By Sadaos
บิลลี่เข้ม: ร็อคโรงเรียนเก่า [BILLYKEMM: BILLYOLDSKOOL] / บิลลี่ โอแกน
(อิสระ)
บิลลี่ โอแกน เปิดอัลบัมหมายเลขที่ 11 บิลลี่เข้ม: ร็อคโรงเรียนเก่า ด้วย “ใจสู้” งานบลูส์ร็อคสนุกๆ ที่ดนตรีนั้นเก๋าและเก่าสมกับชื่ออัลบัม รับกันได้อย่างลงตัวแนบสนิท ทั้งเสียงกีตาร์ที่เปรี้ยวๆ ที่ขยี้ตอดเล็กตอดน้อยได้ถึงอกถึงใจ ส่วนเรื่องราวเนื้อหาในเพลงก็บ่งบอกความคิดและมุมมองชีวิตของเจ้าของอัลบัม ที่หากนับเฉพาะการทำงานเพลงก็อยู่มานานถึงสามทศวรรษเข้าไปแล้ว ได้อย่างชัดเจน
รวมถึงแสดงให้เห็นว่า ผ่านร้อนผ่านหนาว ผ่านสุขทุกข์ ผิดหวังสมหวังมาขนาดไหน
“นั่งมองชีวิต คิดถึงเรื่องที่ผ่านมา เวลาก็ล่วงเลยมาไกล เริ่มจะไม่ไหว ใจมันชักจะสับสน ว่าตนค้นหาอะไรอยู่ ไม่รู้จะไปทางไหน” และ “จึงได้ความคิด ว่าชีวิตนับจากนี้ เราควรจะต้องมีความสุข อาจมีความทุกข์ในบางครั้งก็ช่างมัน …”
แล้วกับการที่อยู่ในเครื่องทรงของความ ‘เข้ม’ งานชุดนี้ย่อมไม่ใช่งานที่มีรูปลักษณ์ดนตรีที่วูบวาบแบบ บิลลี่บันลือโลก หรือฟังฉูดฉาดอย่าง บิลลี่โอ-พิงค์ แน่ๆ แต่เป็นงานที่อยู่ในคราบไคลของร็อคที่ทำให้เจ้าตัวกลายเป็นซูเปอร์สตาร์ในวงการเพลงเต็มตัว อย่าง บิลลี่เข้ม, บิลลี่เข้มตลอด หรือ บิลลี่เข้มเหมือนเดิม
หากในความเข้มครั้งนี้ของบิลลี่ ไม่ใช่ความเข้มแบบจิ๊กโก๋วัยคะนอง แต่เป็นความเข้มที่กลั่นกรองผ่านประสบการณ์มามากมาย
ไม่ใช่บิลลีที่เอ่ยประชดประชัน “ฟ้าคงสะใจ” ต่อความรักที่ผิดหวัง
ไม่ใช่บิลลี่ที่สาปส่งความรักที่จากไปแบบ “ฝังลงในผืนดิน”
ไม่ใช่บิลลี่ที่น้อยใจเจ้านายจนต้อง “ลาออก” หรือ “จะฟ้องคุณนาย”
แต่เป็นบิลลีที่ “บอกตัวเองว่าอย่าไปท้อใจ ถึงแม้จะไม่มีใครมาคอนยืนเคียงข้าง” แม้พยายามจะมองหาใครสักคนที่เข้าใจและเดินเข้ามาในชีวิต ใน “ขอคนเข้าใจ”
และเลือกที่จะเก็บเกี่ยวความสุขที่มีจากความรักเอาไว้ตราบนานเท่านาน “อยากเก็บเวลาขณะนี้ ตลอดไป ดูดดื่มจนลืมทุกสิ่งไว้ ในความฝัน…. ให้กาลเวลาล่องลอย ปล่อยสองเรา ให้อยู่ในนิรันดร์” จาก “ในความฝัน”
หรือ “รักมากก็หวงหึงแล้วถูกตรึงทุรนทุราย สู้ท้ายก็ได้รู้ว่า เราอยู่เพียงเพื่อตาย อย่างเดียวดายกันทุกคน” ที่ “เลิกคิดและเลิกฝัน ว่าสักวันจะมีใครเคียงคู่ แต่กว่าจะรู้ และกว่าจะเข้าใจ มันใช้เวลานาน” ใน “มันใช้เวลานาน”
นอกจากจะไม่ตีโพยตีพายแบบวัยรุ่นเซ็งในเรื่องความรัก
