By Sadaos
นับจาก Step Up ลดความนิยมลงไป หนังเต้นๆ ก็หายไปจากโรงภาพยนตร์ไปด้วย ถึงจะมีหนังเต้นสัญชาติอังกฤษเข้ามาชิมลางบ้าง อย่าง Street Dance แต่ก็ยังทำได้ไม่ถึงที่ Step Up เคยทำไว้ แต่สัปดาห์นี้มี High Strung หนังเต้นมาลงโรงฉายให้ได้ชมกัน แถมมาพร้อมกับรสชาติที่แตกต่างไปจากที่คุ้นเคยด้วย
เพราะหนังเรื่องนี้ ไม่ใช่การเต้นแบบสตรีท แดนซ์ หรือเป็นการเต้นกับเพลงแดนซ์ เพลงป็อปยุคใหม่ แต่เป็นการเต้นที่เอาการเต้นบัลเลท์ มาประยุกต์เข้ากับดนตรีคลาสสิคัลในกลุ่มเครื่องสาย เพื่อสร้างเป็นท่าเต้น หรือการแสดงในรูปแบบใหม่ขึ้นมา ไม่ได้ติดอยู่กับท่าทางของบัลเลท์ และโครงสร้างทางดนตรีคลาสสิคัลในแบบเดิม
ไอเดียของหนัง ถือว่ามาดีเลย แปลก แตกต่าง ไปจากหนังเต้นโดยทั่วๆ ไป ที่มักจะเป็นแฟลชม็อบ หรือไม่ก็สตรีทแดนซ์, บี-บอย แล้วก็เป็นการแข่งขันกันบนเวทีโดยนักเต้นกลุ่มใหญ่ กับดนตรีอิเล็กทรอนิกส์ บีทแรงๆ แสง สี เสียง เอฟเฟ็คท์มาเต็ม
แต่ใน High Strung ทุกอย่างจะดูเรียบง่ายกว่า แสง สี เสียง มี แต่ไม่ได้ฟูฟ่า ตัวดนตรีก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นออเคสตรา หรือกลุ่มเครื่องสายจ๋า แต่มาพร้อมกับเครื่องดนตรีอื่นๆ ด้วย โปรแกรมก็มี ลูปก็ใช้ อิเล็กทรอนิกส์ก็ได้ยิน แต่ศูนย์กลางในเรื่องดนตรีก็อยู่ที่เครื่องสาย โดยเฉพาะไวโอลิน ที่เปรียบได้กับพระเอกในวงออเคสตรา ถือว่าเป็นของเรียกแขกได้สบายๆ สำหรับองค์ประกอบส่วนนี้ของหนัง
ขณะที่เรื่องราวก็ไม่ได้ซับซ้อน นางเอกเป็นนักเรียนทุน ได้ทุนมาเรียนเต้นรำที่สถาบันดนตรีเลื่องชื่อในนิว ยอร์ค ส่วนพระเอกเป็นมือไวโอลินติสท์ ที่ชอบแหกกฎ ที่วีซ่าขาด ต้องอยู่อย่างหลบๆ ซ่อนๆ ที่นี่ พร้อมเล่นเปิดหมวกหาเงินไปด้วย แล้วทั้งคู่ก็มาเจอกัน จากนี้ก็ไม่น่าจะเดายาก จับคู่กันเข้าแข่งขันเต้นร่วมสมัยร่วมกับเครื่องสายชิงเงินรางวัลเป็นหมื่นเหรียญ โดยต่างก็มีคู่ปรับสำคัญให้ต้องเอาชนะ ฝ่ายหญิงคือนักเต้นร่วมคลาสส์ที่เก่งเหลือใจ ส่วนฝายชายก็คือมือไวโอลินผู้ทะนงตน ที่แอบมาปิ๊งฝ่ายหญิง
เชื่อว่ามาถึงตรงนี้ หลายๆ คนน่าจะมองออกละว่าบทสรุปจะมาอีท่าไหน ซึ่งก็ต้องบอกกันตรงๆ ว่า นั่นไม่น่าจะใช่สิ่งสำคัญของหนังเรื่องนี้ ที่หากคิดจะดูเอาเรื่อง High Strung ก็คือหนังใสๆ ยิ่งกว่าหนังดิสนีย์ด้วยซ้ำไป ที่ไม่ค่อยมีอะไรเซอร์ไพรส์ รวมไปถึงความน่าเชื่อถือ หรือสมเหตุสมผลนัก การแสดงก็ไม่ต่างกัน ส่วนใหญ่จะออกมาแข็งๆ ทื่อๆ ที่ดูเข้าตากว่าชาวบ้าน ก็เพื่อนสาวร่วมห้องน้องนางเอก ที่เล่นได้อย่างมีสีสัน
แต่ในเรื่องของเสียงเพลง และการเต้นนั้น แม้จะไม่ 100% แต่ก็ไม่ขี้เหร่ การแสดงในฉากเต้นรำ หรือเล่นดนตรีทำได้ดี ตัวคุณน้องนางเอกที่หุ่นดูแปลกๆ แต่เวลานางวาดลีลาออกท่า ออกทาง ก็ถือว่าสวยงามใช้ได้ และในหลายๆ ครั้งมุมกล้อง การตัดต่อ ก็ส่งให้โดดเด่นมากกว่าเดิมอีกต่างหาก ก็สมกับที่ใช้นักเต้นบัลเลท์ตัวจริงมารับบท กับฝ่ายชาย ที่ท่าทางจืดๆ ไร้สีสัน แต่เวลาเล่นไวโอลินก็ดูพลุ่งพล่าน ดุเดือด น่าเชื่อถือ ยังกับเดวิด การ์เร็ทท์วัยละอ่อนยังไงยังงั้น
ถ้าในหลายๆ ฉากหนังได้องค์ประกอบที่ดีกว่านี้มาส่ง ไม่ว่าจะเป็นมุมกล้องหลากหลาย การตัดต่อที่ฉับไว มีฟุตเตจเยอะๆ อย่างฉากดวลไวโอลินในงานเลี้ยง หรือว่าการแสดงในช่วงท้าย ก็น่าจะกลายเป็นหนังเต้นที่มีเสน่ห์มากกว่าที่เป็นอยู่ เพราะด้วยต้นทุนในตัว ถือว่าใช้ได้ โดยเฉพาะการเอาบัลเลท์ และดนตรีคลาสสิคัล มาจับทำเป็นการแสดงร่วมสมัย ที่ดูเฉพาะตัวและแตกต่างจากเรื่องอื่นๆ แต่อย่างน้อยฉากเต้น ฉากเล่นดนตรีทั้งหลาย ก็เป็นสีสันที่พอกล้อมแกล้ม กลบความอ่อนปวกเปียกของการแสดง, บท และการเป็นหนังทุนต่ำได้บ้างในระดับหนึ่งอยู่แล้ว
เป็นหนังที่น่าสนใจ แม้จะขาดอะไรอีกเยอะก็ตาม
จากเรื่อง พาไปดูหนังเต้นกับดนตรีคลาสสิคัล บัลเลท์และสีไวโอลิน High Strung โดย นพปฎล พลศิลป์ คอลัมน์ ดนตรีมีเหตุ หนังสือพิมพ์ไทยโพสท์ วันที่ 2 มิถุนายน 2559
ติดตามอ่านเรื่องราว ข่าวสาร ชมตัวอย่าง ชมคลิป ชม MV อ่านงานวิจารณ์หนัง และเพลง แบบนี้ ได้ด้วยการกดไลค์ Like เพจสะเด่าส์กันไว้ก่อน ได้ที่นี่
What is your reaction?
