LONE SURVIVOR: lเป็นหนังที่สาธิตให้ชาวโลกได้เห็นอีกครั้งว่า ฮอลลีวู้ดเป็นโรงงานผลิตหนัง (หรือสินค้า) โฆษณาชวนเชื่อและปลุกใจรักชาติระดับพรีเมี่ยม และมันแนบเนียนในระดับที่ผู้ชมอาจจะไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตัวเองอ้าแขนรับ (เชื่อ) ในอุดมการณ์และความคิด (แบบขวาจัด) ของหนังไปเรียบร้อยแล้ว มีใครบ้างที่ดูหนังเรื่องนี้แล้วไม่โกรธแค้น ขุ่นเคือง กระหายเลือด และอยากฆ่าพวกตาลีบัน ซึ่งนอกจากไม่สำนึกในบุญคุณ (ที่ได้รับการไว้ชีวิต) คนเหล่านี้ยังโผล่เข้ามาให้เห็นในระยะลองช็อต และผู้ชมไม่เคยรับรู้ได้ถึงความเป็นมนุษย์มนา
ในทางกลับกัน ฝ่ายอเมริกันกลับเต็มไปด้วยเลือดเนื้อ ความมีชีวิตชีวา (หนึ่งในนั้นกำลังเตรียมจัดพิธีแต่งงานอย่างหรูหราใหญ่โต) และแสดงออกอย่างมีเหตุผลและวิจารณญาณ รักพวกพ้อง และยึดโยงซึ่งกันและกันจนนาทีสุดท้าย
ข้อสำคัญก็คือ หนังของปีเตอร์ เบิร์กเรื่องนี้อาศัย ‘มนุษยธรรม’ เป็นฉากบังหน้าและตบตาผู้ชม และยังทิ้งท้ายแบบสร้างแนวร่วมอีกด้วยว่าไม่ใช่ชาวอัฟกันทุกคนเป็นพวกตาลีบัน และคนเหล่านี้ก็เต็มเปี่ยมไปด้วยมิตรจิตมิตรใจ และเป็นมหามิตรของกองทัพอเมริกัน
ตามธรรมเนียมของหนังเชิดชูวีรกรรมของทหารหาญในสมรภูมิ ฉากสู้รบในหนังเรื่องนี้ดูสมจริงสมจังที่สุด และสามารถพูดได้ว่าแฟนพันธุ์หนังสงครามพลาดไม่ได้ ดีกรีของความโหดเหี้ยม และไม่ประนีประนอมใกล้เคียงกับฉากเปิดของหนังเรื่อง Saving Private Ryan และจังหวะในการกำกับฉากแอ็คชั่น-ก็ล้ำเลิศในแง่ของวิสัยทัศน์และจินตนาการ
ที่น่าสนใจก็คือ มีช่วงหนึ่งที่ข้าพเจ้าถึงกับเผลอส่งเสียงร้องอันทุ้มตำ่ออกมาด้วยความตกใจกับเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝัน ซึ่งเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นไม่บ่อยนัก
โดย ประวิทย์ แต่งอักษร