อำลา-อาลัย อลัน ไวต์ มือกลองของวงโพรเกรสสีฟ ร็อก Yes และมือกลองในอัลบัมตำนานของจอห์น เล็นน็อน กับจอร์จ แฮร์ริสัน จากไปแ

อลัน ไวต์ มือกลองของวงโพรเกรสสีฟ ร็อก Yes เสียชีวิตแล้วในวัย 72 ปีที่บ้าน เมื่อ 26 พฤษภาคม 2022 หลังมีอาการป่วยก่อนหน้านี้ไม่นาน โดยไวต์เป็นหนึ่งในสมาชิกยาวนานของเยส ร่วมงานกับวงมาตั้งแต่ปี 1972 โดยเข้าไปแทนที่บิลล์ บรูฟอร์ด ที่ออกไปร่วมงานกับ King Crimson

ไวต์เกิดที่เคาน์ตี เดอร์แฮม ในปี 1949 และเริ่มเล่นกลองมาตั้งแต่อายุ 12 แล้วก็เข้าร่วมวงดนตรีวงแรก the Downbeats ในอีก 1 ปีต่อจากนั้น แล้วก็ตามด้วยวง the Blue Chips และเป็นที่รู้จักในแวดวงคนทำงานมากขึ้นเมื่อเข้าไปเป็นสมาชิกในวงแบ็กอัพของบิลลี ฟิวรี โดยเฉพาะหลังจากจอห์น เล็นน็อนได้เห็นเขาเล่นให้กับวงร็อกโพรเกรสสีฟอีกวง Griffin ซึ่งทำให้เขาตัดสินใจดึงตัวไวต์มาเล่นกลองในวง the Plastic Ono Band

ไวต์ถูกรถลิมูซีนพาตัวไปที่สนามบินอย่างรวดเร็ว โดยมีเวลาแค่สามวันในการเรียนรู้บทเพลงของวง เพื่อขึ้นไปเล่นคอนเสิร์ตที่กลายมาเป็นงานบันทึกการแสดงสดชุด ‘Live Peace in Toronto 1969’ ซึ่งไวต์ได้เล่นร่วมกับเอริก แคล็พทัน และโยโกะ โอโนะ เล็นน็อนประทับใจการทำงานของไวต์มาก และชวนเขามาทำงานในอัลบัม ‘Imagine’ ซึ่งรวมถึงเพลงที่เป็นชื่อชุด รวมถึงไวบราโฟนในเพลง ‘Jealous Guy’ และเมื่อจอร์ แฮร์ริสันได้รับรู้ถึงความสามารถของไวต์ ทำให้ดึงตัวมาเล่นกลองในอัลบัม ‘All Things Must Pass’ ของตัวเอง ไวต์ยังเป็นมือกลองสนับสนุนในการแสดงสดให้กับอีกหนึ่งมือกลองระดับตำนาน จินเจอร์ เบเคอร์ ในวง Air Force ของเบเคอร์อีกด้วย

ไวต์กลายเป็นส่วนหนึ่งของเยสในปี 1972 โดยเขาถูกฉกจากวงของโจ ค็อกเกอร์ ซึ่งคนที่แนะนำเขาให้ค็อกเกอร์ ก็คือจอน แอนเดอร์สัน และคริส สไควร์ สองสมาชิกของเยส โดยเขาเข้าร่วมวงโพรเกรสสีฟร็อกวงนี้อย่างเป็นทางการในวันที่ 27 กรกฎาคม 1972 และเป็นอีกครั้งที่เขาต้องเจองานด่วน เมื่อมีเวลาแค่ 3 วันสำหรับทำความรู้จักกับเพลงที่ทางวงเล่นในการออกทัวร์สหรัฐอเมริกา “ผมเตรียมตัวสำหรับการเล่นที่เป็นลายเซ็นของวง แล้วก็วิธีการที่ทางวงเล่นไหลไปเรื่อย ๆ แต่ผมเล่นด้วยความเป็นร็อกมากกว่าที่บิลล์ (บรูฟอร์ด) ทำ” ไวต์กล่าว โดยประเดิมด้วยคอนเสิร์ตต่อหน้าผู้ชมกว่า 15,000 คนในดัลลัส

