By Sadaos
จดหมาย สายฝน ร่มวิเศษ [CLASSIC AGAIN]: จากหนึ่งในหนังสร้างชื่อของผู้กำกับ/ เขียนบท กวักแจยัง และเป็นหนึ่งในงานเปิดตลาดหนังเกาหลีในบ้านเรา The Classic ที่ตั้งชื่อได้คลาสสิคสมชื่อเหลือเกินว่า คนแรกของหัวใจ คนสุดท้ายของชีวิต เรื่องราวความรักของคนสองรุ่นที่เคยสร้างความประทับใจให้คอหนังจากปี 2546 ก็กลับมาขึ้นจออีกครั้งด้วยการนำมาสร้างใหม่ เป็นภาพยนตร์ไทยที่ได้นักแสดงวัยรุ่นหน้าตาใสๆ รัญชน์รวี เอื้อกูลวราวัตร, สุทธิรักษ์ ทรัพย์วิจิตร, ชนนิกานต์ เนตรจุ้ย และ ฐิติภูมิ เตชะอภัยคุณ มารับบทนำ มีผู้กำกับหน้าใหม่ ธัชพงศ์ ศุภศรี รับหน้าที่กำกับ
โดยเรื่องราว โครงสร้างหลักๆ ของหนังก็ยังอยู่ครบ ทั้งความรักของคนรุ่นแม่ และความรักของคนรุ่นใหม่ ที่ต่างก็เป็นความรักสามเส้าไม่ต่างกัน หนังก็เล่าเรื่องสลับกันไปมาระหว่างเรื่องความรักในอดีตที่ตัวละครในยุคใหม่รับรู้จากจดหมายรักของแม่กับแฟนหนุ่มในวัยเรียน กับความรักของตัวละครรายเดียวกัน
ฉาก ‘จำ’ ของหนังต้นฉบับก็ยังอยู่ครบ ไม่ว่าจะเป็นฉากตัวละครในอดีตติดฝนอยู่ด้วยกัน ฝ่ายชายให้ฝ่ายหญิงขี่หลัง หรือฉากที่ตัวละครในรุ่นหลังพากันวิ่งหนีฝนจากสนามหญ้าไปที่ห้องสมุด พร้อมกับเพลงเพราะๆ ที่หากใครได้ชมก็น่าจะจำได้
แต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้มีการปรับแต่งเปลี่ยนแปลงไปตามยุคสมัย หรือความแตกต่างของเชื้อชาติไปเลย เพราะในรายละเอียดของหนังก็มีความแตกต่างไม่น้อย ที่ทำให้ Classic Again หรือ จดหมาย สายฝน ร่มวิเศษ มีสีสัน ที่ทางของตัวเองด้วยเช่นกัน อย่าง ความรักสามเส้าของตัวละครในยุคใหม่ก็ถูกเน้นมากขึ้น ส่วนเรื่องราวในอดีตนั้น ก็ไม่ใช่แค่เป็นการอ่านจดหมายของตัวละครในรุ่นหลังเท่านั้น แต่ในเรื่องยังให้เธอเอาสิ่งที่ได้รับรู้จากจดหมายรักที่แฟนของแม่เขียนมาให้ ไปผูกเป็นเรื่องเป็นราว สร้างเป็นบทละครเวทีแสดงในมหาวิทยาลัย ซึ่งเพื่อนของเธอกับหนุ่มที่ตัวเองมีใจให้รับบทเป็นพระนาง และทำให้เพื่อนของเธอลงลึก ‘อิน’ ไปกับความรักแบบคิดเองเออเองของตัวเองมากยิ่งขึ้น
ถือว่าหนังมีความซับซ้อนที่มากกว่าต้นฉบับก็คงได้ และทำให้ความรักของเธอกับแม่ นอกจากจะเป็นเส้นขนานแล้ว ก็สามารถพลิกกลับมาทาบทับกันได้ด้วย
ถือว่าเป็นความพยายามที่ดี และเป็นไอเดียที่ดีในเวลาเดียวกัน
หน้าตาของหนังก็มาแบบงานโรแมนติค ถ่ายสวย เน้นบรรยากาศสดใส มีดนตรีประกอบเพราะๆ และแน่นอนมีเพลงเพราะๆ
