By Sadaos
PEPPERMINT TOWN/ My Life as Ali Thomas
[Warner Music]
สร้างความรู้สึก ‘ตื่นหู’ ได้ตั้งแต่เพลงแรกๆ ที่ถูกปล่อยออกมาให้ฟังในปี 2557 และทำให้รู้สึกอยากฟังผลงานของพวกเขามากขึ้น และเมื่อกลายเป็นศิลปินในสังกัดวอร์เนอร์ มิวสิก (ประเทศไทย) แต่ละเพลงที่ปล่อยออกมา ก็ยิ่งแสดงให้เห็นว่า มาย ไลฟ์ แอส อะลี โธมัส วงดนตรีชื่อแปลกหู ซึ่งมีที่มาจากรากศัพท์กรีกโบราณ ที่คำว่า Ali Thomas แปลว่า Another Twinไม่ใช่แค่เปิดหน้ามาได้อย่างแตกต่างและวูบวาบ หากยังมีความสม่ำเสมอ ที่บอกในทีว่า พวกเขามี ‘ของ’
และ ‘Paper’ งานชุดแรกของมาย ไลฟ์ แอส อะลี โธมัส ที่ออกมาราวๆ ปลายปี 2559 ก็ตอกย้ำว่า พวกเขามี ‘ของ’ จริงๆ
ตัวเพลงของพวกเขาเต็มไปด้วยเสน่ห์ ที่ทำให้อยากฟังซ้ำแล้วซ้ำเล่า และไม่ใช่แค่โดดเด่นแตกต่างไปจากงานเพลงของศิลปินไทยในตอนนั้น เพราะกระทั่งตอนนี้ ‘Paper’ ก็ยังคงฟังสด และให้ความรู้สึกใหม่ได้ในทุกครั้งที่หยิบมาฟัง และหากจะให้คำจำกัดความในแบบเข้าใจได้ไม่ยาก นึกภาพออกได้ง่ายๆ เพลงของมาย ไลฟ์ แอส อะลิ โธมัส ก็คือ ในทางของโฟล์ก-ร็อก หรือโฟล์ก-ป็อป ในยุค 2000 ที่แตกต่างไปจากงานในแบบเดิมๆ ที่เคยได้ยิน ได้ฟังกัน ซึ่งน่าจะจับวางให้อยู่ในกลุ่มเดียวกันกับศิลปินต่างประเทศอย่าง Of Monsters And Men, Mumfords & Sons, Belle and Sebastian หรือว่า The Lumineers
‘เสน่ห์’ ที่กลายเป็นความโดดเด่นอย่างที่สุดจากทั้งสิบเพลงในอัลบัมก็คือ การสร้างบรรยากาศเฉพาะ เพลงของพวกเขาอาจไม่ใช่งานที่เข้าถึงง่าย เมื่อไม่มีเพลงที่ ‘โดน’ ตามนิยามทางการตลาด แต่ทุกเพลงล้วนพาคนฟังเดินทางไปกับเรื่องราว หรือดนตรีของพวกเขาได้ในแบบพาอารมณ์จมดิ่งไปด้วยตั้งแต่เพลงแรกไปจนถึงเพลงสุดท้าย ไม่มีเพลงที่หลุดโทน ซาวนด์ของงานถูกคุมให้อยู่ในโทนสีเดียวกัน การปรับใช้เครื่องดนตรีต่างๆ ไม่ว่าจะเป็น การเลือกเสียงกีตาร์ จังหวะที่คึกคักขึ้นมาบ้าง เป็นเรื่องของการปรับเฉดสีให้มีความหลากหลายมากขึ้น เช่นใน “Cordelia” เพลงบีทดนตรีฟังคึกคัก ซาวนด์กีตาร์ฟังน่ารัก หรือ “Paper” ที่การเรียบเรียงมีหลายอารมณ์ หลายความเคลื่อนไหว
เสียงร้องของพาย-กัญญภัค วุธรา แกนนำและคนแต่งเพลงหลัก นอกจากจะกลมกลืนไปกับเพลง ไม่ว่าจะเป็นในเรื่องของอารมณ์ และการใช้เสียงร้องแล้ว ยังเป็นอีกเอกลักษณ์หนึ่งของมาย ไลฟ์ แอส อะลี โธมัส เสียงเธอไม่ได้หวาน, สวย หรือน่ารัก แบบนักร้องหญิงในบ้านเราส่วนใหญ่ หากก็ทำงานกับเพลงที่เธอแต่งอย่างได้ผล อาจจะฟังแหบห้าว แต่เมื่อถึงคราวที่ต้องหวานใส กัญญภัคก็ทำได้ ในแบบของเธอ และมาย ไลฟ์ แอส อะลี โธมัส
