เห่าหนัง กับ The Thieves ของ จวน จี ฮุน

The Thieves [South Korea / 2012]: ยัยตัวร้าย ยกพลไปขนเพชร
โดย สกก์บงกช ขันทอง
จาก https://www.facebook.com/photo.php?fbid=10151165051225904&set=a.10151147837105904.432361.650825903&type=3&theater

“มีอะไรให้ผมเขียนวะ ????”
คือความรู้สึกระหว่างดูหนัง ที่ไม่ต่างกับการกินบะหมี่กิมจิกึ่งสำเร็จรูป ที่เพื่อนชอบซื้อมาฝากเวลาไปเที่ยวเกาหลีเรื่องนี้
คือด้วยเวลาอันแสนรัดตัว หลังจากห่างหายจากโรงมานานแสนนาน (สองสัปดาห์ถือว่านานนะสำหรับเรา)
มันต้องเลือกดูซักเรื่องแล้วล่ะ เรื่องอะไรก็ได้ ขอให้ได้ไปดูโฆษณายาแก้ไอมูโคลิกในโรงเหอะ
สุดท้ายหนังเรื่องนี้ก็คือเวลาที่เหมาะสม ท่ามกลางหนังออสการ์ที่เริ่มฉายเยอะแยะ
ผมไม่แคร์ ไม่สนหนังรางวัล…เป็นไงล่ะ (ความจริงอยากดูใจจะขาด แต่รอบฉายแม่-ทำร้ายจิตใจมาก พวกหนังรางวัลนี่ รอบน้อยจนน่าใจหายแล้ว ยังวัดใจด้วยรอบไม่เช้าจนเรือใบหาย ก็ดึกซะจนให้ดูเสร็จแล้วนอนที่นั่นเลยรึไงวะ)

เอาล่ะ เข้าเรื่องหนังเรื่องนี้เหอะ
ด้วยปกติเป็นคนไม่เท่าทันกับการดูหนังตระกูลจารกรรมโคตรเพชรซักเท่าไหร่ ดูทีไรก็หาวนอนมาก
เพราะหนังมันช่างทอดทิ้งคนดูเสียจริงๆ พวกคุณจะเก็กหล่อ และจะโจรกรรมแต่งานศิลปะ หาบิดาพ่อแวนโก๊ะห์ หรือปล้นแค่โคตรเพชร หามารดาชูชัยรึอย่างไร มันจึงรายล้อมไปด้วยภาพหรูๆ สวยๆ จนรู้สึกเลยว่า ห่างไกลผมจนเกินไปแระ

ผมจึงหยุดการดูหนังพวกนี้นับตั้งแต่ Ocean Eleven นับแต่นั้นเป็นต้นมา
พอดูหนังเรื่องนี้จบ ก็รู้สึกว่า มันก็ไม่ต่างกับหนังเรื่องอื่นๆ ในแนวนี้เลยนี่หว่า แล้วผมจะเขียนอะไรวะ
เพราะมันก็มาอีหรอบเดิม ระดมพลปล้นโคตรเพชรที่คาสิโนมาเก๊า
มีการหักหลังกันในกลุ่ม สัจจะไม่มีในหมู่โจร โอเคมะ…จบ
จนสุดท้าย ต้องเคาะกะลาตัวเองว่า นึกไงถึงเลือกดูเรื่องนี้ เงินทองมันมีค่ามากนะเว้ย มึงจะมาสุรุ่ยสุร่ายเพราะเห็นว่ามันแค่ราคาร้อยเดียวเมื่อใช้บัตร M-Gen มันก็ใช่ที่นะ…นึกให้ดีๆ… นึกให้ดีๆ

นึกออกแล้วเว้ย
อย่างแรก หนังเรื่องนี้มันคือหนังเกาหลีนะ แต่เหมือนจะทำคารวะหนังฮ่องกงยุคโกลเด้นฮาวเวสต์ ช่วงปลาย 80s – ต้นยุค 90s ไอ้ช่วงยุคที่หนังชื่อไทยว่า “โหด” นั่นแหละ พวกดาราฮ่องกงต้องใส่โค้ชหนาถึงเข่า และหยิบปืนมายิงหยั่งกะบ้านเมืองเอ็งไม่มีขื่อมีแปนั่นแหละ

แถมยังข้ามมาถ่ายทำถึงฮ่องกง-มาเก๊า เพื่อความสมจริงก็ลากเยิ่นต๊ะหัวมาเล่นอีกด้วยแน่ะ (แต่ก็น่าเสียดายนะ เวลาเยิ่นต๊ะหัวมาเล่นหนังที่ไม่ใช่ฮ่องกงทีไร เหมือนลืมเอาจิตวิญญาณมาด้วย นึกไปถึงตอนเล่นตูมไรเดอร์ อย่างกับคนเป็นโฮมซิคเล่นหนังต่างประเทศ ดูหงอยๆ ชอบกล)

และอีกอย่างที่โคตรจะสำคัญสุดๆ ที่ทำให้ผมตัดสินใจดูเรื่องนี้ พอๆ กับชายไทยหึ่นอีกหลายร้อยคน นั่นก็คือ แน่นอนครับ น้องฉ่อนชีฮุน ซึ่งตอนนี้เปลี่ยนชื่อมาเป็น Gianna Jun หวังโกอินเตอร์ให้สำเร็จ หลังจากที่ไปใส่คอสเพลย์สู้กับแวมไพร์จนขายขี้หน้าชาวเอเชียมาแล้ว เรื่องนี้เธอพยายามเติบโตขึ้น ด้วยการเป็นหญิงสาวที่เน้นทรวดทรง ร่องนมนิด ขาอ่อนหน่อย เพื่อหวังจะให้ทุกคนลืมภาพยัยตัวร้ายให้หมดไป การที่เธอแสดงเรื่องนี้ นอกจากทำให้ไม่อยากจะลืมภาพลักษณ์ยัยตัวร้ายแล้ว ยังอยากจะหยิบ My Sassy Girl มาดูล้างตาอีกสามสิบแปดรอบ คือพยายามเกินไปนะครับ ไม่รู้เธอกลืนกินก้อนติสต์อะไรเข้าไป หลังจากที่หนังเรื่องนั้นแล้ว เธอก็ไม่ได้รับบทบาทที่ส่งเธอเลย นี่ขนาดเรื่องนี้มีเซอร์วิสมากมาย ยังไม่รู้สึกอะไรที่น่าสนใจเลย

ผมออกจากโรงพร้อมความผิดหวัง สิ่งแรกที่อยากทำหลังจากเดินออกจากโรงก็คือ เดินเข้าร้านวัตสันหรือบู๊ท แล้วไปหากระดาษซับมันแบบดีๆ แล้วส่งไปรษณีย์ไปหาน้องฉ่อน แล้วบอกน้องไปเบาๆว่า
“น้องคะ ดูแลหน้าหน่อย หน้าน้องมันทั้งเรื่อง เหมือนแม่ค้าขายหอยทอด ดูยังไงพี่ก็ไม่หลงนะคะ”
เสียใจนะที่น้องฉ่อนทำหยั่งงี้ T__T