By Sadaos
คิดถึง… คนไม่คิดถึง (FROM BANGKOK TO MANDALAY): หนังที่ไม่ต่างไปจากการถวิลหาอดีต เมื่อตัวเรื่อง บรรยากาศ โทนของหนัง ทั้งหมดทั้งมวล ล้วนเหมือนเป็นงานปลุกชีวิต สร้างชีวาของหนังโรแมนติก ภาพสวย พระ-นางหล่อ ดนตรีเพราะ เรื่องราวพาฝัน ทุกอย่างฟีลกู๊ด ปัญหาเกิดมาและแก้ไขได้อย่างง่ายดาย วิว ทิวทัศน์ดีงาม ที่เป็นงานสร้างของท่านทิพย์ – ม.จ. ทิพยฉัตร ฉัตรชัย ซึ่งเคยได้รับความนิยมในบ้านเรายุคหนึ่ง และหายไปนานมากๆ จากโรงภาพยนตร์ในบ้านเรา โดยที่พอจะเทียบเคียงได้ คงเป็นหนังอย่าง สะบายดี หลวงพระบาง หากก็แตกต่างในเรื่องของจริตจะก้าน
ปิ่นที่เสียแฟนหนุ่มไปจากอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อหลายปีก่อน เป็นหลานสาวของคุณย่าสุชาดา ที่ออกเดินทางตามคำสั่งเสียก่อนตายของย่า ให้ไปอ่านจดหมายตามลำดับวันที่ยังสถานที่ในจดหมาย ซึ่งเป็นเมืองในเมียนมาร์ ที่ถูกส่งมาถึงย่าและไม่เคยถูกเปิดอ่าน โดยสุชาดาแนะนำให้ปิ่นไปหาโมนาย ชาวเมียนมาร์ที่เธอเคยส่งเสียให้เรียนดนตรี ที่อยู่ในย่างกุ้ง เพื่อให้เขาเป็นคนนำทาง ที่เมื่อเจอกัน แม้จะดูไม่น่าไว้ใจ และไม่น่าจะเข้ากัน แต่ในที่สุดปิ่นก็เดินทางไปกับโมนาย ที่ทำให้เธอรับรู้เรื่องราวครั้งเก่าของย่า สาวกำพร้าชาวเมียนมาร์ชื่อ ธูซา ซึ่งพบรักกับหนุ่มชาติตระกูลดีอย่างณันฑะ ที่ผู้ใหญ่ทางฝ่ายชายไม่ค่อยแฮปปีนัก แต่ทั้งคู่ก็ยังมีความมั่นคงต่อกัน จนใกล้วันเข้าพิธีแต่งงาน ธูซาก็หายไปจากชีวิตของณันฑะ ที่เป็นจุดเริ่มต้นของจดหมาย 10 ฉบับ ที่เขาเขียนถึงเธอ ที่เป็นต้นเหตุให้ปิ่นต้องเดินทางมาที่นี่
หนังเต็มไปด้วยเรื่องราวที่ไม่สมเหตุสมผลนัก และเกิดคำถามระหว่างชมมากมาย มีส่วนที่จู่ๆ ก็โผล่มา ส่วนที่ถูกละเลยทิ้งหายไปซะอย่างนั้น ทั้งๆ ที่ปูกันมาตั้งแต่ต้น รวมไปถึงความสัมพันธ์ของปิ่นกับแฟนหนุ่ม ที่ดูไม่มีความสำคัญ หรืออาจจะมีเพื่อแสดงให้เห็นว่าเธอยังไม่ลืมเขา เมื่อยังแบกเจ้ากีตาร์ใบ้ไปไหนต่อไหนไม่ห่างกาย แต่ก็เป็นส่วนที่สามารถตัดทิ้งได้ เพราะไม่ได้ทำให้คนดู ‘รู้สึก’ อะไรด้วยเลย
แต่หนังก็สามารถใช้ประโยชน์จากความน่ารักของนักแสดงทั้งสี่ รวมไปถึงเคมีที่เข้ากันได้ การแสดงที่ดูเป็นธรรมชาติ ตลอดจนวิว ทิวทัศน์ กับดนตรีและเพลงประกอบเพราะๆ มานำทางให้ชมไปจนจบเรื่องได้อย่างตลอดรอดฝั่ง แม้การเล่าเรื่องจะติดเชย และรู้สึกงงๆ กับหลายๆ สิ่ง หลายๆ อย่างของหนัง ไม่ว่าจะเป็นประเด็นที่ถูกย้ำ เช่น เรื่องของการมีสองชีวิตในชีวิตเดียว หรือเรื่องที่ว่ามาข้างต้น ซึ่งก็ถือว่าหนังเอาน้ำตาลมาเคลือบให้หลงไปกับสิ่งที่นำเสนอได้แบบกล้อมแกล้ม แล้วก็มีหักมุมเล็กน้อยพองาม
ซึ่งถ้าไม่ชอบอะไรหวานๆ และรู้สึกว่าเท้ายังยึดแน่นกับตรรกะและความเป็นจริง คิดถึง… คนไม่คิดถึง เลี่ยน และเนิบนาบเกินเหตุ แต่ในมุมหนึ่งของหนัง ที่คลับคลากับหนังส่งเสริมการท่องเที่ยว หากทำตัวเหมือนกำลังจะไปเที่ยวที่ไหนสักแห่ง ซึ่งก็คงไม่ต้องคิดอะไรมาก ตีตั๋วเข้าโรงไป ฝันไปกับตัวละคร รื่นรมย์ไปกับความสวยงามบนจอ
คิดถึง…คนไม่คิดถึง เหมาะอย่างยิ่งที่จะดูเพื่อไม่ให้คิดถึงอะไร
ควรชมหากชอบ: สะบายดี หลวงพระบาง, รักเอย (ต้นฉบับ)
โดย นพปฎล พลศิลป์
What is your reaction?
