โลกนี้คือละคร…..

ไมเคิล ชิมิโน.. ประสบความสำเร็จจาก The Deer Hunter เงินทอง ชื่อเสียง ถล่มใส่ชีวิตวัยหนุ่ม ในฐานะผู้กำกับระดับตุ๊กตาทอง.. เขาขึ้นชั้นกลายเป็น “ขาใหญ่” นายทุนหน้าไหนก็ไม่ปฏิเสธ ถัดมาเขาทำหนังฟอร์มใหญ่ลงทุน 35 ล้านดอลล่าร์ – ประตูสวรรค์ Heaven’s Gateเมื่อกว่าสองทศวรรษก่อน.. แต่ปรากฏว่าเมื่อเขาผลักบานประตูออก เขาร่วงผล็อยลงสู่นรก หนังเจ๊งไม่เป็นท่า ทุกอย่างล้มครืน..ชื่อเสียง เงินทอง ผู้คนรายล้อม..หายวับไปในพริบตา..

นินทาว่า.. วันนี้ ไมเคิล ชิมิโน แต่งชุดทหารอเมริกันในสงครามเวียดนาม เดินวนเวียน “ขังตัวเอง” อยู่กับ “โลกใบเดิม” ..โลกใน “ความทรงจำ”..ในฐานะ ผู้กำกับหนังออสการ์

ดัสติน ฮอฟฟ์แมน… เข้ารับการ ”บำบัด” …เพราะความกดดันในช่วงปลายของอาชีพการแสดง.. ที่ไม่สามารถทำ ”ผลงาน” อย่างที่เคยทำได้ในอดีตยามรุ่งเรือง

อัล ปาชิโน..มีปมกับ “ออสการ์” จนกระทั่งต้องเข้าหาจิตแพทย์ กว่าทำนบแห่งความคาดหวังจะทะลายลงกับ ออสการ์ นำชายจากบท อดีตนายทหารตาบอดกับเด็กหนุ่ม.. ผู้เข้ามาเรียนรู้บทเรียน และบาดแผลของชีวิตกับจ๊อบ “รับจ้างเป็นเพื่อนคนแก่” ใน Scent of A Woman

วิทนีย์ ฮุสตัน.. กำลังเพริดกับความสำเร็จรุ่งโรจน์ในอาชีพนักร้อง.. แต่ล้มเหลวเลวร้ายกับ “ชีวิตคู่” ยาเสพติดคือคำตอบสุดท้ายของชีวิตจนเธอขี้เกียจหายใจ..

ใครอีกใน โลกมายา.. ที่เจอภาวะ ความกดดัน ความเครียด เงินทอง ชื่อเสียง แสงสี คำเยินยอ..ชีวิตที่เหลวไหลไร้สาระ และผลาญพล่าเงินทอง เวลา..และเปลืองการกระทำ

ใครทนแรงเสียดทานได้ คนนั้นก็รอดตัวไป..แต่ถ้าใครทนไม่ได้.. โศกนาฏกรรม..ก็เกิดขึ้นอย่างไม่อาจปฏิเสธ..
คนนั่งดู “วงนอก”..อย่างเราๆ อย่างมากก็ได้แค่ “เห็นใจ”..แต่จะทำอะไรไปได้มากกว่านั้น นอกจากให้ ”เกียรติ” และเคารพในความเป็นส่วนตัวของ “ชีวิตคนๆ หนึ่ง” ถ้าไม่รู้ “ตื้นลึกหนาบาง“ ก็อย่าได้ปากหมาหวานไปวิพากษ์วิจารณ์ให้เธอหรือเขาผู้ประสบชะตากรรมเลวร้าย ต้องเสียหายและบาดเจ็บลึกทางใจ ไปมากกว่าที่เธอหรือเขากำลังรับสภาพอยู่

หนู เชิญยิ้ม, ยู่ยี่ และอีกหลายผู้คนใน “โลกมายา” ล่าสุดคือ อดีตนางแบบ”โวค” อีหล้าจากบ้านเดียวกับ สนจ. รจนา เพชรกัณหา…

อ่านข่าวแล้ว เห็นภาพแล้วก็ได้แต่.. เศร้าและเซ็งในอารมณ์… จากก่อนหน้าที่เพื่อนนักเขียนหนังข่าวหญิง ที่ สนจ. หนิดหนมอย่าง วิสรรชนีย์ นาคร มีฉากสุดท้ายบนเตียงคนไข้อนาถา ในสภาพของ คนป่วยโรงกล้ามเนื้ออ่อนแรง ที่ขี้เกียจหายใจไปในวันที่เธออายุครบ 56 ปีพอดิบพอดี..

โลกนี้โหดร้ายเสมอกัน..สำหรับคนที่อ่อนแอ และไม่สามารถยืนหยัดทานและทนกับแรงเสียดสีของชีวิต
ไม่มีใคร “ทำร้าย”ตัวเรา ได้เท่ากับ “ตัวเรา”เอง….
เรื่องแบบนี้ ไม่โดนเข้ากับ “ตัวเอง” ไม่มีวันซาบซึ้งถึงกึ๋นในรสชาติของ ความเจ็บปวด เดียวดาย แปลกแยก ว้าเหว่.. และต้องการ “ที่พึ่งทางใจ” จากใครสักคน แม้สักกระผีกริ้นก็ยังดี…

สนจ. เคยผ่านสถานการณ์ “ตีบตัน” กับชีวิตมาแล้วอย่างน้อยก็หนึ่งครั้ง… สิ่งเดียวที่ทำให้ผ่านมันมาได้ก็คือ ใบหน้าของ “ลูกสาว” คนเดียว.. กับหญิงสาวที่อยู่ข้างๆ กับประโยคสั้นๆ “เดี๋ยวมันก็ดีเองพี่ มันตกจนต่ำเตี้ยติดดิน แล้วมันก็ต้องเงย มันคงไม่กองอยู่ตรงนั้นนานหรอกพี่ เว้นเสียแต่ว่า เราโดนลิขิตมาแล้ว”

สื่อทั้งหลาย..อย่าเอา โศกนาฏกรรมของ นางแบบสาว..มาลากยาวกันเลยนะครับ..
แล้วก็ไม่ต้องไปแอบอ้างยกขึ้นเป็น ตัวอย่างหรืออุทธาหรณ์สอนใจอะไรใครหรอก ทุกอย่างมันเป็นลิขิตชีวิต มันถูกกำหนดมาแล้ว ไม่มีใครสอนอะไรใครได้หรอก จากสิ่งที่ “เกิดขึ้น” ไปแล้ว

รายละเอียด วัน เวลา สถานที่ ผู้คนล้วน ผิดแผกแตกต่าง..มันจะไปเป็นตัวอย่างอะไรให้ใครได้ นอกจากเป็น “เรื่องเล่า” ชวนเศร้าใจอีกเรื่อง

โลกนี้คือละคร..บทบาทบางตอน ชีวิตยอกย้อยยับเยิน.. ไพบูลย์ บุตรขัน บอก พนม นพพร ครวญให้เราฟังมาเนิ่นนานเกือบครึ่งศตวรรษแล้ว แต่วันนี้ก็ยังมี ใครบางคน ยืนยันให้เราได้เห็น..อนิจา…

จากเรื่อง โลกนี้คือละคร….. โดย สนานจิตต์ บางสพาน คอลัมน์ โลกมายา หนังสือพิมพ์ สยามดารา วันที่ 3 กันยายน 2556