By Sadaos
HUSTLERS: งานตีแผ่ชีวิตสาวเต้นระบำเปลื้องผ้า ที่ศูนย์กลางของเรื่องก็คือความสัมพันธ์ของโดโรธีหรือเดสทินีกับราโมนา เวกา ที่ฝ่ายหลังเป็นทั้งเพื่อนและอาจารย์ให้กับฝ่ายแรก ที่เข้ามาทำงานนี้แบบเด็กหน้าใหม่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไร จนยากที่จะหารายได้เป็นเรื่องเป็นราวอย่างที่ตั้งใจไว้ในตอนแรก
หนังแสดงให้เห็นถึงจุดเริ่มต้นและจุดจบในความสัมพันธ์ของหญิงสาวทั้งสองคน อย่างชัดเจนและเป็นขั้นเป็นตอน ที่ยังแสดงภาพของชีวิตสาวเต้นระบำเปลื้องผ้า ทั้งในยามรุ่งโรจน์และในยามล้มเหลวไปพร้อมๆ กัน โดยเฉพาะชีวิตที่เข้ามาอยู่ในแวดวงนี้แล้ว ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะกลับไปใช้ชีวิตแบบปกติสามัญ
ในแง่ของการเล่าเรื่อง Hustlers ไม่ได้มีอะไรที่พิเศษ ไม่มีเรื่องราวเหนือความคาดหมาย หากด้วยงานด้านภาพ ไม่ว่าจะเป็นมุมกล้อง, การตัดต่อ, การจัดแสง รวมไปถึงโทนภาพ บวกกับการใช้ดนตรีประกอบ ที่มีลูกเล่นและเทคนิคต่างๆ สอดประสานกันเป็นอย่างดี ทำให้หนังขึ้นจอได้อย่างมีสีสันและความวูบวาบ ไม่ต่างไปจากชีวิตของตัวละครที่อาบไปด้วยแสงสี
แต่ที่อยู่เหนือสุดก็คือ การแสดงของเจนนิเฟอร์ โลเปซ และคอนสแตนซ์ วู
สำหรับโลเปซ เชื่อว่าสิ่งที่ได้เห็นใน Hustlers น่าจะเป็นการแสดงที่ ‘ดี’ ที่สุดของเธอในรอบหลายๆ ปี ที่ทำให้นึกถึงงานแสดงในช่วงแรกๆ ของเธออย่าง Selena หรือว่า Out of Sight ก่อนที่จะเล่นแต่บทของตายในช่วงหลังๆ โลเปซเล่นเป็นราโมนาได้อย่างสนุก และเชื่อได้ว่าตัวละครที่เธอเล่น มีศักยภาพอย่างที่เห็นในหนังจริงๆ ไม่ว่าจะเป็นการใช้เรือนร่างหรือว่า ‘สมอง’ ที่เป็นพวกเจ้าเล่ห์ แสนกล หากในเวลาเดียวกัน เมื่อความโลภบังตาขึ้นมา ความฉลาดของเธอก็ขาดเฉลียว มากกว่าจะเป็นความผิดพลาดแบบโง่ๆ ที่สำคัญแม้จะดูเป็นหญิงสาวที่บทจะร้ายก็ร้ายได้ถ้วย ราโมนาที่โลเปซสวมบทบาท ก็แสดงให้เห็นความเป็นคนที่มีเลือดเนื้อและชีวิตจิตใจในแบบที่สามารถสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดอย่างเป็นเรื่องเป็นราว เมื่อรู้ว่าคนที่เธอคิดว่าเป็นเพื่อนแท้ และเป็นน้องสาวคนหนึ่งในชีวิต ตอบแทนความไว้ใจและการดูแลของเธอยังไง
แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น ท้ายที่สุดเธอก็เข้าใจ และยอมรับในการตัดสินใจของคนที่เธอรักที่สุดคนหนึ่งในชีวิต
