By Sadaos
ความลับนางมารร้าย: งานเบาสมอง (มากๆ) ที่ตัวเรื่องมีราวบางๆ (มากๆ เช่นกัน) ให้จับ แล้วปล่อยให้หนังเดินหน้าไปด้วยมุขตลก ที่ยิงมาเป็นตับ เข้าเป้าบ้าง เถลเฉไฉบ้าง ด้วยความเป็นคนหนังหนา เนื้อเยอะ เส้นลึก มุขก็เลยยิงมาไม่ถูกซะเป็นส่วนใหญ่ 
เรื่องราวก็ช่างไม่สมเหตุสมผลสารพัด ตั้งแต่ตัวต้นเรื่อง พระเอกหน้าที่การงานดี ดันไปปิ้งผู้หญิงขี้เมาที่เข้ามาอ่อยในผับ ตามจีบเพื่อให้นางมาแต่งงานด้วย เพราะเชื่อว่าเป็นคนที่ “ใช่” ตั้งแต่แรกเห็น ก็… เอิ่ม… แถมนางยังทำร้ายใส่สารพัด ก็ยังตื้อจัด เอ่อ… แถมพฤติกรรมอื่นๆ ก็ไม่ได้น่าเห็นใจ หรือเอาใจช่วย ปูมหลัง ปูมหน้าของตัวละครก็กระท่อนกระแท่น ทั้งไม่พบพัฒนาการ ทั้งไม่อยู่กับร่องกับรอย ความน่าเชื่อถือขาดพร่อง นึกจะทำอะไรก็ทำ เป็นตัวการ์ตูนชนิดหนังการ์ตูนมองตาปริบๆ แทบจะทุกตัวก็ว่าได้ และเมื่อได้เวลาจบ ทุกอย่างก็สรุปลงเฉยๆ เหมือนจำลองวิถีเมืองไทย ทั้งในเรื่องการเมือง หรือเรื่องโค้ชเช โดยที่ปมประเด็นสารพัดยังถูกเก็บ (หรือยัด) ไว้ใต้พรม
การส่งมุข ปล่อยมุข มาในแพ็ทเทิร์นปล่อยดนตรีนำ ตามมุขมาตบ คล้ายปล่อยจิงเกิ้ลก่อนเข้ารายการ ซึ่งตัวสกอร์ก็ฟังยังกับได้ฟาร์เรลล์ วิลเลียมส์ ยกเพลง Happy มาให้ใช้ บรรยากาศของหนัง พยายามสดใส แต่ก็เต็มไปด้วยเสียงโหวกเหวก โวยวาย โดยเฉพาะของตัวนำฝ่ายหญิง ที่บุคคลิก หน้าตายังกับโขกมาจากชมพู่ในคุณนายโฮ และด้วยระบบเสียงที่ดีของภาพยนตร์ ทำให้พอหนังจบลง เดินออกมาจากโรงแล้วก็ยังวิ้งๆ อยู่ในหู
เห็นทีนี่ไม่น่าจะเป็นงานที่ คนหนังหนา เนื้อเยอะ เส้นลึก คิดแยะ จะเอาสนุกด้วยได้ แต่ถ้าเป็นคนฮาง่าย ไม่คิดมาก ก็อยากให้ไปลองดู….
โดย นพปฎล พลศิลป์
What is your reaction?
