ดูมาแล้ว Insurgent สนุกกว่าเก่า แต่ก็ยังไม่พ้นเงาของปัญหาเดิมๆ

INSURGENT: ในแง่ของความบันเทิง Insurgent ถือว่าสานต่อจากสิ่งที่เริ่มต้นเอาไว้จาก Divergent ได้ดี หนังดูสนุกขึ้น รวมไปถึงมีความเข้มช้นมากขึ้น

หลายๆ อย่างที่ค้างคาจากภาคแรกถูกเฉลยออกมา โดยเฉพาะความสำคัญของพวกไดเวอร์เจนท์ แต่คำตอบที่ได้มา ก็กลับไปย้อนแยงกับการกระทำของตัวละครในหนังภาคแรก โดยเฉพาะการ “กำจัด” พวกไดเวอร์เจนท์ ทั้งที่มีความจำเป็นสำหรับการใช้งานบางอย่าง ของเหล่าผู้ปกครองที่ต้องการรวบอำนาจไว้เพียงฝ่ายเดียว รวมไปถึงการเป็นตัวแปรสำคัญสำหรับอนาคตที่ผู้ก่อตั้งได้วางเอาไว้ ที่บอกมาในหนังภาคนี้

เงื่อนปมทั้งหลายถูกสร้างขึ้น แล้วถ้าไม่จับวางเฉยๆ ก็คลี่คลาย โดยเป็นความพลิกผัน หรือซับซ้อนที่คุ้นทางกันดี ทุกอย่างดูง่ายไปหมด ไม่ว่าจะเป็น การเดินทางไปไหนมาไหนตัวละครสำคัญที่เป็นเป้าในการตามล่า หรือใจกลางของสำนักงานใหญ่ของพวกผู้ทรงปัญญา ที่ใครๆ ก็เข้าถึงได้สบายๆ

หนังยังใช้ประโยชน์จากความสัมพันธ์ของตัวละครได้ไม่ดีนัก ไม่แปลกที่นอกจากจะไม่รู้สึกถึงความผูกพันของตัวละครแล้ว คนดูก็ยังไม่รู้สึกผูกพัน หรือเอาใจช่วยตัวละครสักเท่าไหร่ (ถ้าไม่อินมาจากนิยาย) การใช้งานนักแสดงเก่งๆ ทั้งรุ่นเก่า-รุ่นใหม่ก็ไม่คุ้ม ไม่ว่าจะเป็น เคท วินสเลท, นาโอมิ วัตต์ส, ออคตาเวีย สเปนเซอร์ หรือ แอชลีย์ จัดด์ ทุกคนเหมือนมาทำงานตามหน้าที่ ส่วนรุ่นใหม่อย่าง ไมลส์ เทลเลอร์ ก็ไปไกลกว่าที่เห็นในหนังเรื่องนี้เยอะ หากนึกถึงสิ่งที่เขาทำไว้ใน Whiplash และไชลีน วูดลีย์ ก็น่าทำได้ดีกว่านี้มากมาย ในหนังดรามาเล็กๆ เน้นการแสดงจริงๆ แบบใน The Descendents หรือว่า The Fault in Our Stars

ฉากแอ็คชันดูพื้นๆ ทั้งทางอารมณ์ และความตื่นตา อาจจะมีฉากบนรถไฟตอนเปิดเรื่อง และฉากซิมูเลชัน ที่ถือว่าใช้ได้ แต่ที่เหลือธรรมดาไปแล้วในยุคนี้ แถมไม่สามารถสร้างอารมณ์ร่วมได้อีกต่างหาก บางทีออกจะติดเชยด้วยซ้ำไป เทคนิคพิเศษก็ไม่ถึงกับน่าทึ่ง ที่สำคัญจากที่เคยเห็นมานั้น ดูแข็งแรงกว่า ทั้งความตื่นตาหรือว่าตื่นใจ ยิ่งเรื่องราวของหนัง ทำให้นึกถึงหนังหลายๆ เรื่องมากมาย ไม่ว่าจะเป็น The Hunger Games, Inception หรือกระทั่ง The Maze Runner ที่พอไปเปรียบกันแล้ว ต่างแข็งแรง ตื่นเต้น ตื่นตากว่าเยอะ รวมไปถึงยังแสดงให้เห็นว่า นิยายชุดนี้ขาดความ “สด” และ ความเป็น “ต้นฉบับ” ในตัวขนาดไหน

นึกเอาเถอะว่า สามารถเสียบภาคต่อของ The Maze Runner เข้ามาในหนังได้ขนาดนั้น

เอาเป็นว่าสนุกกว่าภาคแรกก็แล้วกัน

โดย นพปฎล พลศิลป์

สามารถกดไลค์ Like เพจสะเด่าส์ ได้ที่นี่