ฟังไปแล้ว – Dedicated อัลบัมที่สี่ของสาว คาร์ลี เร เจปเซน ความพยามที่ดี เสียทีไม่ ‘ว้าว!’

อัลบัมแรก Tug of War งานป็อปใสๆ ที่เพลงส่วนใหญ่มาในทางของงานโฟล์ค-ป็อป ไม่ได้สร้างมรรคผลอะไรให้กับคาร์ลี เร เจปเซน เจ้าของตำแหน่งอันดับสามบนเวทีประกวด แคนาเดียน ไอดอล ฤดูกาลที่ 5 ในปี 2007 ได้สักเท่าไหร่ แต่อีกห้าปีต่อมา เธอก็ดังระเบิดเมื่อซิงเกิล “Call Me Maybe” กลายเป็นเพลงฮิตแห่งปี 2012 ขึ้นอันดับ 1 ถึง 18 ประเทศ เป็นซิงเกิลขายดีที่สุดของปี ส่งให้เธอได้เซ็นสัญญากับค่ายเพลงใหญ่ อินเตอร์สโคป แล้วก็มีอัลบัมชุดสอง Kiss ตามมาในช่วงครึ่งหลังของปี ส่งให้เจปเซนเป็นซูเปอร์สตาร์หน้าใหม่ของปี ตัวอัลบัมขึ้นถึงท็อปเทนของทั้งที่สหรัฐอเมริกาและแคนาดาบ้านเกิด

อัลบัมที่สาม Emotion ซึ่งแสดงให้เห็นถึงอิทธิพลดนตรีจากยุค 80 และผสมผสานเนื้องานในแบบซินธ์-ป็อป เข้ากับเพลงป็อป-แดนซ์ และอารมณ์แบบเพลงของศิลปินอินดี ออกมาในปี 2015 และได้รับคำชื่นชมจากนักวิจารณ์ไม่น้อย แต่ในแง่ของการขาย กลับไปได้ไม่ดีเท่าไหร่ แม้ซิงเกิลแรกของอัลบัม “I Really Like You” จะได้รับเสียงตอบรับที่ดีก็ตาม

ปีนี้เจปเซนกลับมาแล้วพร้อมกับงานชุดใหม่ Dedicated ที่ภาพลักษณ์ของตัวเธอ และตัวงานแสดงให้เห็นถึงการเติบโตจากอัลบัมก่อนๆ อย่างเห็นได้ชัด

แล้วเมื่อสัมผัสกับเพลงจากอัลบัมนี้อย่างจริงๆ จังๆ เป็นเรื่องเป็นราว แล้วมองย้อนไปถึงผลงานที่ผ่านๆ มา สิ่งที่เห็นก็คือการเติบโตอย่างเป็นขั้นเป็นตอนของเธอ จากเพลงป็อปใสๆ ในอารมณ์อะคูสติคจาก Tug of Wars มาเป็นป็อป-แดนซ์ตามสมัยใน Kiss แล้วก็เป็นดนตรีซินธ์-ป็อป บรรยากาศแบบงานเพลงจากยุค 80 ของ Emotion

ส่วนคราวนี้ก็เป็นงานเพลงดิสโก เพลงเต้นรำ ที่ ‘โต’ กว่าอัลบัมผ่านๆ มา ในแบบที่รับลูกจากที่ Emotion อัลบัมก่อนหน้าวางเอาไว้ได้อย่างกลมกลืน ดนตรีฟังจริงจัง หนักแน่นมากขึ้น เสียงร้องของเจปเซนก็แข็งแรงมากกว่าที่เคยเป็น ซึ่งสัมผัสกันได้ตั้งแต่เพลงแรกของอัลบัม “Julien” งานดิสโกสนุกๆ ที่อาจจะทำให้นึกถึงเพลงของ Abba แต่มาในเครื่องทรงที่ทันสมัยมากกว่า ส่วน “Now That I Found You” ก็แสดงให้เห็นถึงอิทธิพลของสต็อค/ เอ็ทเคน/ วอเตอร์แมนในงานได้อย่างชัดเจน เช่นเดียวกับอีกหลายๆ เพลงในอัลบัมชุดนี้

ขณะที่เนื้อเพลงบางเพลงอย่าง “Want You In My Room” ก็คือการพยายามแสดงให้เห็นด้านที่เซ็กซีของเจปเซน ผ่านเรื่องราวที่ฟังหวือหวามากขึ้น ซึ่งก็รวมไปถึงเสียงร้องกระเส่าของเธอใน “Everything He Needs” ที่ตัวดนตรีมาพร้อมกับจังหวะจะโคนที่น่าสนใจ

แต่ถึงจะมีด้านที่เติบโตให้รู้สึกยังไง ในหลายๆ เพลงของอัลบัมชุดนี้ ก็ยังมีสัมผัสของความเป็นป็อปบับเบิลกัมให้ได้สัมผัสบางๆ ที่มีทั้งจากอารมณ์ของเพลง อย่างที่ได้ยินใน “Automatically in Love”, “I’ll be Your Girl”, “The Sound” หรือว่าจากเสียงร้องของเจปเซนเอง ที่ฟังงุ้งๆ งิ้งๆ เช่นใน “Too Much” หรือว่า “Party for One”

ส่วนความพยายามจะ ‘โต’ ของเธอในบางครั้งก็ให้ผลลัพธ์ที่ไม่เวิร์คนัก เช่นใน “Everythung He Needs” ที่รู้สึกถึงความไม่ลงตัวอยู่

แถมตัวเพลงโดยรวมเอง ก็ไม่มีเพลงไหนที่โดดเด่นเป็นพิเศษ แข็งแรงมากพอที่จะ ‘ขาย’ หรือ ‘นำ’ อัลบัมได้ แม้ในความเป็นเพลงป็อป จะเป็นงานที่ฟังได้แบบลื่นไหล มีเมโลดีสวยๆ ดนตรีฟังสดใส สนุกสนานก็ตามที แล้วถึงจะได้ในเรื่องพัฒนาการการเติบโตของศิลปิน เพลงฟังจริงจัง ดนตรีที่เข้มข้นกว่าที่เคยเป็น แต่หากเทียบกับศิลปินอื่นๆ ในตลาด ที่ทำงานในทิศทางเดียวกัน

Dedicated ของคาร์ลี เร เจปเซน คืองานป็อปที่ฟังเพลิน ถือว่าเป็นงานฟังเพราะก็ยังได้ แต่ไม่ใช่งานที่ฟังแล้วทำให้รู้สึก ‘ว้าว!’ อย่างแน่นอน

โดย นพปฎล พลศิลป์ เรื่อง Dedicated อัลบัมที่สี่ของสาว คาร์ลี เร เจปเซน ความพยามที่ดี เสียทีไม่ ‘ว้าว!’ คอลัมน์ ดนตรีมีเหตุ หนังสือพิมพ์ไทยโพสท์ วันที่ 24 พฤษภาคม 2562

[one_half][/one_half][one_half_last][/one_half_last]