เป็ดย่างพันธ์สิริ.. เชียงใหม่

ระหว่างเส้นทางกรุงเทพฯ-เชียงใหม่บนถนนแปดช่องทางวิ่ง ..สนจ.ปรารภกับสหายร่วมเดินทางบนรถขับเคลี่อนสี่ล้อสีดำทะมึนบางยี่ห้อ… ที่เด็กเปิดประตูโรงแรมเห็นแล้วต้องตะเบ๊ะ และลานจอดรถหน้าโรงแรมมีที่ว่างเสมอ… ผิดกับรถกระป๋องของ สนจ.ซึ่งต้องระเห็จขึ้นไปบนลานจอดรถอย่างน้อยๆ ก็ชั้นที่สามหรือบนสุดกว่าจะหาที่จอดได้…ฮา

เงินทอนจากการเปลี่ยนระบบน้ำมัน กับขนาดของเครื่องสามพันซีซี..เป็น แก๊สหุงต้มลิตรละสิบกว่าบาท… น่าจะทำให้ “เบี้ยประชุม” ของบอร์ดบริษัทน้ำมันทั้งหลายบรรดามี ที่ “รีดเลือด” กับคนไทยผ่านคำที่ไร้การอธิบาย ”ค่าการตลาด” …ปีละเป็นสิบๆ ล้าน หายไปบ้างแม้จะแค่กระผีกริ้น แต่ก็ยังดี.. เพราะ พวกกูเบื่อให้พวกมึง “หาแดก” …บนความลำบาก แล้วต้องทนโดนตั้งคำถามจากพวกมึงว่า พวกกูรู้หรือเปล่าวว่า กำไรจากการ “ขายน้ำมัน” เกินราคาที่เป็นจริง.. เพราะผลประโยชน์จากหุ้นและเงินเดือนหลักล้าน มันไม่ได้หายไปไหน แม้กระทั่งย้อนกลับสู่สังคมไทย แต่มันเข้าไปอยู่ในมูลค่าหุ้นที่พวกมึงถืออยู่… กับผลพวงของสภาพแวดล้อมที่อิ๊บอ๋ายเมื่อเกิดอุบัติเหตุ…

บทรำพึงของ สนจ.ก็คือ “เฮ้ย..ไปเชียงใหม่มาบ่อย ไม่เคยกินเป็ดย่างที่ร้านในเชียงใหม่เลย คราวนี้หิ้วขึ้นไปฝากคุณพี่สกุณาเบิร์ดโนว์ของเราบนม่อนกันหน่อย.. ถ้าได้ปากเป็ดพะโล้ด้วยละก็ แหร่มไปเลย”

แล้ว วชิระ ชอบเพี่อน อดีต “มือขวา” คนสุดท้ายของ ม.จ.ชาตรีเฉลิม ยุคล ที่หันหลังให้ยุทธจักรโลกมายา.. ก็ดั้นด้นเข้าไปหา “พี่กู…” ก่อนที่ พี่กูจะ…เกิล..เอ้ย เอิ้น ตอบมาว่า ขอให้พวกสูเจ้าลูกอีกช่างแดกทั้งหลาย ขับรถไปที่ ถนนแก้วนวรัฐ หน้าสำนักงานส่งเสริมและพัฒนาไม้เศรษฐกิจเชียงใหม่..

จากร้านชื่อ ฝันถึง…กลายเป็น ร้านเป็ดย่าง หมูกรอบ หมูแดง ของจังหวัดเชียงใหม่ในชื่อ พันธ์สิริ.. สำหรับคนเมือง อาจจะบอกว่า สนจ. เชย.. ก็ไม่ปฏิเสธ เพราะไปเชียงใหม่ทีไร.. มักจะหมดไปกับเมนูอื่นๆ โดยไม่ได้นึกถึง เป็ดย่าง หมูกรอบ หมูแดง และปากเป็ด ไปจนถึง ลิ้นเป็ดพะโล้ อย่างที่เราอร่อยลิ้นในร้าน ง้วนหลี..ติดสวนลุมพินี.. ร้านข้าวต้มที่เป็นมากกว่าร้านข้าวต้ม..
แน่นอน..สำหรับคนกรุงเทพฯ พูลสิน วัดตรี ภัตตาคารเยาวยื่นเยาวราช ธรรมเกิดทรัพย์บางยี่เรือ น่าจะเป็นแหล่งรวมของ เป็ดย่าง หมูกรอบ หมูแดง ปากเป็ดและลิ้นเป็ด..ของคนรุ่น สนจ. แต่สำหรับ พ.ศ.นี้.. สนจ. อาจจะ “ตกข่าว” ไปแล้ว สำหรับ ร้านเป็ดย่างที่คนกินบอกว่า “อร่อย”..ในกรุงเทพฯ