โดยเฉพาะในฉากวิ่งหนีฝนที่หลายๆ คนประทับใจ ซึ่งในหนังต้นฉบับเป็นเพลงเกาหลี “Me to You, You to Me” กับฉบับไทยๆ ก็มีการนำท่วงทำนองมาใส่เนื้อไทย เรียบเรียงใหม่ เป็นเพลง “หนึ่งความทรงจำ” โดยวง Mean
บรรดานักแสดงก็ขึ้นกล้อง ดูดีกันทุกคน และหากสังเกตดีๆ นักแสดงนำทั้งหมดมีโครงหน้าที่ใกล้เคียงกับนักแสดงในหนังต้นฉบับมากๆ กระทั่งตัวละครสมทบ หลายๆ รายก็มีลักษณะที่ไม่ต่างกัน
หนังดูจะมีองค์ประกอบที่ดี แต่ท้ายที่สุดพอมารวมเป็นหนึ่งเดียวกัน จดหมาย สายฝน ร่มวิเศษ ก็มีหลายๆ อย่างที่ทำให้รู้สึกสะดุดหรือไม่ราบรื่นอย่างที่ควรจะเป็น ตั้งแต่นักแสดงที่ในเรื่องของเสน่ห์ การขึ้นกล้องนั้น ถือว่าสอบผ่าน แต่การแสดงยังรู้สึกถึงความเคอะเขินหรือไปไม่ถึงอารมณ์ในหลายๆ สถานการณ์ และทำให้อารมณ์ของตัวละครดูไม่ต่อเนื่องหรือราบรื่นนัก ยิ่งในฉากที่ตัวละครเติบโตเป็นผู้ใหญ่ด้วยแล้ว น้องๆ ดูจะทำไม่ได้อย่างที่หนังต้องการ จนกลายเป็นดูหลอกๆ ไปซะ กับหลายๆ ฉากทั้งการแสดงและการนำเสนอก็ดู ‘เซ็ท’ จนไม่เป็นธรรมชาติ
ฉากจำที่นำมาจากต้นฉบับ กับคนที่เคยสัมผัส The Classic มาแล้วก็คงอดเอามาเทียบกันไม่ได้ ซึ่งด้วยพลัง ด้วยความสดในความรู้สึก สิ่งที่เห็นใน จดหมาย สายฝน ร่มวิเศษ ดูจะอ่อนแรงกว่าที่เคยรู้สึกมากมาย แต่กับผู้ชมที่ไม่เคยชม The Classic มาก่อนอาจเป็นความรู้สึกที่แตกต่างก็เป็นได้
ปมของตัวละครที่เป็นรักสามเส้าของหนุ่มสาวรุ่นหลัง ก็คลี่คลายได้อย่างง่ายดาย การเปลี่ยนผ่านจากสถานการณ์หนึ่งไปหาอีกสถานการณ์หนึ่งในช่วงท้ายก็ดูรวบรัดตัดความ จนรู้สึกสะดุดชัดเจน หากยังดีที่ดนตรีประกอบทำงานอย่างที่ควรจะเป็น เข้ามาอุ้มให้อารมณ์ยังจมไปกับหนังได้ในระดับหนึ่ง ซึ่งกับผู้ชมที่เคยผ่านงานต้นฉบับ (อีกแล้ว) ก็คงรู้สึกได้เพียงเท่านั้น หากจะซาบซึ้งหรือประทับใจขึ้นมา ก็เพราะหลายๆ อย่างในหนังฉบับนี้ ทำให้รู้สึกถึงสิ่งที่เคย ‘รู้สึก’ จากหนังที่เคยชมเมื่อสิบกว่าปีก่อนมากกว่า
แล้วถ้ามองแบบเป็นหนังดั้งเดิมสักเรื่อง จดหมาย สายฝน ร่มวิเศษ ก็ยังมีความไม่ลงตัวให้เห็นมากมาย ทั้งการแสดง, การเล่าเรื่อง ตัวบท หากก็ไม่ถึงกับน่ารำคาญ อย่างน้อยก็มีฉากน่ารักๆ และที่สำคัญดนตรีประกอบ ที่ทำให้รื่นรมย์จนมาถึงฉากสุดท้ายได้สำเร็จ
โดย นพปฎล พลศิลป์ คอลัมน์ ชำแหละแผ่นฟิล์ม นิตยสารเอนเตอร์ ฉบับที่ 1298 ปักษ์หลังกุมภาพันธ์ 2563
What is your reaction?
