ฟังไปแล้ว ซาวน์ดแทร็คหนัง Nerve งานดนตรีอิเล็กทรอนิคส์สยบประสาทจากร็อบ ซิมอนเซน

NERVE: Original Motion Picture Soundtrack / Rob Simonsen [Lakeshore Records]

Nerve เป็นหนังอีกเรื่องในปี 2016 ที่ตัวพล็อตถือว่าทำออกมาได้อย่างน่าสนใจ โดยตีแผ่ให้เห็นถึงชีวิตของผู้คนรุ่นใหม่ในโลกทุกวันนี้ ว่าติดอยู่กับเรื่องของต้องการการยอมรับ และโลกโซเชียลมีเดีย ชีวิตออนไลน์ มากขนาดไหน ขณะที่ตัวหนังก็เปิดมาดี ทำได้อย่างมีสีสัน แฝงอารมณ์เข้ากับความน่าตื่นเต้น พร้อมกับแทรกความเป็นดรามา และโรแมนซ์เข้ามาได้อย่างลงตัว แต่พอหนังเริ่มจริงจังมากขึ้น กลับไม่สามารถเดินหน้าไปได้ด้วยดีอย่างที่เป็นในตอนแรก

ทำให้มาถึงตอนท้าย หนังปิดจบลงได้ไม่สวยนักในแง่ของการเล่าเรื่อง เมื่อทุกอย่าง ‘ง่าย’ และ ‘รวบรัด’ จนเกินไป ทั้งที่มีสไตล์ มีลุคที่ดูดีมาตั้งแต่ต้น

งานด้านภาพมีการใช้มุมกล้อง การตัดต่อ รวมไปถึงกราฟฟิคมาประกอบให้ดูทันสมัย มีอารมณ์แบบชีวิตไซเบอร์ ตัวดนตรีก็เป็นงานอิเล็กทรอนิกส์ที่ทำได้ดี ซึ่งพอไม่มีงานของแอตติคัส รอสส์ และเทรนท์ เรซเนอร์ ออกมา ดนตรีประกอบหนังที่ใช้เครื่องดนตรีอิเล็กทรอนิกส์ได้ดีๆ ก็ดูจะหายไปด้วย

จนมาถึง Nerve นี่แหละ ที่ทำให้รู้สึกหูตื่นขึ้นมาได้บ้าง

ร็อบ ซิมอนเซน คอมโพเซอร์อเมริกัน ที่มีงานดนตรีประกอบหนังมาตั้งแต่ปี 2003 คือคนที่รับผิดชอบงานนี้ โดยผลงานของเขาที่น่าสนใจก่อนหน้า ก็มี Foxcatcher, The Way, Way Back, The Age of Adaline รวมไปถึงทำดนตรีเสริมในหนัง อย่าง Life of Pi, Moneyball, The Imaginarium of Doctor Parnassus แล้วก็ทำดนตรีร่วมกับไมเคิล แดนนา ใน (500) Days of Summer (2009) และ Management ซึ่งก็ถือว่ามีเครดิตไม่น้อยเลย

งานที่ซิมอนเซนทำใน Nerve ถ้าไม่คิดว่าเป็นเพลงประกอบภาพยนตร์ หรือมีคำว่า Original Motion Picture Soundtrack ปะหัว ก็มองว่าเป็นเพลงบรรเลงดนตรีอิเล็กทรอนิกส์ชุดหนึ่งได้สบายๆ ทุกเพลงถูกเรียงร้อยมาเป็นอย่างดี ไม่ได้มีแค่ซาวนด์ หากมีท่วงทำนอง แม้ด้วยความเป็นดนตรีประกอบภาพยนตร์ใช้กับบางเหตุการณ์ บางอารมณ์ จะทำให้หลายๆ ธีมหรือเพลงฟังซีเรียสไปบ้าง เพราะต้องเสริมภาพ หรือมีความยาวไม่มากนักไปตามสิ่งที่ปรากฏบนจอภาพยนตร์

