By Sadaos
RAMPANT: เห็นหน้าตาหนังแล้วก็อยากตั้งชื่อให้ว่า ผีห่าโซชอน จะได้ล้อกันกับหนังไทย ผีห่าอโยธยา ที่ว่าด้วยซอมบีในยุคสมัยโบราณคล้ายๆ กัน แต่หนังเกาหลีเรื่องนี้ พยายามเล่นท่ายากกว่า เมื่อวางพล็อตซับซ้อนไปอีกชั้น ให้เป็นเรื่องเล่ห์กล ชิงบัลลังก์ ที่อาศัยซอมบีเป็นอาวุธสำคัญ แล้วก็ยังมีเจ้าชายเพลย์บอย ที่ไม่อยากวุ่นวายกับเรื่องบริหารแผ่นดิน อยากจะใช้ชีวิตอย่างมีความสุขไปเรื่อยๆ
ในแง่ของความสนุกสนาน เลือดสาด Rampant ทำได้อย่างที่ต้องการ เมื่อหนังมีช่วงเวลาของการเชือด หั่น ตัด สับ เชือด ทุบ ให้ได้เห็นอยู่นาน ที่ในบางความรู้สึกก็ต้องบอกว่าเฝือไปไม่น้อย แต่ในเรื่องไอเดียต่างๆ บอกเลยว่าก็ต้องให้ ตั้งแต่พล็อตหลัก ไล่มาจนถึงการสร้างตัวละครฝ่ายอธรรม ที่สามารถเติมความน่าเกรงขามลงไปได้อย่างน่าพรั่นพรึง
แต่หนังก็มาพังเอาง่ายๆ กับแผนการครองบัลลังก์ ที่ดูจะเป็นแผนบ้าๆ บอๆ มากกว่าจะใช้งานได้ดี มีทางหนีทีไล่ที่ดี ซึ่งถ้ามาคิดในอีกมุม ก็อ่อ… สงสัยหนังอยากบอกตั้งแต่ตอนนั้นว่าตัวร้ายเนี่ยมันมีสมองแค่นี้แหละ ถึงคิดแผนหนักไปทางติงต๊อง ครองบัลลังก์อย่างที่เห็น ซึ่งพอเฉลยออกมาตู้มก็อดหัวเราะขึ้นมาไม่ได้ ขณะที่การเปลี่ยนแปลงตัวเองของเจ้าชายเพลย์บอย ก็เป็นเรื่องเชิงอุดมคติที่ไม่หนักแน่นนัก ไล่ไปจนถึงชะตากรรมของตัวละครที่หนังพยายามทำให้เกิดอารมณ์ซาบซึ้ง สะเทือนใจ จะว่าไปแล้วกับบางรายก็น่าสงสารและเห็นใจ แต่บางรายหนังก็มีเวลาให้ผู้ชมทำความรู้จักกับพวกเขาน้อยจนยากจะรู้สึกอะไร
แต่ที่น่าสนใจก็คือ แม้จะเชือด หั่น ตัด สับ ทุบ กันมาทั้งเรื่อง ท้ายที่สุดหนังก็ปิดจบแบบกระตุ้นเลือดรักชาติ หรือความเป็นชาตินิยม ปลุกเร้าความสามัคคี เช่นเดียวกับที่เห็นในหนังเกาหลีอีกหลายๆ เรื่องจนได้ในท้ายที่สุด ชนิดที่ออกจากโรงปุ๊บก็อยากไปร้านเนื้อย่างเกาหลีในทันทีด้วยซ้ำไป 😀
โดย นพปฎล พลศิลป์
ติดตามอ่านเรื่องราว ข่าวสาร ชมตัวอย่าง ชมคลิป ชม MV อ่านวิจารณ์หนังและเพลง ได้ด้วยการกดไลค์เพจสะเด่าส์ ได้ที่นี่
What is your reaction?
