By Sadaos
BLOOD/ Rhye
[Loma Vista Recordings/ Concord Music Group]
ราห์ย เปิดตัวในวงการเพลงด้วยอัลบัม Woman เมื่อปี 2013 และทำให้ศิลปินคู่แคนาเดียน/ เดนิช ที่สมาชิกประกอบด้วย ไมเคิล มิลอส และโรบิน ฮันนิบอล รายนี้ กลายเป็นที่รู้จักในกลุ่มคนฟังที่ชอบงานดนตรีที่ให้ความรู้สึกผ่อนคลาย ชวนเคลิ้บเคลิ้ม ที่ถูกนิยามว่าเป็น ดนตรีในแบบโซฟิสติ-ป็อป ที่หากเปิดเว็บไซท์วิกิพีเดียหาที่มาของคำนี้ จะพบว่า หมายถึงดนตรีที่เป็นแนวทางย่อยของป็อป ที่เป็นการผสมผสานองค์ประกอบต่างๆ ของดนตรี แจ๊ซซ์, โซล และป็อปเข้าด้วยกัน โดยการใช้เครื่องดนตรีอย่าง คีย์บอร์ดส์ไฟฟ้า, ซินธิไซเซอร์ มีการเรียบเรียงอย่างสละสลวย โดยเฉพาะบรรดาเสียงของเครื่องเป่าทองเหลือง
ซึ่งอาจจะทำให้เพลงของพวกเขาฟังดู “ยาก” เพราะถึงแม้จะเป็นการนิยามดนตรีในรูปแบบใด รูปแบบหนึ่งเอาไว้มาตั้งแต่กลางยุค 80 แต่ก็ไม่ได้แพร่หลายมากนัก จนอาจรู้สึกว่าเป็นทางดนตรีเฉพาะที่ เฉพาะทาง แนวใหม่ แล้วนอกจากโซฟิสติ-ป็อปแล้ว ยังมีการนิยามดนตรีของเขาว่าเป็น อัลเทอร์เนทีฟ-อาร์แอนด์บี, ดาวน์เทมโป (ที่หมายดนตรีทริป-ฮ็อป ซึ่งเน้นบีท และดิบน้อยกว่า) หากที่ทำให้ชัดเจน และรู้สึกเข้าถึงง่ายที่สุดก็คือ โซล
เพลงของราห์ยก็คือ โซล ยุคใหม่ ที่ผสมผสานสรรพเสียงดนตรีที่ทันสมัย ไปตามกาลเวลาลงมา และทำให้งานของพวกเขาแยกแยะไปได้หลากหลายตามองค์ประกอบต่างๆ ที่ถูกใส่ลงมาในงาน
ที่หากถามว่า ฟังเพลงของราห์ยแล้ว นึกถึงงานของศิลปินรายไหน คำตอบก็คือ ชาเด (Sade) ศิลปินหญิงเจ้าของเพลงดัง Smooth Operator ที่ทั้งดนตรีและเสียงร้องของเธอฟังนุ่มนวลละเมียดละไม แต่ดนตรีของราห์ยฟังเคลิ้บเคลิ้ม ล่องลอย เป็นงานที่รู้สึกถึง “บรรยากาศ” ในกลุ่มของดนตรีแอมเบียนท์ มิวสิค และมีการใช้งานเครื่องเคราดนตรีอิเล็กทรอนิกส์ที่มากกว่า พอว่ากันมาถึงตรงนี้เชื่อว่า หลายๆ คนน่าจะ “มอง” เห็นภาพดนตรีของดูโอคู่นี้ได้ชัดเจนยิ่งขึ้นอย่างแน่นอน
จากอัลบัมชุดแรก Woman ราห์ยใช้เวลาร่วมๆ 5 ปี กว่าจะมีอัลบัมชุดที่ 2 Blood ออกมา
