By Sadaos
NO PIER PRESSURE / Brian Wilson
[Capitoln Records]
อัลบั้มชุดใหม่ของไบรอัน วิลสันที่ออกมาไล่ๆ กับหนัง Love & Mercy ที่สร้างจากชีวประวัติของปู่แกเอง ซึ่งบอกเล่าเรื่องราวในช่วงสำคัญของชีวิตสองช่วง คือตอนที่ทำงานคลาสสิคอย่าง Pet Sounds ไล่มาจนถึง Good Vibration และ Smile ที่แรงกดดันจากรอบข้าง รวมไปถึงที่สั่งสมมาจากผู้เป็นพ่อ ก็ทำให้ปู่เกิดระเบิดลงที่ระบบประสาท ต้องเข้าบำบัดอาการป่วยทางจิต
และชีวิตในช่วงที่รับการบำบัดแบบจิตๆ กับหมอยูจีน แลนดี ก็กลายมาเป็นเรื่องราวอีกส่วนหนึ่งที่เล่าขนานกันไป ส่วนชื่อหนังก็คือชื่อซิงเกิลแรกของปู่ จากงานเดี่ยวชุดแรกในชีวิต หลังออกจากการบำบัดราวๆ ปี 1988 ที่กลายเป็นเพลงฮิตและนำพาลุงกลับมาสู่วงการอีกครั้ง
สำหรับอัลบั้มชุดนี้ No Pier Pressure ก็ปาเข้าไปเป็นงานชุดที่ 11 ในฐานะศิลปินเดี่ยวของปู่ ซึ่งก็ไม่มากไม่น้อยเพราะระยะเวลาจากงานชุดนั้นมาถึงชุดนี้ก็ตั้งร่วมๆ 3 ทศวรรษ
โดยแท้ที่จริงแล้วงานชุดนี้ไม่ใช่อัลบั้มซาวนด์แทร็ค แต่นานๆ ทีจะมีหนังที่ว่าด้วยศิลปินระดับตำนาน และมีอัลบั้ม “ใหม่” ของเจ้าตัวออกมาในเวลาไล่เลี่ยกัน ก็เลยหยิบเอามาแนะนำมาพูดถึงกัน
ในภาพรวมๆ ของคนทำงานของ No Pier Pressure จะว่าไปแล้วก็ไม่ต่างไปจากงานของศิลปินใหญ่วัยเยอะ ที่มักจะมีศิลปินรุ่นหลังมาร่วมงานเพียบ โดยจุดประสงค์ก็มีทั้งเรื่องทางธุรกิจ และการทำงานศิลปะ อย่างแรกศิลปินร่วมสมัยน่าจะทำให้ศิลปินเก๋าๆ ทั้งหลายต่อกันติดกับคนฟังเพลงรุ่นใหม่ และในอีกแง่หนึ่งบรรดารุ่นแก่ๆ ก็ได้เรียนรู้อะไรใหม่ๆ จากเด็กๆ เช่นเดียวกับเด็กๆ ที่ได้จากพวกเขาเช่นกัน แล้วยังมีเรื่องของโอกาสที่ได้ทำงานกับ “ตำนาน” แบบนี้ไม่ได้มีบ่อยนัก
สำหรับศิลปินที่มาทำงานกับปู่ใน No Pier Pressure ที่รู้จักกันดีก็อย่าง ดูโอ – She & Him ของโซอี เดสชาเนล, เนท รอยส์ จากวง Fun. และ เคซีย์ มุสแกรฟ แล้วก็มีรุ่นเก๋าอย่าง อัล จาร์ดีนและเดวิด มาร์คส์ สมาชิกดั้งเดิมของเดอะ บีช บอยส์ บลอนดี แชปลินที่เคยทำงานกับเดอะ บีช บอยส์ในช่วงสั้นๆ
โดยเพลงที่ 3 คนกันเองจาก เดอะ บีช บอยส์ ทำร่วมกับวิลสัน มีถึง 5 เพลงซึ่งก็น่าจะบอกเป็นนัยๆ อยู่ว่า บางที่ปู่อาจจะอยากทำงานชุดนี้ในนามของเดอะ บีช บอยส์ และพอไปดูข้อมูลก็จริงๆ นั่นแหละ แต่ด้วยเหตุผลกลใดไม่ทราบได้ หวยถึงมาออกที่การเป็นงานเดี่ยว และเป็นงานเดี่ยวชุดแรกของปู่นับตั้งแต่ That Lucky Old Sun ในปี 2008 ที่ตัวเพลงเป็นเพลงใหม่
