ดูมาแล้ว – SWEET HOME บ้านแสนสุข ในโลกอันโหดร้าย ****

ชาฮยุนซู (ซอง กัง) เด็กหนุ่มผู้แปลกแยกเข้ากับสังคมและผู้คนไม่ได้ ย้ายเข้ามาเป็นผู้อาศัยใหม่ในอพาร์ตเมนต์กรีนโฮม หลังอุบัติเหตุทางรถยนตร์พรากชีวิตคนในบ้านไปจนหมด และตั้งใจที่จะฆ่าตัวตายที่นี่ โดยกำหนดวันเอาไว้แน่นอน แต่ก่อนจะถึงวันนั้น โลกที่เขาไม่เคยเป็นส่วนหนึ่งของมันก็เกิดเปลี่ยนแปลง ผู้คนในอพาร์ตเมนต์ (และทั่วเกาหลี หรือทั่วโลก) ติดเชื้อประหลาด หลังมีอาการหมดสติ เลือดกำเดาไหล พวกเขาจะกลายเป็นสัตว์ประหลาด ที่ออกล่าผู้คนเพื่อเป็นอาหาร

ฮยุนซูต้องติดอยู่ในอพาร์ตเมนต์ที่ถูกปิดตายร่วมกับผู้คนอีกมากมาย โดยไม่รู้ว่าอะไรเกิดขึ้น และมีสัตว์ประหลาดในอาคารมากน้อยขนาดไหน แต่ที่ทำให้เรื่องย่ำแย่ลงไปอีกก็คือ เขากลายเป็นหนึ่งในผู้ติดเชื้อแต่สามารถเก็บอาการเอาไว้ได้ ขณะที่ผู้คนในอพาร์ตเมนต์ต่างพยายามหาทางรอด โดยมีอีอุนฮยุค (อีโอฮยุน) เป็นเหมือนผู้นำ

เรื่องราวส่วนหนึ่ง (หรือส่วนใหญ่) ของ Sweet Home ไม่ต่างจากหนังโลกหลังหายนะเรื่องอื่นๆ ที่ตัวละคร ‘ต้องรอด’ และผู้คนต่างที่ต่างทางต้องมาใช้ชีวิตร่วมกันโดยไม่ได้ตั้งใจ และหาทางรอดจากอันตรายที่เกิดขึ้น ซึ่งแต่ละเรื่องก็มีตัวแปรแตกต่างกันไป อาจเป็น ซอมบีหรือแวมไพร์ แบบ The Walking Dead กับ Van Helsing ตามลำดับ, รวมถึงสถานการณ์ที่อยู่เหนือความคาดหมายแบบ Lost, เกมเอาตาย ที่มีผู้บงการอยู่เบื้องหลัง ของ Alice in Borderland

ด้วยปูมหลัง ด้วยประสบการณ์ชีวิต ด้วยมุมมอง ที่แตกต่างกันของผู้คน ซึ่งไม่ได้ตั้งใจจะรู้จักกันอยู่แล้วตั้งแต่ต้น ไม่ว่าจะเป็น ผู้คนที่บังเอิญโดยสารเครื่องบินลำเดียวกัน, คนที่รอดตายจากการคร่าชีวิตของตัวประหลาด หรือคนที่โดนเกมนำมาพบกัน ต่างคนก็ต่างจิต ต่างใจ ไม่มีใครที่ไว้ใจใคร หรือเชื่อใจใครได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ แล้วก็พกพาความเห็นแก่ตัวเอาไว้ในกระเป๋า มากบ้างน้อยบ้าง เมื่อถึงคราวคับขัน พวกเขาก็จะแสดงสันดานดิบ หรือกระทำตามความต้องการของตัวเองโดยไม่สนใจอะไร ก่อให้เกิดปัญหาเป็นระยะๆ ที่บางคนอาจไปไกลกว่านั้น เมื่อกลายเป็นตัวละครน่ารำคาญ และอดรนทนรอไม่ไหวว่าเมื่อไหร่จะตายๆ ไปสักที

