ครั้งแรกของหลายสิ่ง หลายคนบนเวที อิน-จัน เดอะ มิวสิคัล

เปิดการแสดงรอบแรกไปแล้วเมื่อ 12 ตุลาคมที่ผ่านมา สำหรับละครเพลง “อิน-จัน เดอะ มิวสิคัล” ละครเวทีของวิทยาลัยดุริยางคศิลป์ มหาวิทยาลัยมหิดล ที่หนนี้การจัดแสดงดูเป็นรูปแบบทางธุรกิจเต็มตัว สถานที่แสดงขยับขยายจากที่เดิมมาเป็นมหิดลสิทธาคาร ที่ใหญ่โตมากกว่า

โปรดัคชันใหญ่โตมากขึ้น ตัววงดนตรีเท่าที่เห็นจะเป็นวงใหญ่กว่าเดิม ฉาก, แสง, สี ก็มาเต็มกว่าที่เคย ส่วนเรื่องคุณภาพเสียง การแสดงที่มหิดลสิทธาคารทำให้ได้คุณภาพเสียงที่ดีขึ้น และน่าจะมีอุปกรณ์ที่ดีขึ้นทั้งคุณภาพและปริมาณเมื่อเทียบกับการแสดงในที่เดิม

ตัวเรื่องก็เป็นการแต่งขึ้นมาใหม่ โดย อ.นพีศี เรเยส ที่หยิบเอาเรื่องราวของ อิน-จัน แฝดสยามคู่แรกของโลก มานำเสนอ งานดนตรีก็เช่นกัน เป็นการประพันธ์ของอ.ณรงค์ ปรางค์เจริญ คอมโพเซอร์ชาวไทยที่ทำงานถึงสหรัฐอเมริกา และมีอ.ธนพล เศตะพราหมณ์ เป็นมิวสิค ไดเรคเตอร์

ทีมนักแสดง เป็นทีมผสมระหว่างนักศึกษาและนักร้อง, นักแสดงที่มีชื่อ โดยหนึ่งในจำนวนนั้น ก็คือนักร้องหญิงแถวหน้าของวงการเพลงไทย ปาน ธนพร แวกประยูร ที่มารับบทแม่ของอิน-จัน ซึ่งเป็นครั้งแรกของเธอบนเวทีละคร แล้วก็ยังมีเก่ง ธชย จากเวที เดอะ วอยซ์, เต้ บดินทร์ และตุลย์ ตุลานันท์ จากวง Fivera เป็นต้น

กับครั้งแรกบนเวทีละครของปาน ธนพร เธอสอบผ่านได้คะแนนในระดับดี-ดีมาก สำหรับการแสดงส่วนตัว แต่ที่รายรอบ ดูเหมือนว่า จะไม่สามารถรีดหรือแสดงศักยภาพในระดับที่รับ-ส่งกับเธอได้อย่างสมบูรณ์ ฉากหนึ่งที่เห็นได้ชัดก็คือ ฉากที่เธอร้องโต้ตอบกันกับพิชญะ เขมะสิงคิ ที่รับบทกัปตันฮันเตอร์ เสียงของปานข่มเสียงของพิชญะ ทั้งเนื้อเสียง อารมณ์ หรือการใช้เทคนิค ทำให้ทุกฉากที่เธอปรากฏตัว ล้วนแต่น่าดูชมไปซะทุกครั้ง

ซึ่งไม่น่าแปลกใจกับครึ่งหลังของการแสดง ที่เหตุการณ์เกิดขึ้นที่อเมริกา ความรื่นรมย์จะลดลงไป เมื่อไม่มีใครทำได้แบบเดียวกัน อาจจะยกเว้นก็แค่ เก่ง ธชย แต่เขาก็มีเวลาให้น้อยมากๆ