สตูดิโออัลบัมชุดแรกที่เขาเล่นกับเยส เป็นงานชุดที่ 6 ของวงแล้ว ‘Tales from Topographic Oceans’ และเป็นงานที่ขึ้นอันดับ 1 ได้ในอังกฤษ วงสานต่อความสำเร็จได้จากอัลบัมต่อมา ‘Going for the One’ (1977) อัลบัมอันดับ 1 ในอังกฤษอีกชุดของวง แต่สถานการณ์ของทางวงกลับเป็นเรื่องตรงกันข้าม เมื่อมีรอยแตกร้าวเกิดขึ้น ต้นยุค 1908s ริค เวกแมน มือคีย์บอร์ดส์กับจอน แอนเดอร์สัน นักร้องนำก็ออกจากวง ถึงจะได้เทรเวอร์ ฮอร์น กับจอฟฟ์ ดาวน์ส (จากthe Buggles) เข้ามาแทนที่ แต่ในที่สุดเยสก็แตกวงในปี 1981

ไวต์ทำวงใหม่กับสไควร์ มือเบสของเยส และจิมมี เพจจาก Led Zeppelin โดยใช้ชื่อวง XYZ ซึ่งมีงานในแบบบูตเลกออกมา แต่กับงานอย่างเป็นทางการไม่เคยมีให้ได้ฟัง โดยมีช่วงสั้น ๆ ที่โรเบิร์ต แพลนต์ นักร้องนำของเซพเพลิน เข้ามาเป็นนักร้องนำ Cinema คือวงดนตรีวงต่อมาของไวต์ โดยมีสไควร์, มือคีย์บอร์ดส์ของเยส – โทนี เคย์ และมือกีตาร์ เทรเวอร์ ราบิน เป็นสมาชิก ซึ่งงานเดโมที่ทำกันสามารถดึงจอน แอนเดอร์สันกลับมาร่วมงานได้สำเร็จ ไม่นานหลังจากนี้พวกเขาก็กลับมาทำวงเยส ซึ่งกลายเป็นจุดเริ่มต้นความสำเร็จทางธุรกิจของวงในสหรัฐอเมริกา ด้วยอัลบัม ‘90125’ ที่มีเพลงดัง ‘Owner of a Lonely Heart’ ขึ้นถึงอันดับ 1 ในปี 1983 รวมถึง “Leave It.”

หลังสไควร์จากไปในปี 2015 ไวต์ก็กลายเป็นสมาชิกเยสที่อยู่กับวงอย่างต่อเนื่องยาวนานที่สุด และได้รับการจารึกชื่อในหอประกาศเกียรติคุณร็อกแอนด์โรลล์ร่วมกับวงในปี 2017

ตลอดชีวิตการทำงานของไวต์ เรียกได้ว่าคลุกคลีกับงานโพรเกรสสีฟ ร็อกไม่น้อยกว่า 50 ปีในฐานะมือกลอง โดยก่อนจะเสียชีวิตเขากับเยสวางแผนจะออกทัวร์อังกฤษอีกครั้ง แต่หนึ่งสัปดาห์ก่อนหน้าที่เขาจะจากไป ทางวงก็ประกาศว่า ไวต์จะพลาดการทำงานร่วมกับเยส เนื่องจาก “ปัญหาสุขภาพ” โดยเจย์ เชลเลน เข้ามารับหน้าที่แทน

การแสดงครั้งสุดท้ายของไวต์กับเยส เป็นการแสดงในปี 2019 ถึงกระนั้นเขาก็ยังทำงานในสตูดิโอ อัลบัมชุด ‘The Quest’ ของวงที่ออกมาเมื่อปี 2021

ให้กำลังใจและสนับสนุนเราได้ที่บัญชีธนาคารกสิกรไทย หมายเลข 100-2-10283-4 แล้วแจ้งมาที่กล่องข้อความของเพจ sadaos หรือที่อีเมล shopsadaos@gmail.com เพื่อรับของขวัญแทนน้ำใจ

ติดตามอ่านเรื่องราว ข่าวสาร ชมตัวอย่าง ชมคลิป ชม MV อ่านวิจารณ์หนังและเพลง ได้ด้วยการกดไลค์เพจสะเด่าส์ ได้ที่นี่