อีกหนึ่งประสบการณ์ทางดนตรีกับคอนเสิร์ตของ เดเมียน ไรซ์

ปีๆ หนึ่งมีคอนเสิร์ตมากมายให้ได้ชมกัน ทั้งศิลปินในประเทศเองและต่างประเทศ แต่จะมีสักกี่คอนเสิร์ตที่ได้ชื่อว่าเป็น ‘ประสบการณ์ทางดนตรี’ บางคอนเสิร์ตอาจจะสนุก น่าประทับใจ แต่ก็ไม่ได้มีอะไรหวือหวาที่ทำให้รู้สึกตื่นใจ บางคอนเสิร์ตก็คือประสบการณ์ใหม่จริงๆ อย่าง เจ๊แม่มาดอนนา หรือไมเคิล แจ็คสัน รวมไปถึง Toto ครั้งแรกในบ้านเราที่เอ็มบีเค ฮอลล์ ที่โดยส่วนตัวแล้วทำให้รู้ว่า ถ้าเซ็ทลิสท์ดีจริง ศิลปินเล่นได้แข็งแรง ความไม่ฮิตของเพลงไม่ได้มีผลอะไรต่อการรับชมเลย

และปีนี้ นอกจากคอนเสิร์ตของมาดอนนาที่ผ่านไป การแสดงของเดเมียน ไรซ์ เมื่อ 2 มิถุนายนที่ผ่านมา ที่ห้องคอนเวนชัน เซนเตอร์, เซนทรัล ลาดพร้าว แม้ในเรื่องของโปรดัคชัน แสง-สี-เสียงจะต่างจากของเจ๊แม่มหาศาล ก็นับได้ว่าเป็น ‘ประสบการณ์ทางดนตรี’ อีกครั้งหนึ่งได้เหมือนกัน

บอกกันไว้ก่อนว่า ไม่ใช่แฟนของไรซ์ แต่ก็อยากสัมผัสการแสดงที่มีแค่ศิลปินเพียงลำพังกับเครื่องดนตรีของเขา เพราะมีเสียงลือเล่าอ้างมาให้รับรู้ก่อนหน้าแล้วว่า คนเดียวกับเครื่องเคราไม่กี่อย่างบนเวที ผู้ชายคนนี้ ‘เอาอยู่’ และ ‘สะกด’ ผู้ชมได้ตลอดการแสดงสองชั่วโมงเต็มๆ

พอได้ชมจริงๆ ก็รับด้วยหูสองข้าง และสองตาว่า ไรซ์ทำได้จริง โดยการแสดงของเขาไม่ใช่เป็นแค่คอนเสิร์ตโฟล์ค แต่ในหลายๆ ช่วงก็ขยับไปไกลถึงการเป็นงานทดลอง หรือว่างานอิเล็กทรอนิกส์ ตามแต่จะเรียกกัน ตามขอบเขตในการจำกัดความของแต่ละคน แต่ที่แน่ๆ นอกจากงานโฟล์คที่มีแค่ไรซ์ เสียงร้องของเขา และกีตาร์โปร่ง อารมณ์ของเพลงนั้นพาล่องลอยไปไกลไม่ต่างไปจากงานไซคีดีลิค

โดยเฉพาะช่วงที่เขาเล่นเครื่องดนตรีชิ้นต่างๆ แบบบันทึกเสียงทีละชิ้น ไม่ว่าจะเป็นกลอง, กีตาร์โปร่ง, กีตาร์ไฟฟ้า, เครื่องเป่า แล้วมิกซ์รวมกันสดๆ เล่นเป็นเพลงให้ได้ชมได้ฟังกับตา

จากศิลปินโฟล์คที่ถูกเรียกตามเพลงที่ได้ยินในอัลบั้ม ไรซ์กลายเป็นศิลปินโพรเกรสสีฟ การแสดงเหมือนพวกนักทดลองทางดนตรี ที่สร้างเสียงเพลงที่ส่งผลกระทบต่ออารมรณ์ แบบเดียวกับงานไซคีดีลิคยังไงยังงั้น