โดยหนนี้พวกเขากลายเป็นศิลปินแบบวันแมน-แบนด์ เมื่อโรบิน ฮันนิบอลออกจากวงไป ทำให้ราห์ยกลายเป็นโปรเจ็คท์ดนตรีของมิลอสเพียงลำพัง แต่เนื้องานของราห์ย ก็ไม่ได้แตกต่างไปจากเดิมอะไรมากมายจนเห็นได้อย่างชัดเจน หากไม่ลงนั่งฟังกันอย่างเป็นจริงเป็นจัง ทั้ง 11 เพลงในอัลบัมยังฟังแล้วให้รู้สึกผ่อนคลาย เคลิบเคลิ้ม ล่องลอยไม่ต่างไปจากที่อัลบัม Woman เป็น
บางทีจากภาพปกของงานทั้งสองชุด ที่ใช้ภาพขาว-ดำของหญิงสาวเหมือนๆ กัน ต่างกันแค่มุมของตัวแบบก็น่าจะบอกอะไรได้เป็นเลาๆ
แต่หากเข้ามาสัมผัสในแบบที่ค่อยๆ ละเลียดไปทีละเพลงๆ อย่างแรกที่พบก็คือ เพลงของราห์ยใน Blood ไม่ได้ฟังป็อปอย่างที่ Woman เป็น ในหลายๆ เพลงมีโครงสร้างของดนตรีที่ซับซ้อนมากกว่าอย่างชัดเจน โดยที่เสียงดนตรีที่ไม่ใช่งานอิเล็กทรอนิกส์ มีบทบาทมากขึ้น ไม่ว่าจะเป็น เครื่องสาย, เครื่องเป่า หรือว่ากีตาร์ รวมไปถึงงานในภาคริธึม ที่รู้สึกถึงความหนักแน่นแบบเน้นๆ เต็มๆ ผิดไปจากที่เคยได้ยินในงานชุดก่อนหน้า โดยทุกอย่างถูกจัดวางเอาไว้อย่างสวยงาม ละเมียด ละไม
เสียงร้องหลบของมิลอสเอง ก็ฟังโบกโบย ในแบบที่ลอยละล่องเหนือพื้นผิวของดนตรียิ่งกว่าที่เคยเป็น
แม้อาจจะทำให้รู้สึกว่าฟัง “ยาก” กว่าอัลบัมแรก แต่กับการที่แต่ละเพลงในอัลบัมมีความเชื่อมโยงในเรื่องของอารมณ์ที่ต่อเนื่องกัน และมีท่วงทำนองไพเราะ เมโลดีสวยเป็นทุนเดิน ความยากเลยถูกกร่อนให้เข้าถึงได้ง่ายกว่าเดิม แล้วความเชื่อมโยงที่ว่า ยังส่งให้ Blood เป็นงานอีกชุดที่ฟังกันยาวๆ ได้ต่อเนื่อง ไม่ต่างไปจากโลหิตที่ไหลเวียนไปทั่วร่างกาย แต่ไม่ใช่บทเพลงที่ทำให้เลือดลมสูบฉีดอย่างเร่าร้อน หากฟังผ่อนคลาย อ่อนโยน เป็นงานฟังสบาย ที่ไม่ง่าย ไม่ดาย เหมือนงาน Easy Listening ทั่วๆ ไป
แต่เป็นงานไม่ง่าย ที่ฟังแล้วดิ่ง ดื่ม ด่ำ จมไปกับเสียงดนตรี แทบจะทุกวินาทีที่ได้ยิน
โดย นพปฎล พลศิลป์ จากคอลัมน์ วิจารณ์-แนะนำ นิตยสารสีสัน
ติดตามอ่านเรื่องราว ข่าวสาร ชมตัวอย่าง ชมคลิป ชม MV อ่านวิจารณ์หนังและเพลง ได้ด้วยการกดไลค์เพจสะเด่าส์ ได้ที่นี่
What is your reaction?