ถ้าคิดว่า Sweet Home ที่สร้างมาจากเว็บตูนชื่อเดียวกันโดย คิมคานบีและฮวางยังชาน ซึ่งทำยอดผู้อ่านได้สูงถึง 1.2 พันล้านครั้ง ไม่มีอะไรใหม่ ถือว่ามองว่าไม่ผิด แต่ก็ไม่ถูกไปซะทีเดียว เพราะท่ามกลางรอยทางเก่าๆ ที่ถูกเหยียบย่ำซ้ำแล้วซ้ำเล่า Sweet Home ก็มีเส้นทาง, มีโลกและมุมมองของตัวเองชัดเจน และในแง่ของความบันเทิงหนังถือว่าทำได้สำเร็จ

จากจุดเริ่มต้นที่ตัวละครไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น และแต่ละคนในอพาร์ตเมนต์เป็นยังไงกันบ้าง ผู้ชมถูกแนะนำให้รับรู้สิ่งต่างๆ แบบผิวเผินไม่ต่างกัน ทั้งผู้คน ทั้งสถานการณ์ จากนั้นหนังก็ค่อยๆ วางเหตุการณ์หน้าสิ่วหน้าขวานให้พวกเขาต้องแก้ไข ไปพร้อมๆ กับเปิดเผยความเป็นมาของแต่ละคน ความเป็นไปของเรื่องราว โดยเล่าสลับไปมากับฉากแอ็คชันที่มีความเป็นงานสยองขวัญ โดยไม่ทำให้ความตื่นเต้นสะดุดเสียหาย เพราะแต่ละรายละเอียดถูกวางเอาไว้ไม่ต่างไปจากจิ๊กซอว์ชิ้นเล็กๆ ที่แอบซุกไว้อย่างเปิดผยในที่ต่างๆ ให้ได้หยิบจับมาประกอบกัน เช่น ชีวิตของฮยุนซู ที่ทำไมถึงกลายเป็นคนที่เข้ากับใครไม่ได้ หรือไม่อยากเข้าสังคม, อีอึนฮยุคกับน้องสาว อีอึนยู (โกมินซี) ที่มีกำแพงหนาๆ ขวางกั้นความสัมพันธ์เอาไว้, หนุ่มมาดนักเลง พยองซังวุค (อีจินวุค) ที่มุ่งมั่นกับการจัดการหนุ่มขี้กลัว แล้วเรื่องราวของบางคนก็แตกหน่อต่อยอดออกไปอีก ที่บางทีก็กินความถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เช่น คู่หมั้นหายตัวไปก่อนวันแต่งงานเพียงสองวัน ของยีคยอง (อีซียัง) อดีตพนักงานดับเพลิง

ในตอนท้ายเรื่องราวต่างๆ ถูกเผยออกมาแม้จะไม่ทะลุปรุโปร่ง แต่ก็ทำให้เห็นอะไรชัดเจนมากขึ้นว่า ทำไมพวกเขาถึงปฏิบัติตัวอย่างที่เห็น? และเบาะแสของเรื่องราว ‘น่าจะ’ เป็นยังไง? ส่วนเรื่องอาการของโรค ก็ล้อเข้ากับการติดเชื้อโควิดได้ เมื่อต้องมีระยะกักตัว 15 วัน ที่หากผู้ติดเชื้อทนได้ ไม่กลายร่าง ก็จะผ่านช่วงของการเป็นสัตว์ประหลาดไปได้

ถึงจะมีสถานการณ์แบบผีจับยัด หรือไม่สมเหตุสมผล ให้เห็นหลายครั้ง แต่ก็สามารถละเลยกันไปได้อย่างรวดเร็ว เมื่อมีสถานการณ์ให้ติดตามอย่างต่อเนื่อง ตัวละครที่มีมากมายก็เรียกได้ว่า แทบไม่มีใครถูกละเลย กระทั่งกับคนที่อาจมีน้ำหนักหรือความสำคัญต่อเรื่องไม่มากนัก ก็มีช่วงเวลาที่น่าจดจำ หรือไม่ถึงกับจมหายจนนึกไม่ออก ซึ่งก็ต้องให้เครดิตกับบท ที่ทำให้พวกเขามีความสำคัญ หรืออย่างน้อยมีตัวตนขึ้นมาได้ ถึงจะมีเวลาในหนังเพียงน้อยนิดก็ตาม