คงไม่ต้องบอกว่าน่าทึ่งขนาดไหน และเมื่อผสมผสานกับเพลงบางช่วงที่เป็นโฟล์ค หรือใช้เครื่องเคราต่างๆ เหล่านี้ประกอบนิด ประกอบหน่อย ทำให้การแสดงของไรซ์ ที่ไม่ได้มีแสง-สีหวือหวามากมาย เต็มไปด้วยสีสัน แถมยังเป็นสีสันที่ต่างไปจากการแสดงทั่วๆ ไปที่เคยได้ชมกัน

และกับโปรดััคชันที่มากันแบบมินิมอล ก็ใช้ประโยคได้อย่างคุ้มค่า แสง-สีที่ไม่ได้หลากหลาย ถูกนำมาปรับใช้เข้าสร้างอารมณ์และมิติให้กับเพลงได้ นอกเหนือการสร้างบรรยากาศ ที่โชว์นี้ให้อารมณ์แบบภาพโมโนโครม หรือภาพจำพวกซีเปีย, ขาว-ดำ สวยแบบประหลาด คลาสสิค และให้อารมณ์หม่นๆ ในแบบเดียวกับเพลงโดยรวมของไรซ์

ขณะที่เจ้าตัวเอง แม้จะดูออกว่า จุกจิกไม่น้อย แต่ก็ถ้อยทีถ้อยอาศัยกับคนดูใช้ได้ โดยเฉพาะการจิกนิดหยิกหน่อยกับผู้ชมแบบน่ารักๆ ไม่ว่าจะเป็นกลุ่มที่เดินเข้ามาชมล่าช้า ที่ไรซ์ทักอย่างสนุกสนาน “You late” หรือแซวคนที่เดินเข้าออก ตลอดจนติติงคนที่พูดโทรศัพท์ระหว่างชม ซึ่งหากเป็นการแสดงที่บ้านเกิด เชื่อเถอะว่ามีวางกีตาร์ลงแน่ๆ

แต่คนดูบ้านเราก็ว่านอนสอนง่าย และที่เข้ามาชม ส่วนใหญ่ก็ทำตัวสมกับเป็นแฟนตัวจริง ร้องรำทำเพลงกับศิลปินสนุกไปด้วย และไม่แปลกใจเลยที่ไรซ์จะออกมาอองกอร์ถึงสองหน ให้สมกับเสียงร้องขอของแฟนเพลง ปิดจบการแสดงในแบบชื่นมื่นถ้าไม่เต็มอิ่ม ก็แน่นกระเพาะพอดี

และนอกจากการแสดงของไรซ์ จะกลายเป็นประสบการณ์ทางดนตรี อย่าลืมว่า กับบัตรที่ขายหมดเกลี้ยงเพียงวันเดียว ก็เป็นอีกประสบการณ์หนึ่งเช่นกัน เพราะอย่าลืมว่า นี่ไม่ใช่ศิลปินป็อปชื่อดังทะลุฟ้า แต่ขายบัตรได้เกลี้ยงด้วยอัตราเร็วไม่ต่างกัน

เรียกได้ว่าน่าจดจำทั้งก่อนมา และหลังกลับไป

(
ภาพจาก www.facebook.com/vijicorp)

จากเรื่อง ประสบการณ์ทางดนตรีกับคอนเสิร์ตเดี่ยว เดเมียน ไรซ์ โดย นพปฎล พลศิลป์ คอลัมน์ ดนตรีมีเหตุ หนังสือพิมพ์ ไทยโพสท์ วันที่ 7 มิถุนายน 2559

ติดตามอ่านเรื่องราว ข่าวสาร ชมตัวอย่าง ชมคลิป ชม MV อ่านงานวิจารณ์หนัง และเพลง แบบนี้ ได้ด้วยการกดไลค์ Like เพจสะเด่าส์กันไว้ก่อน ได้ที่นี่