By Sadaos
THE BROTHERS GRIMSBY ผู้กำกับ: หลุยส เลเทอร์เรียร์ นักแสดง: ซาชา บารอน โคเฮน, มาร์ค สตรอง, รีเบล วิลสัน, เพเนโลปี ครูซ, ไอสลา ฟิเชอร์, แกบูรีย์ ซิดีเบ, เอียน แม็คเชน
จาก Borat มาถึง Bruno และ The Dictator นอกจากความฮาแบบไม่มีการเช็ดแอลกอฮอล์ ปราศจากไม้เมตรวัด เพราะทั้งสกปรก ทั้งต่ำ แต่หนังทั้งสามเรื่องของซาชา บารอน โคเฮน ก็เป็นงานที่เสียดสีจิกกัดได้อย่างแสบสันต์ คม ไม่ว่าจะเป็นมุมมองที่มีต่อชาติที่ยากจนกับชาติมหาอำนาจในเรื่องแรก, เรื่องราวในแวดวงแฟชันกับเรื่องต่อมา และปิดท้ายด้วยเรื่องของเผด็จการกับประชาธิปไตย ทำให้หนังทั้งสามเรื่องที่ว่า ไม่ใช่แค่งานขายความบันเทิง จำพวกตลกโปกฮาที่ว่างเปล่า แต่ยังมีความคมคาย มีความลึกซึ้งให้ได้สัมผัสด้วย แต่จะตื้นเขิน หรือลึกล้ำก็ต้องว่ากันเป็นเรื่องๆ ไป
กับ The Brothers Grimsby งานชิ้นใหม่ที่เข้าฉายในอังกฤษโดยใช้ชื่อสั้นๆ แค่ว่า Grimsby โคเฮนมาจับเรื่องของสองพี่-น้องในเมืองกริมสบี ที่ถูกส่งเข้าสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ก่อนที่น้องชายจะถูกนำไปรับเลี้ยงดูต่อ ปล่อยให้ฝ่ายพี่ชายต้องตกระกำลำบาก เติบโตเป็น น็อบบี ผู้ชายโง่ๆ แบบบ้านๆ มีลูก 11คน คลั่งฟุตบอล และชอบทำอะไรเพี้ยนๆ ส่วนน้องชาย ก็เปลี่ยนจากค็อดดี กลายเป็น เซบาสเตียน เกรฟส์ สายลับมือหนึ่งของเอ็มไอ-ซิกส์ โดยฝ่ายพี่ชายเพียรพยายามตามหาน้องชายที่จากกันเป็นสิบๆ ปี ยังเก็บห้องของเขาเอาไว้ในสภาพเดิมๆ เพื่อรอวันจะได้กลับมาอยู่ร่วมกันอีกครั้ง
และความหวังของเขาก็กลายเป็นจริง น็อบบีได้เจอเกรฟส์ในที่สุด แต่การเจอกันครั้งแรก ก็ทำให้น้องชายกลายเป็นสายลับแปรพักตร์ เมื่อภารกิจผิดพลาดจนถูกเข้าใจผิดๆ ตกเป็นเป้าตามล่าขององค์กรตัวเอง ทำให้ต้องหาทาง สืบต้นสายปลายเหตุที่มาของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เพื่อแสดงความบริสุทธิ์ของตัวเอง โดยมีคนเดียวที่ช่วยเขาได้ก็คือ… พี่ชายจอมเพี้ยนของเขารายนี้ ที่ทำให้ทั้งคู่ต้องตกอยู่ในสถานการณ์วายป่วง เจียนอยู่เจียนไปอยู่หลายต่อหลายครั้ง
หากเมื่อถึงท้ายสุด ก็ต้องเป็นอย่างที่ควรจะเป็น เพราะนี่คือหนังแอ็คชัน-เบาสมอง ไม่ใช่งานโศกนาฏกรรม เรียกน้ำตา
จากแลร์รี ชาร์ลส์ ผู้กำกับจากหนังสามเรื่องที่สร้างชื่อให้โคเฮน หนนี้เขาเลือกหลุยส์ เลเทอร์เรียร์ ที่มีเครดิตเป็นหนังแอ็คชันอย่าง Transporter, Now You See Me มาทำหน้ากำกับ ขณะที่ตัวหนังเองจากพล็อตที่ว่ามา จากเรื่องของประเทศด้อยพัฒนา, วงการแฟชัน และเผด็จการ หนนี้โคเฮนจะสนุกกับการล้อเล่นกับความเป็น ‘อังกฤษ’ และหนังสายลับ แล้วก็หยิกผู้คนอย่าง แดเนียล แรดคลิฟฟ์, โดนัลด์ ทรัมป์ไปพลางๆ โดยเริ่มตั้งแต่ภาพลักษณ์ของตัวละครน็อบบีที่เขาเล่น ซึ่งหน้าผมแทบจะถอดมาจากเลียม กัลลาเกอร์ แห่งวง Osais ส่วนเครื่องทรงก็คือ ยูนิฟอร์มของชนชั้นแรงงานหรือชนชั้นกลางของอังกฤษส่วนใหญ่ ที่มีฟุตบอลอยู่ในสายเลือด