ทั้งหมดทั้งมวลที่ว่ามา ช่วยให้หนังประสบความสำเร็จในแง่ความบันเทิง ถึงจะเห็นได้ว่า รับหรือมีอิทธิพลจากหนังหลายๆ เรื่อง อาทิ The Mist, Dawn of the Dead, Resident Evil จนยากจะบอกว่า Sweet Home มีตัวตนของตัวเอง

แต่ยาก ไม่ใช่ไม่มี อย่างหนึ่งที่ซีรีส์เรื่องนี้มี เสน่ห์ที่ให้ความรู้สึกแปลกแยกออกมาก็คือ มุมมองหรือประเด็นที่หนังเน้นย้ำ นั่นก็คือเรื่องคุณค่าของมนุษย์ และความดีงามในจิตใจ ซึ่งทำให้คนเราแตกต่างจากสัตว์ประหลาดหรือพวกป่าเถื่อน ที่หนังมีตัวเปรียบเทียบชัดเจนจากผู้คนในกลุ่มผู้รอดชีวิต

โดยเฉพาะ การที่ผู้ติดเชื้อต้องต่อสู้กับด้านมืดในตัว ที่แสดงถึงประเด็นสำคัญของหนังโดยไม่ต้องมีคำอธิบายใดๆ

ความสัมพันธ์ของตัวละคร อย่าง การเสียสละของอึนฮยุคที่มีต่อน้องสาว, ความอดทนต่อสามีผู้เห็นแก่ตัว และเหยียดเพศของคุณป้าร้านสะดวกซื้อ, น้ำใจของชายหน้าบาก และอีกหลายๆ คน ก็ทำงานอย่างได้ผล ในฐานะที่มาของฉากเรียกน้ำตาหรือสร้างความประทับใจ แล้วก็เน้นประเด็นเรื่องความดีงามของผู้คนให้โดดเด่นขึ้นมาอีก เมื่อที่สุดแล้วจากปัญหาต่างๆ ทางออกหนึ่งที่เปิดกว้างไว้เสมอ ก็คือการใช้ด้านที่ดีงามของมนุษย์ อย่าง น้ำจิตน้ำใจ ความห่วงใย ความมีเหตุมีผล

ต่อให้ไม่ใช่ความแปลกแยกที่เป็นความโดดเด่นจนจับตา แต่การนำเสนออย่างเป็นจริงเป็นจังและลงตัว ก็ช่วยให้ Sweet Home มีที่ทางเฉพาะตัวได้ ส่วนการแทรกประเด็นทางสังคม อย่าง เรื่องผู้มีอิทธิพล, ความอ่อนแอหรือจุดอ่อนของกฏหมาย ก็ยกระดับหนังขึ้นไปอีก และทำให้ภายใต้เรื่องราวซ้ำๆ กระทั่งตอนปิดท้ายที่ไม่ต่างจากซีรีส์รอดชีวิตปีแรกทั้งหลาย เมื่อตัวละครต้องแตกกระจายกันออกไป เพื่อเริ่มต้นใหม่ กับเรื่องราวที่ดูเป็นการรีเซ็ททุกอย่างอีกหน กลายเป็นงานที่น่าติดตาม หลังเดินหน้าอย่างสนุก มันส์ สะใจ และซาบซึ้ง โดยไม่รู้สึกเสียเวลาแต่อย่างใด
[SWEET HOME ทางเน็ตฟลิกซ์]

โดย นพปฎล พลศิลป์ คอลัมน์ ชำแหละแผ่นฟิล์ม นิตยสารเอนเตอร์เทน ฉบับที่ 1321 ปักษ์แรกกุมภาพันธ์ 2564

ติดตามอ่านเรื่องราว ข่าวสาร ชมตัวอย่าง ชมคลิป ชม MV อ่านวิจารณ์หนังและเพลง ได้ด้วยการกดไลค์เพจสะเด่าส์ ได้ที่นี่