ดูมาแล้ว The Girl on the Train ในความหม่นทึม ซึมเซา และหดหู่ คือการนั่งรถไฟเหาะตีลังกาของผู้ชม

THE GIRL ON THE TRAIN: บรรยากาศของหนัง รวมไปถึงเรื่องราว ที่ว่าด้วยภรรยาหาย สามีกลายเป็นผู้ต้องสงสัย อาจทำให้นึกถึง Gone Girl แต่เป็น Gone Girl ที่ไม่ได้มีแง่มุมลึกซึ้งเรื่องประเด็นทางเพศ หากก็ถือว่าใช้ได้ สำหรับการเป็นหนังซ่อนเงื่อน ระทึกขวัญ ที่หักมุมไปมา สับขาหลอกฆาตกรตัวจริง ได้สนุก แต่หากเป็นคอหนังทางนี้ ก็อาจจับไต๋ของหนังได้ เมื่อเวลาผ่านไป จิ๊กซอว์แต่ละชิ้นมารวมตัวกันมากขึ้น

แม้เอมิลี บลันท์ จะเป็นราเชล ตัวละครเจ้าของชื่อหนัง ก็ยังมีตัวละครหญิงเด่นๆ อีกในเรื่อง ไม่ว่าจะเป็น แอนนา ภรรยาใหม่ของทอม – อดีตสามีราเชล, เมแกน ภรรยาสก็อทท์ ที่มาเลี้ยงลูกให้แอนนา ขณะที่ตัวละครของบลันท์ ก็คือ หญิงขี้เมาที่ฝังใจกับการถูกสามีทิ้งไปมีคนใหม่ ทุกวันเธอจะนั่งรถไฟผ่านบ้านหลังเก่าที่เคยใช้ชีวิตกับทอม และได้เห็นเมแกนมีความสุขกับสก็อตต์ในบ้านใกล้ๆ จนวันหนึ่งเธอเห็นเมแกนอยู่กับผู้ชายคนใหม่ ที่กลายเป็นการขุดปมเรื่องสามีมีชู้ของตัวเองขึ้นมา ทำให้ราเชลตัดสินใจไปคุยกับเมแกน ก่อนที่จะพบตัวเองเมาหมดสติอยู่ที่บ้าน และเมแกนหายตัวไป โดยเธอจำอะไรในช่วงที่พบเมแกนไม่ได้เลย ทำให้พยายามหาคำตอบ สร้างความกระจ่างให้ตัวเอง ขณะที่การสืบสวนเองก็มีผู้ต้องสงสัยมากมาย แต่ในเวลาเดียวกันกับผู้ชม หนังก็เปิดหน้าผู้ต้องสงสัยไว้มากกว่าที่ในหนังวางไว้ให้ด้วยซ้ำ

พาให้หนังมีเงื่อนปม จุดพลิกผันของสถานการณ์ให้ได้ติดตามหรือลุ้นกันอยู่หลายครั้ง การเล่าเรื่องแบบย้อนเวลา ที่ค่อยๆ ทอนช่วงเวลาลงมาเรื่อยๆ จาก 6 เดือน เป็น 4 เป็น 2 ถึงคืนก่อนเกิดเหตุ ก็ไม่ต่างไปจากการวางตัวต่อให้คนดูหยิบจับมาใส่ในภาพรวมที่ตัวเองมองเห็น ซึ่งตัวหนัง ก็อย่างที่บอกไว้ สับขาหลอกไปมา พาไขว้เขวอยู่หลายครั้ง จนบางปมแอบเผยออกมา ที่หากเป็นแฟนหนังทางนี้ แน่นอนว่า จะเริ่มมองเห็นคำตอบ เพียงแต่ที่ยังไม่รู้ก็คือว่า เรื่องราวทั้งหมดเดินไปถึงจุดนั้นได้ยังไง ก่อนที่ทุกอย่างจะจบลงแบบ ‘สะใจ’

นอกจากจะเป็นตัวละครชื่อเรื่อง เอมิลี บลันท์คือศูนย์กลางของหนัง เธอถูกกระทำทั้งร่างกายและจิตใจ แถมยังเป็นหนึ่งในผู้ต้องสงสัย บลันท์ทำได้ดี กับบทผู้หญิงขี้เหล้า อมทุกข์ มีปมสามีนอกใจหนีไปมีลูกกับภรรยาใหม่ ซึ่งการที่เธอมีลูกกับเขาไม่ได้ ก็เป็นส่วนหนึ่งในความร้าวฉาน ราเชลของเธอดูอมทุกข์ ผสมกับเหมือนเป็นคนโรคจิตกลายๆ ไม่น่าไว้ใจ และน่าสงสารในเวลาเดียวกัน กับคนอื่นๆ แม้จะไม่ต้องแบกหนังแบบบลันท์ หากก็เป็นตัวแปร ตัวหลอก ที่ได้ผล กระทั่งบางคนที่โผล่มาแว้บๆ ก็ให้ผลลัพธ์ในแบบเดียวกัน

ดนตรีประกอบเน้นดนตรีโทนต่ำ ภาพที่ดูทึมๆ หม่นๆ ชวนหดหู่ ทำให้หนังมาพร้อมบรรยากาศกดดัน บีบๆ ในอารมณ์เหมือนๆ Gone Girl แต่ก็อย่างที่เกริ่นไว้ ได้ก็ในเรื่องบรรยากาศ แต่ความคมนั้นยังไม่เท่า แล้วพอเฉลยออกมาก็ยังไม่แสบสันต์พอ แต่กับความสนุกสนานในแบบหนังซ่อนเงื่อนนั้น รถไฟที่คนดูนั่ง มันรถไฟเหาะตีลังกาดีๆ นี่เอง

ควรชมหากชอบ: The Hand That Rock the Cradle, Gone Girl

โดย นพปฎล พลศิลป์

ติดตามอ่านเรื่องราว ข่าวสาร ชมตัวอย่าง ชมคลิป ชม MV อ่านงานวิจารณ์หนัง และเพลง แบบนี้ ได้ด้วยการกดไลค์ Like เพจสะเด่าส์กันไว้ก่อน ได้ที่นี่