การกลับมาของตำนาน Nile Rodgers & Chic และอัลบัมใหม่ It’s About Time

Random Access Memories งานชุดหลังสุดของ Daft Punk ไม่ใช่แค่ประสบความสำเร็จอย่างงดงามเท่านั้น แต่ยังทำให้ศิลปิน, โปรดิวเซอร์ในตำนานอย่างน้อยๆ ก็ 2 คน ที่แฟนเพลงในยุคนี้หลงลืมหรือละเลย ได้กลับมาอยู่ในสปอตไลท์อีกครั้ง หนึ่งคือ จิออจิโอ โมโรเดอร์ ที่เคยเป็นคนงานชุกในยุค 80-90 ทั้งทำอัลบัม ทั้งทำเพลงประกอบหนัง และอีเวนท์ใหญ่ๆ ต่างๆ อีกหนึ่งคือไนล์ ร็อดเจอร์ส แกนนำของวงชิค ที่อยู่เบื้องหลังทั้งความสำเร็จของวงตัวเอง และศิลปินอีกมากมายหลายราย

โดยร็อดเจอร์สที่เป็นผู้ร่วมก่อตั้งวงชิค เคยคว้ารางวัลแกรมมีมาแล้ว นอกจากนี้เขายังเป็นเป็นคนสำคัญในการทำเพลงฮิต Le Freak ที่กลายเป็นซิงเกิลขายดีที่สุดของสังกัดแอตแลนติก เรคอร์ดส์ แต่หลังจากออกอัลบัมชุดสุดท้าย Chic-ism ไปตั้งแต่ปี 1992 ชิคก็ไม่เคยมีอัลบัมออกมาให้ฟังเลย จนกระทั่งปีนี้กับ It’s About Time ที่เป็นงานชุดที่เก้าของพวกเขา และงานชุดแรกในรอบ 25 ปี กับการใช้เครดิตเจ้าของอัลบัมเป็น ไนล์ ร็อดเจอร์ส และ ชิค ก็แสดงให้เห็นถึงความสำคัญของแกนนำอย่างร็อดเจอร์ส ที่ว่ากันจริงๆ แล้ว มีศักยภาพในระดับที่จะออกอัลบัมในฐานะศิลปินเดี่ยวได้สบายๆ

โดยร็อดเจอร์สมีส่วนในการแต่งเพลงทุกเพลงในอัลบัม รวมไปถึงนั่งเก้าอี้เอ็กเซ็คคูถีฟ โปรดิวเซอร์ไปพร้อมๆ กัน ขณะที่การทำงานในแต่ละเพลงนั้น นอกจากสมาชิกของวงชิคแล้ว ก็มีศิลปินรุ่นหลังมากมายมาร่วมฟีเฌอริง ไม่ว่าจะเป็น เครก เดวิด, ไฮลี สไตน์เฟลด์, มูรา มาซา, เลดี กากา, เอมิลี ซานเด รวมไปถึงรุ่นใหญ่ อย่าง เอลตัน จอห์น ซึ่งตอกย้ำถึงความ ‘ใหญ่’ จริงของเขาได้เป็นอย่างดี โดยมีแค่ “I Dance My Dance” เพียงเพลงเดียว ที่ไม่มีใครมาร่วมจอย์น

ตัวเพลงเป็นงานสนุกๆ ในสีดนตรีโซล, ฟังค์, อาร์แอนด์บี ที่ให้บรรยากาศแบบงานยุค 80 กลายๆ โดยทุกเพลงนั้น มาพร้อมกับเมโลดีแบบป็อป ฮุคที่ได้ บีทชวนขยับแข้งขา ฟังเพลิน ทำให้แต่ละเพลงติดหูได้ไม่ยาก แล้วก็มีอารมณ์ในแบบเรโทรกลายๆ ให้จับติด ซึ่งสามารถเปิดฟังรวดเดียวตั้งแต่ต้นจนจบได้สบายๆ เมื่อทุกเพลงเชื่อมต่อกันทางอารมณ์ได้อย่างกลมกลืน ลงตัว ฟังรื่นรมย์ ในแบบที่ดนตรีมีความวูบไหว หวือหวา แต่สามารถปรับความซับซ้อนของดนตรี ให้คลี่คลายเข้าถึงได้ไม่ยาก ในแบบที่รู้สึกถึงทักษะทางดนตรีของผู้ที่อยู่เบื้องหลังตัวโน้ตแต่ละตัวที่ส่งเสียงออกมา หากก็ไม่ทำให้ศิลป์กลายเป็นศาสตร์ที่อาจจะทำให้รู้สึกเบื่อ

แต่ก็ไม่ใช่ทุกเพลงที่ฟังแล้วคลิกได้ในทันที กับบางเพลง เช่น “Queen” ที่ได้เอลตัน จอห์นกับเอมิลี ซานเดมาร่วมร้อง ตัวเพลงสัมผัสได้ถึงการเป็นงานในแบบ ‘โชว์’ ของ จากทั้งวง, ร็อดเจอร์ และสองแขกรับเชิญชัดเจน จังหวะจะโคน การร้องนำ ร้องประสานของทั้งเจ้าของงานและแขกรับชวนก็มาเต็มทั้งเทคนิคและอารมณ์ ที่บางคนอาจรู้สึกว่าฟังวุ่นวายไปนิด

ซึ่งจะเรียกว่านี่คืองานขายความเก๋าของเจ้าของอัลบัมก็คงได้ เพราะมีทั้งชั้นเชิงทางดนตรี ทั้งความป็อปโดนใจ แต่มองในอีกมุม แม้อัลบัมนี้จะแสดงศักยภาพของคนทำงานชัด แต่ก็ให้รู้สึกถึงการทำงานแบบเพลย์เซฟ เมื่อแต่ละเพลงนั้นคือ ‘ของตาย’ ที่เป็นลายเซ็นในแบบที่คุ้นชินของศิลปิน ฟังแล้วไม่ได้สด ไม่ว้าว แต่ได้อารมณ์ในแบบถวิลหาอดีต หรือย้อนยุคนิดๆ สำหรับแฟนเพลงที่รู้จักกันมายาวๆ

ซึ่งจะว่าไปแล้ว เพียงเท่านั้นก็ถือว่าได้ใจ ดีจังแล้วสำหรับแฟนๆ เพราะกับการกลับมาหนแรกในรอบ 25 ปี มันคงเป็นเรื่องดีที่สุด หากจะมานั่งรำลึกความหลังกันก่อน ส่วนเรื่องของอนาคตนั้นเอาไว้ว่ากันต่อไป หากมีงานใหม่ออกมาอีกที

มันเป็นเรื่องของเวลา อย่างที่ชื่ออัลบัมว่าไว้จริงๆ

โดย นพปฎล พลศิลป์ เรื่อง การกลับมาของตำนาน Nile Rodgers & Chic และอัลบัมใหม่ It’s About Time คอลัมน์ ดนตรีมีเหตุ หนังสือพิมพ์ ไทยโพสท์ วันที่ 2 พฤศจิกายน 2561

ติดตามอ่านเรื่องราว ข่าวสาร ชมตัวอย่าง ชมคลิป ชม MV อ่านวิจารณ์หนังและเพลง ได้ด้วยการกดไลค์เพจสะเด่าส์ ได้ที่นี่