กับนักแสดงสามรุ่น มารับอิน-จันที่กินช่วงวัยตั้งแต่จากวัยเด็ก ไปสู่วัยรุ่น และวัยผู้ใหญ่ ต่างก็ให้คุณภาพการแสดงที่แตกต่างกัน ที่ประทับใจก็จะเป็นรุ่นเด็กที่ร้องชัดถ้อยชัดคำ เสียงใสกังวานดูดีจัง ขณะที่รุ่นผู้ใหญ่ก็ใช้ได้ แต่ในช่วงวัยรุ่น คุณภาพเสียงดูจะดร็อปลงไป ซึ่งก็มีหลายๆ ตัวละคร ที่คุณภาพการร้องดูจะมีปัญหา แต่ก็ไม่รู้ว่าเพราะเป็นการแสดงรอบแรกด้วยหรือเปล่า จึงอาจจะทำให้เกร็ง หรือตื่นเต้น จนทำได้ไม่ดีเท่าที่ควร ที่น่าสังเกตก็คือ นี่เป็นละครที่กำกับเด็กได้ดีเหลือเกิน

ตัวเรื่องอยู่มีครบ อารมณ์ขัน, เศร้า, ซึ้ง บางช่วงอาจจะเยิ่นเย้อไปบ้าง บางฉากสามารถเล็มและตัดออกไปได้ อย่างฉากงานแต่งงาน หรือฉากที่เป็นบทสรุปตอนท้าย เพราะรู้สึกว่า ฉากที่อินกับจันนึกถึงชีวิตของตัวเองและความรักที่แม่มีให้นั้น “ขยี้” ผู้ชมคนดูได้จนอยู่หมัด (ในระดับที่ยกให้ได้ว่าเป็นฉากไฮไลท์ และฉากที่ดีที่สุดของเรื่องก็ยังได้) และน่าจะปล่อยให้ผู้ชม “จม” อยู่ตรงนั้น เพื่อที่จะได้ปิดจบเรื่องราวลงอย่างซาบซึ้ง เพราะเท่าที่ผ่านมาเรื่องดูจะราบเรียบ ขาดไฮไลท์ หรือจุดพีค จนมาถึงนาทีนั้น

การปรับเปลี่ยนฉาก ฉับไว ลื่นไหล การเล่นสีกับแสงเพื่อสร้างบรรยากาศกับอารมณ์ที่ฉากหลังถือว่าเป็นเสน่ห์อีกอย่างของละครเรื่องนี้ แต่ก็เพียงครึ่งเดียว เพราะครึ่งหลังกลับไปเล่นกับพื้นที่โล่งๆ อยู่บ่อยครั้ง หากจะให้ตีความว่าเป็นการแสดงออกถึงความอ้างว้าง ก็ไม่ชวนให้รู้สึกไปทางนั้นสักเท่าไหร่

ขณะที่ดนตรีแม้จะยังเป็นจุดแข็ง ตัวเพลงฟังสนุก หลายๆ เพลงมีเพราะ มีแนวทางที่หลากหลาย ทั้งบลูส์ เพลงแบบคาบาเรท์ หรือแจ๊ซซ์ ตามอารมณ์ สถานการณ์​ และสถานที่ของตัวละคร การบรรเลงแน่นเต็ม แต่ที่ขาดไปก็คือ เพลงที่เป็นหมัดเด็ด ให้คนดูได้จำ ถ้ามีก็จะถือว่านำมาเป็นจุดขาย สำหรับการปรับนำเอาละครเรื่องนี้กลับมาทำใหม่ได้ด้วย

แม้จะยังขาดๆ เกินๆ อยู่บ้าง แต่โดยรวมๆ แล้วก็มองเห็นได้ถึงความตั้งใจ และมีเสน่ห์ จุดแข็งเฉพาะตัว ที่แตกต่างกับเจ้าอื่นๆ และน่าจะเป็นจุดขายได้หากมองในแง่การแข่งขันทางธุรกิจ

แล้วที่ลืมไม่ได้ นี่คือ “ครั้งแรก”

จากเรื่อง ครั้งแรกของหลายสิ่ง หลายคนบนเวที อิน-จัน เดอะ มิวสิคัล โดย นพปฎล พลศิลป์ คอลัมน์ ดนตรีมีเหตุ หนังสือพิมพ์ ไทยโพสท์ วันที่ 15 พฤษภาคม 2558

ติดตามอ่านเรื่องราว ข่าวสาร ชมตัวอย่าง ชมคลิป ชม MV อ่านงานวิจารณ์หนัง และเพลง แบบนี้ ได้ด้วยการกดไลค์ Like เพจสะเด่าส์กันไว้ก่อน ได้ที่นี่