BOMBSHELL: จากที่เคยทำหนังเบาสมองมาตลอด ไม่ว่าจะเป็นหนังชุด Austin Powers หรือว่า Meet the Parents หลังส่งไบรอัน แครนสตันเข้าชิงออสการ์ได้ เจย์ โรชดูเหมือนจะติดใจ เพราะงานเรื่องใหม่ของเขาต่อจาก Trumbo ก็ยังเป็นงานคุณภาพหวังกล่อง ที่หนนี้เขาเอาเรื่องการล่วงละเมิดและคุกคามทางเพศ ซึ่งเกิดขึ้นในสำนักข่าวโทรทัศน์ฟ็อกซ์นิวส์มาเล่น ซึ่งก็ดูเหมาะเจาะกับสังคมในยุค #MeToo ดี แล้วก็ได้นักแสดงหญิงระดับท็อปมากมายมาเล่น ตั้งแต่ชาร์ลิซ เธอรอน ที่ได้ชิงออสการ์อีกครั้งจากหนังเรื่องนี้, นิโคล คิดแมน, เคท แม็คคินนอน, อัลลิสัน แจนนีย์ และ มาร์โกท์ ร็อบบี ที่ได้เข้าชิงออสการ์ในสาขาสมทบหญิง แต่แพ้ให้กับลอรา เดิร์นจาก Marriage Story
จากเรื่องราว ที่ว่าด้วยการที่สาวๆ ถูกเจ้านายที่เป็นหัวหน้าฝ่ายข่าวของฟ็อกซ์นิวส์ล่วงละเมิด และมีผู้ดำเนินรายการหญิงรุ่นใหญ่คนหนึ่งลุกขึ้นมาสู้ ในขณะที่เธอดูเหมือนขาดแนวร่วมจากในองค์กร ที่การห่วงเก้าอี้ตัวเองทำให้คนส่วนใหญ่เลือกที่จะปกป้องฝ่ายเจ้านายมากกว่าที่จะมาอยู่เคียงข้างเธอ กระทั่งผู้ดำเนินรายการระดับแม่เหล็กที่แม้จะเคยเจอประสบการณ์แย่ๆ จากเจ้านายมาแล้วก็เลือกที่จะปิดปากเงียบ
Bombshell น่าจะเป็นงานที่เข้มข้น เต็มไปด้วยการชิงไหวชิงพริบ ต่อสู้กันทั้งใต้ดิน-บนดิน ทั้งเล่ห์เหลี่ยมทางกฎหมาย และการวางแผนต่างๆ
แต่ท้ายที่สุดหนังก็เลือกที่จะนำเสนอเรื่องราวต่างๆ ในแบบเบาๆ ไม่ได้เร่งเร้า หรือบีบอารมณ์ทั้งตัวละครและผู้ชม ทำให้ Bombshell กลายเป็นงานที่ดูได้เรื่อยๆ แต่ไม่ได้รู้สึกถึงความจริงจัง หรือเข้มข้นของเหตุการณ์
ซึ่งเป็นเรื่องที่น่าเสียดายเพราะด้วยพล็อทแล้ว หนังสามารถพาตัวเองไปให้ได้ไกลจากที่เป็นอยู่ไม่น้อยเลย
โดยที่ยังรวมไปถึงบรรดานักแสดงที่แต่ละนางก็คือหัวแถว ที่การันตีได้ในเรื่องคุณภาพการแสดง
แต่ถึงจะไม่เข้มข้น อย่างที่ควรจะเป็น Bombshell ก็ไม่พลาดในเรื่องของการส่งสารไปถึงผู้ชม ซึ่งว่าด้วยประเด็นของการคุกคามหรือล่วงละเมิดทางเพศ ที่เพศหญิงถูกเพศชายเอามาใช้เป็นเครื่องต่อรองในการที่จะส่งพวกเธอไปอยู่ในสถานะทางหน้าที่การงานที่ใหญ่โตมากขึ้น รวมไปถึงการมองหญิงสาวในแง่ของวัตถุทางเพศมากกว่าจะมองกันที่สมองหรือความสามารถ รวมไปถึงการขาย ‘เซ็กส์’ ผ่านจอทีวี ที่ต่อให้เป็นรายการข่าวหากก็ยังต้องมีกล้องพิเศษเอาไว้ถ่ายช่วงขาของสาวๆ ที่ถูกห้ามใส่กางเกงมาทำงาน เพื่อเรียกเรทติงจากผู้ชม ที่แน่นอนเป็นเพศชาย
