By Sadaos
DUMBO: งานในโปรเจ็คท์เก็บของเก่าเอามาทำใหม่ของดิสนีย์ ที่หยิบแอนิเมชันดังๆ ของตัวเองมาปั้นเป็นหนังคนแสดง ทั้งในแบบงานรีเมค และรีบูท ซึ่งถ้าจำไม่ผิดน่าจะเริ่มต้นด้วย Alice in Wonderland ของผู้กำกับคนเดียวกับหนังเรื่องนี้ ทิม เบอร์ตัน ที่ทำเงินทะลุหลักพันล้านเหรียญ
ขณะที่ Alice in Wonderland มีลักษณะของงานภาคต่อ เรื่องของ Dumbo จะถูกแบ่งเป็นสองส่วนอย่างเห็นได้ชัด ส่วนแรกคือการเอาของการมาเล่าในแบบตีความใหม่ มีความสมจริงมากขึ้น ไม่ใช่หนังสัตว์พูดได้ เต้นดี ระบำสนุก ที่มนุษย์เป็นแค่ตัวละครแบ็คกราวนด์ แต่มีตัวละครผู้คนที่มาเดินเรื่องเดินราวไปด้วย กับส่วนที่สองก็ไม่ต่างไปจากภาคต่อของครึ่งแรก ที่หากจะอุปมาว่าเป็นภาคต่อของหนังต้นฉบับด้วยก็น่าจะได้ เมื่อว่าด้วยเรื่องความสำเร็จของดัมโบ ที่ทำให้มีนักธุรกิจวิ่งเข้ามาหาคณะละครสัตว์ของมัน โดยพยายามจะใช้การแสดงของดัมโบ ล่อเงินก้อนโตเข้ามา ซึ่งทำให้หนังมีเรื่องราวขยับขยายไปไกลจากเดิม
หากรวมไปถึงเรื่องราวของมนุษย์ ที่ว่าด้วยการทำความเข้าใจและสื่อสารกับเด็กๆ ของพ่อม่ายพิการที่ห่างเหินจากลูกๆ จะว่าไป Dumbo ปี 2019 มีความแตกต่างจาก Dumbo ปี 1941 ไม่น้อยเลย แถมในคราวนี้เจ้าช้างน้อยหูกางก็ไม่ได้เป็นศูนย์กลางของหนังเพียงลำพัง ยังมีเด็กชาย-หญิงสองคนและความสัมพันธ์ของพวกเขากับพ่อเข้ามามีส่วนด้วย ซึ่งจากที่เห็นหนังถือว่าวางสมดุลย์ในเรื่องราวของตัวละครได้ดี แล้วก็ขึ้นจอพร้อมๆ ฉากสำคัญๆ ที่คนจดจำได้จากต้นฉบับ เช่น ฉากดัมโบกลายเป็นช้างสีชมพู, ฉากที่แม่ของดัมโบปลอบโยนลูก, เพลง Baby Mine ส่วนตัวละครที่เป็นสัตว์-สิ่งของทั้งหลายก็มาปรากฏตัวเช่นกัน อย่าง เจ้าหนูทิโมธี, หัวรถจักรของคณะละครสัตว์ ถือว่าเป็นการดัดแปลงที่ทำให้คนดูที่เคยสัมผัส Dumbo แอนิเมชัน ได้เห็นความสมจริงที่เดินทางจากลายเส้นในที่สุด
แต่หนังกลับพาผู้ชมไปถึงความซาบซึ้ง ประทับใจได้ไม่เท่ากับต้นฉบับ เมื่อถูกนำเสนอออกมาเป็นงานฟีลกู๊ดใสๆ ซะมากกว่า นั่นหมายความว่า ลายเซ็นของผู้กำกับที่มักจะหยิบเอาด้านที่หม่นมืด การเป็นคนนอก (ในที่นี่คือดัมโบ ที่เข้ากับใครไม่ได้ และถูกมองว่าเป็นตัวประหลาด) มาเล่นได้อย่างน่าสนใจ มีมิติ ก็หายไปด้วย แม้จะพอมีให้สัมผัสซึ่งแสดงถึงด้านมืดของสัตว์ในคณะละครสัตว์ หรือว่าในสวนสัตว์ แต่นั่นก็ดูจะน้อยเกินไป ไม่ต่างไปจากวิบากกรรมที่เจ้าดัมโบต้องเผชิญ ที่หากเคยสัมผัสกับแอนิเมชันมาก่อนแล้ว ก็คงรู้ว่าความหม่นเศร้าของหนังฉบับนี้นั้นห่างไกลจากต้นฉบับขนาดไหน
เอาละ… ถ้ามองมุมบวก ก็คงเป็นเรื่องการตีความใหม่ เพื่อให้ผู้ชมกลุ่มใหม่ได้ทำความรู้จักดัมโบบ้าง คิดแบบนี้ ก็ถือว่าเป็นงานดูเพลินๆ ใช้ได้ โดยเฉพาะผู้ชมเด็กๆ ที่น่าจะสนุกกว่าผู้ใหญ่ ที่หากเป็นคนที่รู้มากก็อาจจะแอบอมยิ้มกับการรียูเนียน Batman Returns ที่สลับขั้วผู้ร้าย-ผู้ดี ไมเคิล คีตันกับแดนนี เดอ วีโต แล้วที่ขำยิ่งกว่านั้น ก็คือ ฉากที่เดอ วีโตต้องจำใจปลดพนักงานของตัวเองออก หลังเกิดการรวมคณะละครสัตว์ขึ้น ซึ่งทำให้นึกถึงการเทคโอเวอร์ฟ็อกซ์ของดิสนีย์ขึ้นมา ในแบบของเข้าตัว ซึ่งต่างเป็นเรื่องแสบๆ คันๆ ที่ไม่รู้ว่าตั้งใจหรือใส่เข้ามาโดยบังเอิญหรือเปล่า แต่ก็กลายเป็นตลกร้ายในเชิงเสียดสีที่ใช้ได้เลย
เพราะนอกเหนือจากนั้น ก็เป็นความใสๆ ในอารมณ์ฟีลกูด ที่มีเรื่องของการรำลึกอดีตผสมอยู่บ้าง สำหรับคนดูที่ผ่านตา Dumbo 1941 มาแล้ว ที่อาจจะผิดหวังสำหรับแฟนเดนตายของเบอร์ตัน เมื่อมันไม่เอาตายอย่างที่เคยเป็น ทั้งๆ ที่มีช่องให้เล่นเพียบ
ส่วนคนที่ยังไม่เคยสัมผัส เชื่อว่า ตาใสๆ ของเจ้าดัมโบ กับเรื่องราวที่มีสีสัน แสนรื่นรมย์ ก็น่าจะทำให้รู้สึกเห็นอกเห็นใจมัน และเพลิดไปกับหนังได้ไม่น้อยเลย
โดย นพปฎล พลศิลป์
What is your reaction?