Game On เพลงเปิดอัลบั้ม เป็นเพลงสนุก ฟังคึกคัก ใช้เอ็ฟเฟ็คท์แบบที่ได้ยินในเกมคอมพิวเตอร์มาประกอบ ทำให้มีสัมผัสของ ‘เกม’ เข้ามาเกี่ยวข้อง, Player อารมณ์ของงานจะซีเรียส จริงจังมากขึ้น ดนตรีมาพร้อมโทนมืดๆ ซึ่งบ่งบอกถึงโลกของเกม ความกดดันที่ผู้เล่นได้รับ รวมไปถึงความไม่น่าไว้ใจ และน่าพรั่นพรึงที่ผสมผสานเข้ามาอย่างลงตัว, ส่วน Player VS Player ก็ฟังลุ้นๆ แบบใจตุ๊บๆ ต่อมๆ, Dress แม้โทนดนตรีจะฟังสดใส แต่เนื้องานก็รู้สึกถึงการเร่งเร้า การแข่งขันไปพร้อมๆ กัน

Night Drive เป็นเพลงเต้นรำในสถานบันเทิงได้ไม่ยาก กับโทนที่ให้ความรู้สึกรื่นรมย์ ฟังสนุก ผ่อนคลาย โดยเฉพาะการใช้เสียงคอรัสเข้ามาเสริม ทำให้เพลงนี้มีชีวิตชีวา กลิ่นดนตรียุค 80 ช่วยให้ฟังสดใสขึ้น ท่วงทำนองก็ติดหู กลายเป็นเพลงบรรเลงอิเล็กทรอนิกส์เพราะๆ เพลงได้สบายๆ

นอกจากงานที่ซิมอนเซนทำแล้วใน Nerve ยังมีงานของ โยฮานน์ โยฮานส์สัน The Sun’s Gone Dim and the Sky’s Turned Black ที่ิซิมอนเซนเป็นคนทำรีมิกซ์ และเพลงร้อง Let’s Play ที่เขาทำกับไวท์ ซีใส่เข้ามาด้วย โดยเพลงแรกเป็นการทำงานของมือทำดนตรีประกอบที่ได้รับการยกย่องอย่างมากอีกคนในยุคนี้ เจ้าของผลงานใน Prisoners หรือ Sicario ที่กำกับโดยเดนิส วิลเลนีฟ และ The Theory of Everything ซึ่งมีการใส่เสียงร้องผ่านเอ็ฟเฟ็คท์คล้ายๆ งานของ Daft Punk แต่ดนตรีฟังซึม ให้อารมณ์หดหู่ไม่ต่างไปจากที่ชื่อเพลงเป็น กับเพลงหลังเป็นเพลงเต้นรำพวกยูโรบีทในยุค 90 อย่าง Ace of Base ที่มีซาวนด์ 80 ใส่มาเต็ม บวกซาวนด์เอ็ฟเฟ็คท์จากเกม ทำให้เข้ากับตัวหนังได้ไม่ยาก แม้เอาเข้าจริงๆ ก็ไม่ได้อยู่ในหนัง เป็นแค่เพลงโบนัสสำหรับอัลบั้มก็ตามที

ในหนังยังมีเพลงร้องอีกมากมายให้ได้ยิน แต่ก็มีเพลงของโยฮานน์ โยฮานส์สันที่ซิมอนเซนรีมิกซ์ใส่เข้ามาเพลงเดียว ถ้าใส่มามากกว่านี้ น่าจะทำให้อัลบั้มสมบูรณ์มากยิ่งขึ้น แต่อัลบั้มคงยาวจนเกินเหตุ และไม่ง่ายสำหรับการวางเพลงใส่เพลงเข้ามา แล้วที่เป็นอยู่ก็ถือว่าสมบูรณ์ลงตัวในความเป็นอัลบั้มซาวนด์แทร็ค

และกับการใช้งานในหนัง สิ่งที่ซิมอนเซนทำ มัน ‘ใช่’ อยู่แล้ว

โดย นพปฎล พลศิลป์ จากคอลัมน์ สะกิดร่องเสียง นิตยสารเอนเตอร์เทนฉบับที่ 1220 ปักษ์หลังพฤศจิกายน 2559

ติดตามอ่านเรื่องราว ข่าวสาร ชมตัวอย่าง ชมคลิป ชม MV อ่านวิจารณ์หนังและเพลง ได้ด้วยการกดไลค์เพจสะเด่าส์ ได้ที่นี่