ตัวอัลบั้มเปิดด้วยเพลงในแบบอินเตอร์ลูด The Beautiful Day ที่ใช้ออโต ทูนแต่งเสียงเยอะอยู่ไม่น้อย แต่ท่อนร้องเดี่ยวมีไม่มาก และพอใช้กับท่อนร้องประสาน หรือคอรัส ก็ทำให้เพลงฟังนวล ลอยๆ ขึ้นมาได้ ถือว่าเป็นเพลงเปิดอัลบั้มที่ใช้ได้ เพราะแสดงให้เห็นถึงความเก่า และใหม่ที่มาผสมผสานรวมกันพอดี ไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ก็ตาม
เพลงส่วนใหญ่ในอัลบั้มยังเป็นงานที่มีกลิ่นดนตรีเซิร์ฟให้สัมผัส โดยเฉพาะงานที่ทำกับบรรดาเพื่อนพ้องร่วมวงเดอะ บีช บอยส์ กับเพลงที่ทำร่วมกับศิลปินรุ่นใหม่ๆ ก็ได้ความใหม่ สด สมใจไม่ว่าจะ Runaway Dancer ที่เป็นงานตื้ดๆ ฟังแล้วก็หลุดไปจากเพลงอื่นๆ ในอัลบั้มชัดเจน แต่กับบางเพลงอย่าง On the Island ที่ทำร่วมกับ ชี แอนด์ ฮิม ก็เป็นบอสซาฯ น่ารักๆ ที่กลืนไปกับเพลงในสไตล์ของลุงและเพื่อนๆ ได้อย่างพอดิบพอดี ส่วนเพลงที่ได้เคซีย์ มุสเกรฟ มาร้องก็ติดกลิ่นคันทรีจัดจ้าน แต่ตัวดนตรีและเสียงร้องของมุสเกรฟ ก็เข้ากันดีกับท่อนร้องของปู่
นอกจากเพลงร้อง ก็ยังมีเพลงบรรเลง Half Moon Bay ที่ปู่ทำกับมาร์ค อิชแฮม ศิลปินนิว เอจ ที่เคยมาทำงานเพลงประกอบหนังอยู่พักใหญ่ให้ฟังด้วย ตัวเพลงมาแบบล่องๆ ลอยๆ มีทางของแจ๊ซผสมกับบรรยากาศของดนตรีแบบเดอะ บีช บอยส์ ก่อนที่จะปิดท้ายด้วย Love & Mercy เวอร์ชันแบบเดียวกับที่ได้ยินกันในช่วง End Credit ของหนัง แต่ต่างกันตรงที่ในอัลบั้มนี้จะเป็นงานสตูดิโอ ไม่ใช่งานแสดงสด
ทุกเพลงฟังป็อป เพราะ ติดหู แต่ปัญหาใหญ่คือ การเรียงเพลง ที่ทำให้เนื้องานกระจัดกระจาย การฟังไม่ไหลอย่างที่ควรจะเป็น ทั้งๆ ที่หลายๆ เพลง คือเพลงที่ “งดงาม” เลยก็ว่าได้ ไม่ว่าจะเป็น The Right Time ที่ปู่ทำกับจาร์ดีนและมาร์คส์ ก็ติดหู และน่ารักดี ส่วน The Last Song ก็ฟังเศร้า และซึมลึกเอาเรื่อง
หากสังเกตดีๆ งานชุดนี้เสียงของปู่ไบรอัน ใช้ออโต ทูนหนักเอาการ เป็นไปได้ว่าเสียงของลุงอาจจะเริ่มมีปัญหา โดยเฉพาะเรื่องของ “แรง” และ “ความสม่ำเสมอ” ของเสียงร้อง (และคำตอบก็อยู่ในเพลง In the Back of My Mind) ซึ่งฟังรอบแรกๆ อาจจะแปร่งๆ หูอยู่บ้าง หากผ่านไปสักรอบ-สองรอบ คุ้นเคยแล้วก็น่าจะ โอเค มากขึ้น
แล้วจะรู้สึกว่านี่คืองานเพลงดีอีกชุด ที่ต้องการการวางเพลงในอัลบั้มใหม่อย่างสุดๆ
โดย นพปฎล พลศิลป์ คอลัมน์ สะกิดร่องเสียง นิตยสารเอนเตอร์เทน ฉบับที่ 1186 ปักษ์หลัง มิถุนายน 2558
สามารถกดไลค์ Like เพจสะเด่าส์ ได้ที่นี่
What is your reaction?