บิลลี่เข้ม: ร็อคโรงเรียนเก่า ยังตกผลึกและนิ่งกว่าที่เคยในเรื่องความหมายของชีวิต ไม่ได้รุกรี้รุกรน ตะเกียกตะกายเพื่อจะไปให้จุดหมายที่ฝันเอาไว้ บางครั้งอาจจะฝันกันไปเพียงวันต่อวัน หรือคิดมองไปถึงวันข้างหน้าเมื่อพร้อม
“จากวันนั้นที่มันผ่านมา จนวันนี้ที่เจอผ่านไป หากวันไหนที่ยังมีหวัง ก็ให้ฝันถึงวันต่อไป” หรือ “กับความฝันที่จะมีสักครั้งใฝ่ฝันตั้งใจ อย่าไปท้อ อย่าไปรอให้ใครมาให้โอกาส อาจจะพลาด อาจจะพลั้ง บางครั้งก็มี แต่สุดท้าย ได้เรียนรู้จะเป็นคนฝึกฝนตนดี วันพรุ่งนี้ย่อมมีทางเดินเป็นของตนเอง” จาก “จุดหมายของชีวิต” และ “เส้นทางของคนช่างฝัน”
คำร้องก็มาสวยตามสไตล์ของบิลลี มีสัมผัสคล้องจองฟังลื่นหู ที่เป็นลายเซ็นของเจ้าตัวไปแล้วก็ว่าได้ ที่เรื่องเล่าก็แข็งแรง ไม่ใช่งานแบบภาษาพาไป
แม้ดนตรีในบางเพลงอาจจะฟังไม่ ‘เข้ม’ นัก โดยเฉพาะช่วงแรกๆ ที่ตัวงานฟังโปร่งๆ เช่นที่ได้ยินใน “ขอคนเข้าใจ” แต่ก็มีงานแปลกๆ แซมมาเป็นสีสัน อย่าง “อยากไปทะเล” งานเร็กเก้ๆ นุ่มๆ ฟังสบายๆ ที่หากจำไม่ผิด น่าจะเป็นครั้งแรกที่บิลลี่ทำเพลงในแนวทางนี้ ซึ่งไม่ได้ขี้เหร่เลย
เมื่อตัวอัลบัมเดินหน้าผ่านไปเรื่อยๆ ทั้งเสียงร้อง ทั้งความ ‘เข้ม’ ของเพลงก็เพิ่มความจัดจ้านมากขึ้น ไม่ต่างจากการค่อยๆ อุ่นเครื่องให้กับคนฟัง อย่าง “มันใช้เวลานาน” อีกหนึ่งเพลงช้าแบบบัลลาด ดนตรีก็มาเต็มกว่าที่ได้ยินใน “ขอคนเข้าใจ”
“ในความฝัน” ดนตรีก็หนานวล ราวกับอยู่ในความฝันอย่างที่ชื่อเพลงว่าเอาไว้
“เส้นทางของคนช่างฝัน” บรรยากาศของเพลงก็เหมือนเป็นคำตอบของ “ก็มันเป็นอย่างนั้น” อีกหนึ่งเพลงฮิตในยุคทองของบิลลี
แต่ที่ถือให้เป็นพีคของ บิลลี่เข้ม: ร็อคโรงเรียนเก่า ก็คือ “จริงคืออะไร” งานร็อคแอนด์โรลล์มันส์ๆ ที่เท่ด้วยเสียงกีตาร์ทแวงกับจังหวะรุกเร้าราวกับควบม้า หลับตาเห็นภาพจากหนังของเซอร์จีโอ เลโอเน ลอยมาแต่ไกล แล้วไม่ได้เท่แค่ดนตรี เนื้อร้องก็คมคายในแบบปรัชญา
“จริงนั้นคือจิตใจ ที่อยู่ข้างในนั่นเองที่จริง ใจนั้นมันก็ลิง วิ่งไปมาไม่รู้อะไร”
แม้จะไม่ใช่อัลบัมที่ออกมาแล้วมีเพลงฮิตมากมาย ยอดขายสูงปรี้ด แต่นี่คืองานที่เป็นการตอกย้ำว่า กับอายุงานสามทศวรรษในวงการเพลง บิลลี โอแกน เป็นรุ่นใหญ่ได้ทั้งตัวและเนื้องาน ไม่ใช่นับแค่อายุอานามแน่นอน
(หมายเหตุ: อัลบัม บิลลี่เข้ม: ร็อคโรงเรียนเก่า สั่งซื้อได้ที่ www.facebook.com/Billykemm)
โดย นพปฎล พลศิลป์ คอลัมน์ วิจารณ์-แนะนำ นิตยสารสีสัน กันยายน 2563
What is your reaction?