แต่สำหรับเชียงใหม่ ร้าน ฝันถึง..หรือ พันธ์สิริ เปิดขายมาตั้งแต่ 1985 กับ โลโก้ ชามเบญจรงค์ของ อาหม่อม..ซึ่งวันนี้ต้องนั่งวีลแชร์ ชวนกิน ชวนเที่ยว และร้องเพลงให้มิตรสหายฟังกันแล้ว.. ถนัดแดก..เอ้ย ถนัดศรี..คือ ตำนานของ นักแดกและเถ่าชิ้ว คนสำคัญของวงการทำอาหารบ้านเรา ที่มีหน่อเนื้อเชื้อตะหลิว หมึกแดง แผลงฤทธิ์ในยุคดิจิตอลแทนพ่อซึ่งเป็นจอมยุทธ์ยุค มือเขย่าและเคาะตะหลิวกับกระทะ..

แล้วเราก็หิ้วเป็ดย่างเลาะกระดูกทั้งตัว หมูแดง หมูกรอบ ขนาดหนึ่งจานใหญ่ และปากเป็ดพะโล้หนึ่งจานใหญ่ เทคอะเวย์ มุ่งหน้าสู่ “ม่อนสกุณา”ห รือ ม่อน วิหด ของ สุพงษ์ ชวนะสุนทร ไลน์โปรดิวเซอร์ คู่เวรคู่กรรมของ สนจ..อดีตระดับบริหารของ ลินตาสประเทศไทย และเบอร์สองของโกดักไทยแลนด์ยุคณรงค์ จิวังกูร ผู้เร้นกายหายไปเป็นชาวไร่ชาวสวน หลังจากเราทั้งคู่ ไร้ร้าง “หนังไทย”ใ ห้กำกับและสร้างมาอีกสองปีจะครบทศวรรษ.. ตามประสา คนที่ไม่วิ่งตามยุคสมัย และผู้คนแห่งยุค จิ้ม ถ่าง และไม่เงยหน้าสนใจ “โลกรอบข้าง” …อย่างที่เห็นกลาดเกลื่อนกรุงเทพฯ และทุกแห่งหน ไม่เว้นแม้กระทั่งในเชียงใหม่
บ้านไม้ครึ่งอิฐบนเนินเล็กๆ ละแวกแม่ริม มองเห็นขุนเขาโอบล้อมไว้เป็นครึ่งวงกลม แบบไร้สิ่งบดบังกับการใช้ชีวิตอยู่เพียงลำพังคนเดียว กลางคืนมืดและเปล่าเปลี่ยวเดียวดาย ชนิดแค่แสงไฟจากหน้ารถสาดเข้ามาตามถนนราดยางแคบๆ ความรู้สึกดุจกำลังมีขบวนคาราวานของเพื่อนพ้องน้องพี่มาเยี่ยมเยือน กลางคืนเดือนมืด ดาวพร่างพรายแสงสกาวดุจกากเพชรโรยบนกำมะหยี่สีดำสนิท..

ใครก็ตามที่ปลีกวิเวก มาใช้ชีวิตอยู่คนเดียวลำพังได้ ถ้าไม่บ้าจริง.. ก็ต้องปล่อยวางแล้วกับทุกสิ่ง ที่พัลวันยุ่งเหยิงกับวิถีร่านทุรนในเมืองที่เต็มไปด้วย แสงสี การดิ้นรนแข่งขันและแย่งชิง… ราตรีนั้นสำหรับ มิตรสหาย..ยามไม่มีหนังให้กำกับและสร้าง.. เรารื่นรมย์ เป็ดย่าง หมูกรอบหมูแดง โดยเฉพาะ ปากเป็ดพะโล้ กับ วิสกี้ที่เก็บงำไว้เนิ่นนานกว่าห้าปีจนจุกก๊อกเปื่อยยุ่ย แต่รสชาติของมันบาดลึกแบบเนียนสนิท ร้อนผ่าวไปทุกขุมขนและเส้นเลือด มันเป็น “ไอ้จอห์นเลือดสีน้ำเงิน”.. ที่มิตรสหายบางคนให้เป็นของขวัญวันเกิด สนจ. และมันคงกระไรอยู่ที่จะเปิด “กินคนเดียว” ที่บ้าน แบบคนที่งก และตระหนี่แบบไม่รู่วันตายของตัวเอง..

การดื่มกินไม่สำคัญที่สุรา..สำคัญที่เราดื่มกินกับใคร ?…- โกวเล้ง มังกรโบราณกระซิบสั่งไว้กับสนจ.

จากเรื่อง เป็ดย่างพันธ์สิริ..เชียงใหม่ โดย สนานจิตต์ บางสพาน คอลัมน์ โลกมายา หนังสือพิมพ์ สยามดารา วันที่ 1 กันยายน 2556
ภาพประกอบจาก http://restaurantaroi.blogspot.com/2011/03/blog-post_24.html