By Sadaos
เกิดที่เชรฟพอร์ท, หลุยเซียนาเมื่อปี 1977 ในครอบครัวของพ่อที่เป็นผู้จัดรายการวิทยุ, โปรโมเตอร์คอนเสิร์ท รวมถึงนักสะสมผลงานเพลง เคนนี เวย์น เชเฟิร์ด ได้กีตาร์พลาสติคเป็นของขวัญวันเกิดตอนอายุ 3-4 ขวบจากคุณย่า และพออายุ 7 ขวบ หกเดือนหลังได้ยินงานของสตีวี เรย์ วอห์น จากคอนเสิร์ทที่พ่อเป็นคนจัด เขาก็เริ่มหัดเล่นกีตาร์ด้วยตัวเอง ในแบบไปทีละโน้ทด้วยการกรอเทปฟังกลับไปกลับมา โดยกีตาร์ก็เป็นยามาฮาที่เขาเล่นราวกับเป็นเฟนเดอร์ สตราโตคาสเตอร์
พออายุ 13 ไบรอัน ลี นักดนตรีบลูส์ก็ชวนไอ้หนูเชเฟิร์ดขึ้นไปเล่นกีตาร์บนเวที แล้วก็ตามด้วยการทำเดโมเทปของตัวเอง ขณะที่วิดีโอการแสดงครั้งแรกของเขาที่เทศกาลดนตรีเดอะ ริเวอร์ เรฟเวล อาร์ทในเชรฟพอร์ท ก็ไปเข้าตาเออร์สิง อะซอฟฟ์ หัวหน้าใหญ่ค่ายเพลงไจแอนท์ เรคอร์ดส์ และทำให้เขาได้เซ็นสัญญาอัดแผ่นเสียงในที่สุด โดยมี Ledbetter Heights ในปี 1995 เป็นอัลบัมชุดแรก ก่อนทำสถิติเป็นศิลปินที่มีอัลบัมติดชาร์ทอัลบัมเพลงบลูส์ของบิลล์บอร์ดนานที่สุด จากงานชุด Trouble Is…. เมื่อปี 1996 แม้เมื่อเข้ายุค 2000 ชื่อเสียงของเชเฟิร์ดจะไม่ได้เปรี้ยงปร้างเหมือนอย่างที่เคยเป็น แต่เขาก็มีงานเพลงออกมาเรื่อยๆ และ The Traveler งานชุดล่าสุดก็คือสตูดิโออัลบัมชุดที่ 9 ของหนุ่มบลูส์ผิวขาวรายนี้แล้ว
เพื่อให้มองเห็นภาพง่ายๆ หากนำบลูส์ของเชเฟิร์ดไปเทียบกับบลูส์ของจอห์น เมยร์ ที่เพิ่งมาเปิดการแสดงในบ้านเรา งานของหนุ่มบลูส์ผู้มาก่อนจะมีสำเนียงดนตรีแบบอเมริกัน ร็อคอยู่ในเนื้องานมากกว่า และเครื่องเคราดนตรีทั้งหลายนั้นก็ฟังเก๋าๆ ในอารมณ์แบบงานบลูส์-ร็อครุ่นเก่า มีความเป็นงานในแบบเมนสตรีม ตามรูปแบบดั้งเดิมอยู่เยอะ ต่างไปจากงานของเมยร์ที่มีความร่วมสมัยทั้งในเรื่องเครื่องดนตรีที่ใช้และซาวนด์ของเพลง รวมไปถึงมีความเป็นป็อปที่ชัดเจน รายละเอียดของดนตรีที่กว้างไกล ตลอดจนเข้าถึงได้ง่ายกว่า
เพราะฉะนั้นจึงไม่ใช่เรื่องที่น่าแปลกใจ หากงานของเชเฟิร์ดจะไม่ใช่งานที่เข้าถึงผู้ฟังได้มากมายเหมือนที่เคยเป็นในช่วงที่กำลังขึ้นมาใหม่ๆ ที่หากตามกันมาตั้งแต่ตอนนั้น คงจำกันได้ว่า ในยุคเดียวกันยังมีจอนนี แลง มือกีตาร์บลูส์หนุ่มผิวขาวอีกคนที่ดังคู่มากับเขา
กับ The Traveler ก็ไม่ต่างไปจากงานชุดก่อนๆ หน้า ที่หาฟังได้จากแอปเปิล มิวสิคถึง 7 ชุด Ledbetter Heights, Trouble Is…, Live On, The Place You’re In, How I Go, Goin’ Home และ Lay It On Down โดยมี 10 Days Out: Blues from the Backroads งานในปี 2007 ชุดเดียวที่หายไป
แล้วหากฟังไล่เรียงจากงานชุดแรกๆ ไล่มาจนถึงงานชุดล่าสุด จะพบว่าเพลงของหนุ่มคนนี้จะค่อยๆ ปรับเปลี่ยนตัวเองจากงานบลูส์จัดๆ มาเป็นเมนสตรีมร็อคมากขึ้นในช่วงหลังๆ แต่ก็ยังคงลายเซ็นของตัวเองที่เป็นทางของบลูส์เอาไว้ และหยิบใช้ในงานได้อย่างกลมกลืน เช่นที่ได้ยินใน “Woman Like You” หรือ “Tailwind” ที่มีภาพรวมของเพลงคืองานโฟล์ค-ร็อค ขณะที่บางเพลงอย่าง “I Want You” ก็จัดเต็มแบบจัดจ้าน ส่วน “We All Allright” ก็มีสัมผัสของงานเซาเธิร์น ร็อคให้รู้สึก หรือ “Better With Time” ก็ฟังโจ๊ะสนุกโดยที่ไลน์กีตาร์นั้น ฟังนวลและลื่นหู
และกับเพลงปิดท้าย “Turn to Stone” เสียงกีตาร์ของเชเฟิร์ดก็ขยี้ได้สุดๆ จริงๆ
แม้จะไม่ใช่งานที่ฟังหวือหวา หรือว่าสดใหม่อะไรมากนัก แต่ก็สัมผัสได้ถึงความเก๋า ที่อยู่ทั้งในฝีมือกีตาร์ของเชเฟิร์ด ทั้งในเนื้อดนตรีของอัลบัม แล้วก็มีอารมณ์แบบลูกผู้ชายที่รู้จักชีวิต ซึ่งก็สมกับความเป็นไปของเชเฟิร์ด ที่วันนี้เรียกได้เต็มปากว่าเป็นรุ่นใหญ่ในวงการเพลงบลูส์-ร็อค ขณะที่เนื้อหาในหลายๆ เพลงก็คือการบอกเล่าเรื่องราวชีวิต ในแบบคนที่เจนโลกผ่านอะไรมาไม่น้อย
และทำให้งานชุดนี้ ไม่ต่างไปจากบันทึกเรื่องราวของนักเดินทางที่พกพาประสบการณ์มากมายมาเต็มกระเป๋า แล้วบอกเล่าเป็นบทเพลงให้ได้ฟัง
โดย นพปฎล พลศิลป์ เรื่อง The Traveler นักเดินทางที่พกประสบการณ์เต็มกระเป๋าชื่อ เคนนี เวย์น เชเฟิร์ด คอลัมน์ ดนตรีมีเหตุ หนังสือพิมพ์ ไทยโพสท์ วันที่ 7 มิถุนายน 2562
What is your reaction?
