้ถ้ามองย้อนกลับไปว่า พวกเขาทำอัลบั้มแบบ 10 เพลงมาตรฐาน โดยที่ไม่ต้องไปนับงานเพลงบรรเลง หรือเพลง “ซ่อน” ที่ใส่เข้ามา ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะคัดเพลงจำนวนกว่าครึ่งที่มีอยู่ในอัลบั้มชุดนี้ออกไป นี่คืออัลบั้มเพลงร็อค ที่ดนตรีมีเสน่ห์เฉพาะตัว โดยเฉพาะงานริธึม และซาวนด์กีตาร์ ที่ฟังแก่ และเก๋าเกินตัว การเขียนทำนอง เนื้อร้อง และการเรียบเรียงมีความเป็นป็อปในตัวสูง แล้วในรายละเอียดของดนตรี โลโมโซนิค ไม่ใช่ร็อคเมนสตรีม ที่มีกรอบ ท่าทางชัดเจน แต่พวกเขามีความหลากหลาย ไม่จำกัดขอบเขตของตัวเอง ในเพลงหนึ่งพวกเขาอาจจะเหมือนวงนิวเวฟจากยุค 80 แต่แล้วในอีกเพลงหนึ่ง พวกเขาก็เป็นงานอะคูสติคที่สวยงาม ละมุนละไม ได้อย่างลงตัว แต่พอเดินขยับไปอีก พวกเขาก็กลายเป็นวงอิเล็กทรอนิกส์ร็อค ที่ทำเพลงได้สนุก โจ๊ะ พรึมๆ กับเขาได้เหมือนกัน

ที่ชอบเป็นพิเศษก็คือ การสร้างท่อนโซโลในแต่ละเพลง ที่ฟังสวย สะดุดหู ส่วนเสียงร้องของ พิระสิฐ พลตาล ก็แข็งแรง ได้ทั้งลูกอารมณ์ และเทคนิค โดยเฉพาะการเล่นเสียงหลบขึ้นสูง แล้วสะบัดลงต่ำ ที่ดูจะเป็นลูกเล่น เป็นลีลาเฉพาะ ที่ได้ยินกันบ่อยๆ

นอกจากจะแต่งเพลงแบบคนที่เป็น “ป็อป” ในตัวสูง การเชื่อม การผ่านเพลงหนึ่ง ไปสู่อีกเพลงหนึ่งก็ทำได้ดี และในบางช่วง การวางเพลงส่งให้อัลบั้มมีเสน่ห์มากขึ้น ฟังสนุกขึ้น เมื่อเอาเพลงที่มีโทน หรือจังหวะจะโคนที่ขัดแย้ง มาต่อกัน ซึ่งไม่ต่างไปจากการสร้างจุดหักมุมในเรื่องราวของหนังหรือละคร

ดูเหมือน โลโมโซนิค ทำ Echo & Silence ขึ้นมา โดยวางคอนเส็ปท์เอาไว้

แต่ที่ทำให้ต้องตั้งคำถามในไม่กี่ย่อหน้า ก่อนจะมาถึงตรงนี้ก็เพราะ เรื่องราว เนื้อหาที่พวกเขาสื่อสารออกมานั้น เอาเข้าจริงๆ ดูนิ่ง และขาดความเคลื่อนไหว หรือการเชื่อมโยง ผิดไปจากดนตรีที่ร้อยได้เนียนกว่าเยอะ

นอกจากเพลงที่เป็นเรื่องของการให้กำลังใจตัวเอง พูดถึงความมุ่งมั่น โลโมโซนิค ดูจะหยิบเรื่องของความรักที่ไม่สมหวัง โดยเฉพาะช่วงเวลาสุดท้ายของความสัมพันธ์ กับความรักที่ฝังใน จดจำ มาเล่าซ้ำไป ซ้ำมาในหลายต่อหลายเพลง และหลายต่อหลายครั้ง ก็มากับมุมมอง กับการกระทำเดิมๆ แต่ด้วยความเขี้ยวในตัว การใช้ภาษาที่คมคาย การเล่าเรื่องที่เป็น ลื่นไหล ในระดับที่บางเพลงออกไปในทางปรัชญา บางเพลงก็ใช้ภาษาที่ทำให้คนฟังมีอารมณ์เดียวกับเรื่องราวขึ้นมาได้ ความลงตัวของเนื้อร้อง บวกท่วงทำนองที่เนียนหู มีฮุคที่ไพเราะ ถ้าไม่หยิบเนื้อร้องมาฟังเกาะไปกับเพลง ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะรู้สึก

ถือว่า พวกเขาเอาตัวรอดไปด้วยศักยภาพที่มีในตัว

ถ้ามองกันเป็นเพลงๆ ก็ไม่มีอะไรที่ต้องไปติ เพราะเนื้อร้องในแต่ละเพลงนั้น พูดกันแบบวัยรุ่นก็คือ “โดน” และ “ขยี้” ใจได้ชะงัดนัก

ในแง่ของการทำงาน การทิ้งช่วงห่างของอัลบั้มในระดับโอลิมปิค เกมส์ สำหรับศิลปินที่ไม่ได้ประสบความสำเร็จในวงกว้างอย่าง โลโมโซนิค ไม่ใช่เรื่องที่ควรทำ เพราะเสี่ยงกับการหายไปเลยเอามากๆ เช่นเดียวกับการทำเป็นอัลบั้มคู่ ที่ขายยาก และทำไม่ง่าย แต่จากที่ได้ยินใน Echo & Silence

ถ้าเป็นโอลิมปิคเกมส์จริงๆ โลโมโซนิคไม่พ้นลงสนามแล้วกลับบ้าน พร้อมมีเหรียญทองคล้องคอแน่นอน

โดย นพปฎล พลศิลป์ คอลัมน์ วิจารณ์-แนะนำ นิตยสาร สีสัน ปีที่ 25 ฉบับที่ 3 เดือนธันวาคม 2556