ขณะที่ตัวของมาร์ค สตรองที่มารับบทค็อดดี หรือเซบาสเตียน เกรฟส์ ก็คือวิน ดีเซล ในคราบของเจมส์ บอนด์ ยังไงยังงั้น
การที่ได้หลุยส์ เลเทอร์เรียร์มากำกับ ทำให้หนังดูแข็งแรง ขึงขังในความเป็นหนังแอ็คชัน แต่ก็ไม่ถึงกับเข้มข้นเหมือนกับงานก่อนๆ หน้าที่เขาเคยทำ เพราะต้องสร้างสมดุลกับความเป็นหนังเบาสมอง เสียดสี ล้อเลียนของ The Grimsby Brothers ด้วย ซึ่งจากที่เห็นก็ถือว่า เลเทอร์เรียร์ผสมผสานขั้วทั้งสองเข้าด้วยกันได้อย่างลงตัว แต่ที่ไม่บันยะบันยังก็คือ มุขตลกของหนัง ที่โคเฮนยังใส่เต็มจัดหนัก มุขแบบเดอร์ตี้โจ๊ก ใต้สะดือสุดๆ มีให้เห็นเพียบ รวมไปถึงการทำให้คนในชนบท หรือเมืองเล็กๆ ของอังกฤษ เป็นเหมือนกับพวกคนทึ่ม ที่วันๆ เอาแต่ปั้มลูก วันเสาร์ก็เข้าผับ เชียร์บอล ไม่ได้มีชีวิตอะไรที่เป็นแก่นสาร รายได้ก็หวังเอาจากสวัสดิการของรัฐ ที่คนทึ่มๆ พวกนี้พยายามทุกวิถีทางที่จะหาทางรับเงินส่วนนี้ให้ได้มากขึ้น
นักแสดงนำทั้งสองคน ก็ถือว่าเข้าคู่ เข้าขากันได้ดี ดูแล้วก็เผลอคิดไปว่า หลังถ่ายเสร็จ ทั้งคู่อาจนัดกันไปนั่งดริงค์กันที่ผับไหนสักแห่งด้วยซ้ำ
อาจจะขำ และหัวเราะได้อย่างสนุก แต่หากเทียบกับงานสามเรื่องก่อนหน้า ที่ว่าเอาไว้ข้างต้น
The Brothers Grimsby ได้แต่อารมณ์ขันห่ามๆ ที่ในหลายๆ ครั้งเป็นเรื่องของการเอาปมด้อย หรือลักษณะนิสัยเฉพาะบางอย่างของผู้คน เรื่องเพศ เรื่องผิว มาล้อเลียน การล้อเรื่องความเป็นอังกฤษก็ไม่ได้คมคายอะไรมากมาย และจะว่าไป หนังชุด Three Flavoured Cornetto Trilogy ของผู้กำกับเอ็ดการ์ ไรท์ ที่เคยเสียดสี ล้อเลียนความเป็นอังกฤษชนไว้ ก็ทำออกมาได้คมคาย และมีสีสันมากกว่าเยอะ โดยไม่ดูเลอะเทอะ และกลายเป็นการดูหมิ่นดูแคลนอย่างที่เห็นในหนังเรื่องนี้
ส่วนการเสียดสี หนังสายลับก็ไม่ต่างกัน ที่สำคัญหนังล้อเลียนหนังสายลับนั้น มีมากมายก่ายกอง และมุมที่นำเสนอออกมาก็ดูดีกว่า มีคลาสส์ มีชั้นกว่า ที่เห็นใน The Brothers Grimsby เช่นกัน
จากที่เคยว้าว แล้วก็ฮากับหนังแสบๆ ของโคเฮนสามเรื่องก่อนหน้า มาถึงหนังเรื่องที่สี่ เสียงหัวเราะแม้จะยังมีอยู่ แต่ถ้าพูดกันตามประสานักการตลาดยุคใหม่แล้ว ถึงจะเรียกเสียงหัวเราะได้ดัง แต่หนังไม่ ‘ปัง’ ไม่ ‘ว้าว’ อะไรเลย
โดย นพปฎล พลศิลป์ จากคอลัมน์ วิจารณ์-แนะนำ นิตยสารสีสัน
ติดตามอ่านเรื่องราว ข่าวสาร ชมตัวอย่าง ชมคลิป ชม MV อ่านวิจารณ์หนังและเพลง ได้ด้วยการกดไลค์เพจสะเด่าส์ ได้ที่นี่
What is your reaction?