เนื้อร้องส่วนใหญ่ใน ‘Paper’ มีความเชื่อมโยง มีคอนเซ็ปต์ เมื่อเกาะเกี่ยวกับเรื่องราวของการสูญเสีย ซึ่งรวมไปถึงความตาย ที่นำไปสู่การเริ่มต้นใหม่ อยู่ในหลายๆ เพลง
ที่ทั้งหมดทั้งมวลล้วนทำให้ การเริ่มต้นของมาย ไลฟ์ แอส อะลี โธมัส เป็นการเริ่มต้นที่ทั้งน่าสนใจ และน่าติดตามตอนต่อไปอย่างยิ่ง
ร่วมๆ 5 ปี ที่มีงานเพลงพิเศษ ซิงเกิลในวาระต่างๆ แทรกมาบ้างประปราย มาย ไลฟ์ แอส อะลี โธมัสก็กลับมา ด้วย ‘Peppermint Town’ อัลบัมชุดที่สอง ที่สัมผัสถึงความแตกต่างจากงานชุดแรก ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้ยิน
เมื่อกัญญภัคกับสองหนุ่ม วิภาต เลิศปัญญา (กีตาร์) และ วรรณพงศ์ แจงบำรุง (กลอง) มาในแบบแจกความสดใสให้รู้สึกได้มากขึ้นกว่าที่เคยเป็นใน ‘Paper’ กระทั่งเพลงที่ฟังหม่นๆ อย่าง “Luna Blue” ก็ยังมีบางช่วงของเพลงที่ฟัง ‘เจิดจ้า’ หากในภาพรวมของอัลบัมแล้ว ‘Peppermint Town’ ให้ความรู้สึกโล่ง สดชื่น แบบกลิ่นเพ็พเพอร์มินต์นั่นล่ะ
พวกเขาเริ่มต้นอัลบัมด้วย “One Way Ticket” เพลงสั้นๆ ที่ชื่อเพลงเหมือนกับบอกเป็นนัยๆ ว่า อัลบัมชุดนี้ คือการฟังแบบเดินหน้า กดเพลย์แล้วต้องไปให้สุด ไม่มีหันหลังกลับ อย่ากดสกิปหนี โดยตัวดนตรีถูกจัดวางมาเป็นอย่างดี เมื่อเพลงช่วงแรกๆ ยังอยู่ในทิศทางที่เคยสัมผัสจาก ‘Paper’ หากมีพื้นที่โปร่งๆ ให้รู้สึกมากกว่า บรรดาเครื่องดนตรีอย่าง เครื่องสาย หรือ เครื่องเป่า ที่ถูกหยิบมาใช้ในเพลงอย่าง “Luna Blue” หรือ “Baby, I Love You” ก็ย้ำความแตกต่างในเรื่องรายละเอียดของดนตรีในงานชุดนี้ กับงานชุดแรกได้ชัด
จนมาถึง “Rinn” มาย ไลฟ์ แอส อะลี โธมัส ก็พามาถึงเขตแดนใหม่ของพวกเขาอย่างจริงๆ จังๆ กับงานที่พูดได้ว่า ให้ความรู้สึก ‘ครึกครื้น’ ได้เต็มปาก เมื่อเป็นดนตรีร็อก ริธึมหนัก ริฟฟ์แรง ที่ฟังแล้วอดโยกหัวตามไปไม่ได้เลย แล้วเพลงต่อๆ ไปนับจากนี้จะมาพร้อมความรู้สึกที่เปลี่ยนไปจากที่เคยสัมผัสใน ‘Paper’ อย่างชัดเจน