หนังยังแสดงให้เห็นถึงชะตากรรมของผู้หญิงที่แตกต่างกันไปในองค์กรที่ผู้ชายไม่ใช่แค่เป็นใหญ่ บางคนที่แข็งแรงและเป็นจุดขายก็พอที่จะแสดงออกถึงความเข้มแข็งได้ บางคนที่ไม่ได้เป็นเบอร์หนึ่งอีกต่อไปและให้อะไรนอกเหนือจากนั้นไม่ได้ก็พร้อมที่จะถูกโยนทิ้ง ส่วนบางคนที่อยากจะไปไกลกว่าเดิมและมีทางออกไม่มากนัก ก็ต้องเลือกว่าจะยอมทำบางอย่างเพื่อแลกกับหน้าที่การงาน หรือว่าจะต้องดิ้นรนต่อไป บางคนก็ต้องปกปิดตัวตนที่แท้จริงของตัวเองไว้ ทำตัวเหมือนไม่รู้ไม่เห็นอะไร เพื่อที่จะเกาะเก้าอี้เอาไว้ได้นานๆ
เพราะไม่ใช่ทุกคนที่มีทางออกมากนัก โดยเฉพาะเมื่อมองไปถึงเรื่องของปากท้อง ทั้งของตัวเองและครอบครัว จนเรื่องบางเรื่องกลายเป็นของที่ถูกซุกไว้ใต้พรมรอวันที่จะส่งกลิ่นออกมา แต่กว่าจะถึงตอนนั้น มันอาจจะสายเกินไปแล้วหรือเปล่า?
กับลักษณะตัวละครที่ผู้ชมไม่ได้รู้จักแบ็คกราวนด์ไม่มาก สิ่งที่หนังต้องการจากนักแสดงแต่ละคนก็คือเรื่องของอารมณ์ และทีมนักแสดงหญิงที่โคตรแข็งทีมนี้ ก็ให้ได้ตามที่ต้องการ กับเรื่องราวที่เกิดขึ้นอาจจะไม่ถึงกับเร้าอารมณ์ และเป็นไปในแบบเพื่อให้รับรู้ แต่กับความรู้สึกของตัวละคร ความอึดอัดกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น
ไม่ว่าจะมีบทเล็กหรือใหญ่ น้อยหรือมาก ทุกคนทำหน้าที่ของตัวเองได้อย่างเยี่ยมยอด หลายคนอาจจะพุ่งเป้าไปที่เธอรอน หรือว่าร็อบบี แต่บทเล็กๆ ของแม็คคินนอนนี่ละ ที่แสดงให้เห็นถึงสภาพที่ผู้คนมากมายประสบอยู่ ใช้ชีวิตอยู่กับงานไปวันๆ หาทางเอาตัวรอดให้ได้ แล้วก็เก็บทุกอย่างที่จะทำให้หลุดจากเก้าอี้เป็นความลับ
ซึ่งทำให้ Bombshell ไม่ใช่แค่งานที่แสดงให้เห็นถึงการคุกคามทางเพศที่เกิดขึ้นในองค์กร แต่ยังนำเสนอเรื่องของสภาวะทางหน้าที่การงานของสตรีเพศ ที่ต่อให้ไม่มีการคุกคามหรือล่วงละเมิดทางเพศ พวกเธอก็เหมือนกับต้องถูกคุกคามโดยบางสิ่งบางอย่างอยู่แล้วเป็นทุนเดิม…
โดย นพปฎล พลศิลป์ คอลัมน์ ชำแหละแผ่นฟิล์ม นิตยสารเอนเตอร์ ฉบับที่ 1298 ปักษ์หลังกุมภาพันธ์ 2563