By Sadaos
จอร์จ มาร์ติน โปรดิวเซอร์อัลบั้มหลายต่อหลายชุดของเดอะ บีเทิลส์ ที่ได้รับฉายาว่าเต่าทองตัวที่ห้า จากไปแล้วด้วยวัย 90 ปี และนอกจากจะเป็นโปรดิวเซอร์ของวงแล้ว เขายังเป็นคนที่จับวงเซ็นสัญญาอัดแผ่นเสียงเป็นครั้งแรก และดูแลการทำงานบันทึกเสียงครั้งแรกของวง ซึ่งเป็นการบันทึกเสียงเพลง “Love Me Do” และ “P.S. I Love You”
เมื่อเพลง “Love Me Do” กลายเป็นเพลงฮิต ส่งให้เกิดแรงกดดันกับมาร์ติน ที่ต้องบันทึกเสียงเพลงของวงให้เต็มอัลบั้มอย่างรวดเร็วที่สุด และจากตรงนี้เขาก็กลายเป็นโปรดิวเซอร์ที่ต้องไปกับวง ซึ่งต่างจากศิลปินในยุค 60 รายอื่นๆ ที่มักจะเปลี่ยนโปรดิวเซอร์ทุกๆ 2-3 ปี “มันเหมือนกับเป็นหลุมเพลงที่ไม่มีก้น” มาร์ติน เล่า “และใครๆ ก็ถามผมว่า จะขุดกันตรงไหนดี ใครจะไปรู้ล่ะ?”
ในที่สุดเดอะ บีเทิลส์ก็ได้บันทึกเสียงอัลบั้มชุดแรก Please Please Me ที่ออกมาในปี 1963 แต่ระหว่างการทำงานช่วงเดือนกุมภาพันธ์ของปีนั้น ดนตรีของพวกเขาเริ่มซับซ้อนมากขึ้น และการทำงานอัลบั้มก็ดูจะกินเวลายาวนานมากขึ้น ในตอนแรกส่วนร่วมกับงานของมาร์ตินมีไม่มากนัก แต่อย่างไรก็ตาม กับเพลง “Yesterday” ในปี 1965 เขาได้ทิ้งรอยจารึกสำคัญที่ยากลบเลือนด้วยการเรียบเรียงแบบออเคสเตรชันให้กับเพลงของพอล แม็คคาร์ทนีย์ “การเอาเครื่องสายมาใช้ในเพลง ‘Yesterday’ ของผม จริงๆ แล้วเป็นอิทธิพลที่ได้มาจากเบอร์นาร์ด แฮร์มานน์ แล้วก็งานสกอร์ที่เขาทำในหนังเรื่อง Psycho” มาร์ตินเล่าเอาไว้ในปี 2012 “เขามีวิธีที่ทำให้เสียงไวโอลินฟังออกมาดูน่ากลัว ซึ่งทำให้ผมอยากมีเครื่องสายเล่นโน้ตสั้นๆ แต่ทรงพลังแบบนั้นบ้าง เพื่อให้เพลงมีหมัดเด็ด ถ้าคุณลองฟังทั้งสองเพลงดีๆ คุณจะได้ยินความเกี่ยวเนื่องกัน”
มาร์ตินยังเล่นดนตรีในบางเพลงของเดอะ บีเทิลส์อีกด้วย และหนึ่งในจำนวนนั้นก็คือ เปียโนในเพลง “In My Life” “ผมไม่ได้เล่นเปียโนในสปีดที่มีต้องเป็น อย่างที่ผมเขียนเอาไว้” มาร์ตินให้สัมภาษณ์ไว้ในปี 2012 “ผมไม่ใช่นักเปียโนที่ดี แต่ถ้าคุณมีมือเปียโนที่ดีจริงๆ เขาก็คงได้เล่นเพลงนี้ ซึ่งผมเล่นได้ไม่ตรงทุกโน้ต คืนหนึ่งผมเล่นเปียโนอยู่คนเดียว โดยเล่นแค่ครึ่งสปีด และใช้ออคเตฟต่ำกว่าปกติ แล้วก็บันทึกเสียงด้วยความเร็ว 15 นิ้วต่อวินาที แล้วพอผมเล่นเทปกลับด้วยความเร็ว 30 นิ้วต่อวินาที โน้ตมันตรงเป๊ะตามสปีดที่ต้องการ และออคเตฟก็ใช่ด้วย”