“Dear All the Universe” อารมณ์อยู่ในทางของงานอัลเทอร์-ป็อป ที่หากพูดให้เห็นภาพ ก็คืออารมณ์ที่จับต้องได้จากเพลงของวงอย่าง Dodgy, Semisonic, Gin Blossom หรือ The Lightning Seeds ที่ฟังแล้วเบิกบานเหลือเกิน, ความเจิดจ้า แบบสว่าง และเปี่ยมไปด้วยความหวัง ที่พวกเขาเล่น ‘ใหญ่’ มากในช่วงครึ่งหลังของ “Pitch Black”, เพลงกุ๊กกิ๊กๆ น่ารักๆ ที่เผยอีกด้านหนึ่งของกัญญภัค ทั้งเสียงร้องและเรื่องราว แล้วก็ใส่บีทแบบเพลงเต้นรำ เสียงกีตาร์ที่ตอดเล็กตอดน้อย เข้ามาได้สวยๆ “Dream Lover”, บลูส์ในแบบมาย ไลฟ์ แอส อะลี โธมัส “Tears of a Clown” ที่ฟังเท่ และพาเพลงแบบมาตรฐานที่เคยฟังๆ กันให้มีความร่วมสมัยมากขึ้น
ซึ่งไม่ใช่เพียงอารมณ์ที่แตกต่างจากที่เคยสัมผัส เนื้อดนตรีของมาย ไลฟ์ แอส อะลี โธมัส ยังหลากหลาย แต่ไม่สะเปะสะปะ เมื่อซาวนด์ทั้งหมดยังอยู่ในโทนเดียวกัน เสียงร้องของกัญญภัคฟังคมยิ่งกว่าเดิม แล้วก็เผยให้เห็นถึงขอบเขตการทำงานที่กว้างไกลมากขึ้น เมื่อปรับใช้กับเพลงที่มีรายละเอียดดนตรีที่แตกต่างจากที่เคย เช่น ร็อกแรงๆ แบบ “Rinn”, งานใสๆ อย่าง “Dream Lover” หรือว่า บลูส์ที่เนื้อหาเย้ยหยันตัวเองในทีของ “Tears of a Clown” โดยไม่มีแกว่ง และยังคงเสน่ห์จากน้ำเสียงเดิมๆ เอาไว้ได้
มาย ไลฟ์ แอส อะลี โธมัส ปิดอัลบัมด้วย “Ocean” เพลงที่เริ่มด้วยความรู้สึกดำดิ่ง พาคนฟังแหวกว่ายไปกับท้องน้ำที่ดูมิดมิด ก่อนที่จะระเบิดในตอนท้าย เหมือนกับการเดินทางสู่ความเวิ้งว้าง อันกว้างใหญ่ของมหาสมุทร สู่น่านน้ำที่หาขอบเขตไม่เจอ อย่างชื่อเพลง ราวกับส่งคนฟังที่ตีตั๋วเที่ยวเดียวมาเมืองเพ็พเพอร์มินต์กับพวกเขา ให้ออกจากเมืองไปสู่โลกกว้าง เผชิญหน้ากับความจริงของชีวิตกันต่อ ในแบบที่ฮึกเหิม เติมความหวังพลังใจให้เต็มที่
ใช่… การเป็นนักเล่าเรื่องทางเสียงดนตรี ที่ช่ำชองในการพาคนฟังไปอยู่ในบรรยากาศที่พวกเขาสร้างขึ้น ยังไม่หายไปไหน เพียงต่างวิธีไป จากที่ดึงคนฟังจนจมดิ่งไปกับตัวงานใน ‘Paper’ มาย ไลฟ์ แอส อะลิ โธมัส เลือกที่จะจูงมือมาแล้วพาไปส่งมากกว่าในครั้งนี้
ผลลัพธ์ของการรอคอยราวๆ 5 ปี คือก้าวที่สองที่แข็งแรงและมั่นคง ส่วนพวกเขาก็ยังคงเป็นแบนด์ที่สร้างงานได้อย่างน่าสนใจ และควรค่าแก่การติดตาม ที่ ‘มาก’ กว่าเดิม เพราะนอกจากจะเป็นการทำงานของคนที่มี ‘ของ’ มากมาย อย่างไม่ต้องกังขา ‘Peppermint Town’ ยังฟังสนุก แล้วยังรู้สึกจัดจ้าน มีความวูบวาบ กว่าที่เคยเป็นด้วยซ้ำไป
โดย นพปฎล พลศิลป์ คอลัมน์ วิจารณ์-แนะนำ นิตยสารสีสัน ปีที่ 32 ฉบับที่ 7 มิถุนายน 2564
ติดตามอ่านเรื่องราว ข่าวสาร ชมตัวอย่าง ชมคลิป ชม MV อ่านวิจารณ์หนังและเพลง ได้ด้วยการกดไลค์เพจสะเด่าส์ ได้ที่นี่
What is your reaction?
