ดูมาแล้ว – MUTE ไซ-ไฟ, โรแมนติก ที่ไม่คลิกอย่างที่น่าจะเป็น

MUTE: ภายใต้ความเป็นหนังนีโอ-นัวร์, ไซ-ไฟของ Mute ก็คือหนังโรแมนติค ที่ว่าด้วยการตามหาคนรักสาวเสิร์ฟในคลับที่หายตัวไปทั่วกรุงเบอร์ลินในโลกอนาคตของลีโอ หนุ่มเอมิชที่เป็นพูดไม่ได้เนื่องจากอุบัติเหตุตั้งแต่เยาว์วัย ที่เติบโตมากลายเป็นบาร์เทนเดอร์ในคลับเดียวกัน ที่พนักงานบางคนทั้งชายและหญิงแอบทำงานเป็นโสเภณีเพื่อหาลำไพ่พิเศษ ซึ่งนำไปสู่เรื่องราวมากมายที่ขยับขยายใหญ่โตกินวงกว้างมากขึ้นไปเรื่อยๆ ในโลกด้านมืดของยุคนั้น

รวมไปถึงทำให้ลีโอได้รับรู้ความจริงที่ นาดิราห์ คนรักของเขาปิดบังมาโดยตลอด เช่นเดียวกับความลับของตัวละครอีกหลายรายที่เกี่ยวพันทั้งทางตรงและทางอ้อมกับเธอ

หนังได้พล็อตที่น่าสนใจ ที่สามารถทำให้หนังกลายเป็นงานโรแมนติคที่มีสไตล์เฉพาะตัว หรือหนังนัวร์ๆ ที่มีด้านที่อ่อนโยนผสม นักแสดงก็ได้มือดีๆ อย่าง อเล็กซานเดอร์ ซาร์สการ์ด, พอล รัดด์ และจัสติน เธอโรกซ์ มาเล่น โครงเรื่องก็วางจังหวะการสร้างและคลี่คลายปมเป็นระยะๆ ทำให้น่าติดตามและน่าค้นหา เพราะเมื่อตัวละครเหมือนจะพบทางออก กลับกลายเป็นว่าสิ่งที่เจอก็แค่นำไปสู่ปมใหม่ๆ ให้สืบสาวต่อ ซึ่งพาตัวเรื่องไปลึกมากขึ้นในโลกอาชญากรรมที่ทุกอย่างสามารถเกี่ยวพันกันได้หมด และอีกเรื่องราวหนึ่งซึ่งถูกเล่าเป็นคู่ขนาน ว่าด้วยหมอเถื่อนหนีทหาร ที่พยายามพาตัวเองกับลูกสาวหนีกลับไปที่อเมริกา ไปๆ มาๆ ก็เกี่ยวพันกับสิ่งที่ลีโอค้นพบหรือหาคำตอบอย่างแยกไม่ออก

หนังมีซับมีซ้อน มีหักมุมที่พอเฉลยออกมาก็ทำให้ถึงบางอ้อได้ไม่ยาก

บรรยากาศหรือโทนของหนังเองก็มาดี ในบรรยากาศของโลกอนาคตที่เห็นปุ้บรู้ปั้บว่าได้รับอิทธิพลมาจากหนัง Blade Runner มาเต็มๆ ไม่ว่าจะเป็นถนนที่เต็มไปด้วยความชื้นแฉะ ผู้คนที่หนาแน่น ป้ายไฟมากมายเต็มเมือง (ที่พัฒนาจากไฟนีออนในหนังต้นแบบ มาเป็นไฟแอลอีดี ตามเทคโนโลยีที่เปลี่ยนไป) การเล่าเรื่องก็ไปแบบเนิบๆ ตามสไตล์งานไซ-ไฟขายบรรยากาศ ที่ในช่วงแรกๆ อาจจะเป็นข้อดี แต่เมื่อตัวเรื่องงวดลงเรื่อยๆ และความเข้มข้นของเหตุการณ์เพิ่มมากขึ้น หนังกลับตกม้าตายง่ายๆ เมื่อไม่สามารถทำให้อารมณ์ของผู้ชมตื่นเต้นไปกับข้อมูลที่ถูกป้อนให้ได้สำเร็จ เมื่อจังหวะของหนังยังคงเป็นไปในแบบที่เคยเป็น ไม่ได้เร่งเร้า กดดัน หรือบีบความรู้สึกของผู้ชม

จากที่ควรจะปิดจบได้อย่างน่าตื่นเต้น พร้อมกับเซอร์ไพรส์ไปกับสิ่งที่หนังเฉลยออกมา

Mute กลายเป็นแค่ อ๋อ… อย่างนี้เอง จบละ…

เล่นเอาเสียดายความพยายามที่อุตส่าห์ปูเรื่อง ใช้เวลาขนาดนั้น

แถมยังจบแบบสุดแสนแฮปปี เอนดิง ตัวละครได้บางอย่างที่สูญหายกลับมา เพียงเพราะตัวร้ายบางคนต้องการบางอย่างจากเขา ซึ่งจะว่าไปแล้วก็ช่างไม่สมเหตุสมผลเอามากๆ ที่บางทีไม่ต้องจบแบบสวยงามพร้อมอย่างที่เห็นก็ได้ เพราะที่สุดแล้วตัวละครก็ได้เรียนรู้ชีวิต และรู้จักโลกมากขึ้น ไม่ได้ปิดตัวเองอยู่เพียงลำพังกับความเงียบ หรือเฉพาะคนที่ตัวเองรักอีกต่อไป

ดีที่เป็นงานที่ดูในเน็ทฟลิกซ์ ไม่งั้นอาจจะหงุดหงิดใจไปมากกว่านี้

โดย นพปฎล พลศิลป์ คอลัมน์ ชำแหละแผ่นฟิล์ม นิตยสารเอนเตอร์เทน ฉบับที่ 1257 ปักษ์แรกมิถุนายน 2561

ติดตามอ่านเรื่องราว ข่าวสาร ชมตัวอย่าง ชมคลิป ชม MV อ่านวิจารณ์หนังและเพลง ได้ด้วยการกดไลค์เพจสะเด่าส์ ได้ที่นี่