ตอนทำอัลบั้ม Revolver ในปี 1966 เขาแนะนำวงให้รู้จักกับคอนเส็ปท์ในการทำเพลงใหม่ๆ ด้วยการเล่นเครื่องเล่นเทปย้อนหลัง ซึ่งเป็นแทคติคที่เขาใช้ในการทำงาน “Tomorrow Never Knows” “ผมแนะนำเทคนิคนี้ให้กับจอห์น แล้วเขาก็ชอบมัน” มาร์ตินบอกกับนิตยสารโรลลิง สโตน เมื่อปี 1976 “พวกเขาเข้ามาในห้องแล้วก็เอาเอาเทปทั้งหมดมาให้ผม แล้วเราก็เปิดฟังกันเอาสนุกๆ ตอนทำเพลง ‘Tomorrow Never Knows’ นั่นคือเทปทั้งหมดที่พวกเขาใช้ทำเพลงกันที่บ้าน ที่เอามาทำเป็นลูปใส่ในเพลงนี้”
อายุ และระยะห่างทางวัฒนธรรมของมาร์ตินกับเดอะ บีเทิลส์ กลายเป็นข้อได้เปรียบมากขึ้น เมื่อเพลงของพวกเขามีความเป็นงานไซคีดีลิกมากขึ้น “ยาเสพติดมีผลกับดนตรี” มาร์ตินกล่าวกับนิตยสารโรลลิง สโตนเมื่อปี 1976 “แต่ไม่มีผลกับกระบวนการบันทึกเสียง เพราะผมเป็นคนอำนวยการผลิต… ผมมองเห็นดนตรีที่กำลังเติบโต แต่ผมก็เหมือนจะเห็นภาพของซัลวาดอร์ ดาลีด้วย ผมไม่คิดว่านั่นเป็นเพราะยา แต่เป็นเพราะพวกเขาอยากจะทำงานในแบบอิมเพรสชัน”
ตอนสิ้นปี 1966 ทางวงทำเพลงใหม่ ที่เป็นการแต่งของจอห์น เล็นนอน “Strawberry Fields Forever” ซึ่งมีทั้งแบบที่เป็นเพลงร็อค และมีการเรียบเรียงแบบออเคสตราผ่านเครื่องเป่าทองเหลือง ซึ่งเล็นนอนไม่สามารถเลือกได้ว่าจะทำเพลงออกมาแบบไหน มาร์ตินเลยแนะนำให้พวกเขาจัดการพผสมผสานมันเข้าด้วยกัน ถึงแม้เจ้าตัวเองจะรู้ดีว่า เพลงทั้งสองแบบมีคีย์และจังหวะที่ต่างกัน “คุณสามารถทำบางอย่างกับมันได้” จอร์จบอก“คุณสามารถซ่อมมันได้” แล้วเขาก็เสี่ยงด้วยการปรับสปีดของเวอร์ชันหนึ่งให้เร็วขึ้น และปรับอีกเวอร์ชันให้ช้าลง จากนั้นก็ใช้เครื่องเล่นเทปหลายๆ เครื่องมาจัดการผสมผสานพวกมันเข้าด้วยกัน ซึ่งผลลัพธ์ที่ออกมาก็คือ หนึ่งในเพลงของเดอะ บีเทิลส์ที่เขาชอบที่สุด
(ยังมีต่อ)
จากเรื่อง อีกหนึ่งตำนานผู้จากไป จอร์จ มาร์ติน เต่าทองคนที่ห้าของ The Beatles (2) คอลัมน์ ดนตรีมีเหตุ โดย นพปฎล พลศิลป์ หนังสือพิมพ์ไทยโพสท์ วันที่ 11 มีนาคม 2559
ติดตามอ่านเรื่องราว ข่าวสาร ชมตัวอย่าง ชมคลิป ชม MV อ่านงานวิจารณ์หนัง และเพลง แบบนี้ ได้ด้วยการกดไลค์ Like เพจสะเด่าส์กันไว้ก่อน ได้ที่นี่
What is your reaction?