ขณะที่การไม่เผยให้เห็นชีวิตส่วนตัวของตัวละครรายนี้มากเท่าไหร่นัก ก็ทำให้รู้สึกเหมือนชีวิตของราโมนา มีแค่โลกในแวดวงของคนกลางคืนเพียงเท่านั้น เพราะแม้จะประสบความสำเร็จมีเงินก้อนโตเพียงใด เธอก็ยังไม่หนีไปจากโลกใบนี้
หากโลเปซแสดงให้เห็นว่า จริงๆ แล้วศักยภาพและความสามารถของเธออยู่ในระดับไหน คอนสแตนซ์ วูก็แสดงให้เห็นว่า นักแสดงสายเลือดเอเชียอย่างเธอนั้น สามารถทำอะไรได้บ้าง
ขณะที่เราไม่ได้เห็นชีวิตส่วนตัวของราโมนามากนัก แต่กับโดโรธีหรือเดสทินีของวู เราได้รับรู้ว่า เธอก็คือผู้หญิงอีกคนที่ต้องปากกัดตีนถีบ เพื่อดูแลครอบครัว จากแม่ในวัยชราก็มาเป็นลูกสาวที่เธอต้องทำหน้าที่เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว วูแสดงให้เห็นถึงความซับซ้อนในตัวละคร ที่ไม่ใช่คนที่ ‘ใช่’ สำหรับธุรกิจนี้ตั้งแต่แรก และพยายามหาทางเดินออกไป มากกว่าจะติดอยู่กับชีวิตแบบนี้ไปตลอดชีวิต หากมันก็เหมือนตราบบาป เพราะด้วยความรู้และเชื้อชาติ เดสทินีก็ยากจะสลัดหลุดจากชีวิตที่ถูกมองเป็นด้านมืดของสังคม
และก็เพราะครอบครัวที่พะรุงพะรัง ไม่น่าแปลกใจที่เธอจะตัดสินใจอย่างที่เห็นในตอนท้าย ที่กลายเป็นความผิดบาปในใจของเธอ กลายเป็นบาดแผลที่ฝังลึก จนไม่กล้าสู้หน้าคนที่เธอรักที่สุดในชีวิตคนหนึ่ง ซึ่งยังเป็นทั้งเพื่อนและอาจารย์ของเธอเองไปพร้อมๆ กัน
ขณะที่บรรดานักแสดงรายรอบ ก็มาช่วยเสริมภาพของชีวิตสาวเต้นระบำเปลื้องผ้าในแง่มุมต่างๆ ให้ชัดเจนมากยิ่งขึ้น ซึ่งส่วนใหญ่ก็เป็นคนที่อยู่ในระดับล่างของสังคมต้องดิ้นรนหาเช้ากินค่ำ ที่บางคนก็เห็นเงินแล้วตาโต บางคนก็ไม่ยอมที่จะรับผิดชอบอะไร แต่ด้วยชีวิตที่หาเงินก้อนโตได้ง่ายๆ จากการทำงานใช้เนื้อตัวกับเล่ห์เพทุบาย ทำให้พวกเธอไม่สามารถสลัดหลุดจากชีวิตในมุมนี้ได้เด็ดขาด
ที่สำคัญชีวิตของพวกเธอนั้น ขึ้นอยู่กับสภาพกระเป๋าของคนอื่น ที่หากเงินทองของคนเหล่านั้นหามาได้ไม่ง่าย ก็ใช่ว่าจะไหลมาลงกระเป๋าพวกเธอสบายๆ ซะเมื่อไหร่ และนั่นก็ทำให้เมื่อเกิดสภาพเศรษฐกิจล้มเหลวขึ้นมา พวกเธอก็คือด่านแรกๆ ที่จะได้รับผลกระทบ
โดยไม่ว่าบทจะเด่น ตัวละครจะเล็ก หรือสำคัญ นักแสดงสมทบเหล่านี้ก็เล่นรับ-ส่งกับตัวละครที่เป็นศูนย์กลางของเรื่องได้อย่างลงตัว
ที่หากจะบอกว่า นี่คือหนังที่ได้การปรุงแต่ทางด้านภาพมาทำให้ดูดี ได้เพลงและดนตรีมาสร้างความจัดจ้าน โดยการแสดงนั้น คือสิ่งที่ทำให้สามารถอยู่กับหนังไปได้ตั้งแต่ต้นจนจบ…
โดย นพปฎล พลศิลป์ คอลัมน์ ชำแหละแผ่นฟิล์ม นิตยสารเอนเตอร์เทน ฉบับที่ 1290 ปักษ์หลัง ตุลาคม 2562
What is your reaction?
