By Sadaos
วิชาตัวเบา / Bodyslam [Genie Records]: อัลบัมชุดที่ 7 ของบอดีสแลม ที่ทิ้งช่วงห่างการออกอัลบัมที่นานที่สุดของพวกเขา คือ ราวๆ 5 ปี หลังจากอัลบัม Dharmajati (ดัม-มะ-ชา-ติ) เมื่อ 2557 ที่หากเทียบกับงานชุดก่อนหน้า วิชาตัวเบา เป็นงานที่คลี่คลายมากกว่าอย่างเห็นได้ชัด ไม่ว่าจะเป็นมุมมองของเรื่องราวต่างๆ รวมไปถึงโครงสร้างของเพลง ที่ไม่ยากต่อการทำความเข้าใจสำหรับอย่างแรก และง่ายต่อการเข้าถึงสำหรับอย่างหลัง
แต่การคลี่คลาย ไม่ยาก และง่าย ของบอดีสแลม ก็เป็นผลจากการทำงานแบบวงดนตรีที่เดินทางมาถึงจุดที่เรียกได้ว่าเป็นรุ่นใหญ่ในวงการ รู้สึกเหมือนเป็นการทำงานที่อยู่ตัวจนเหมือนนิ่ง แต่ภายใต้ฉากหน้าที่ถูกปล่อยออกมาไม่ต่างไปจากงานซอฟท์ร็อค ที่มีความเป็นป็อปในตัวสูง ทั้งในส่วนของท่วงทำนอง และทีเด็ดทีขาดของเพลงในส่วนของฮุค ก็คือรายละเอียดของดนตรียุ่บยั่บมีชั้นของเนื้องานที่ซับซ้อน โดยเฉพาะงานคีย์บอร์ดที่ดูจะมีบทบาท ปล่อยของออกมามากกว่าที่เคยได้ยิน ไลน์กีตาร์มีตอดเล็ก ตอดน้อย สอดแทรกเป็นระยะๆ บางทีก็ฉายตัวเองออกมา บางครั้งก็เลือกที่จะฉากไปอยู่ข้างหลังโดยที่ยังรู้สึกถึงตัวตน
ภาคริธึมก็หนา แน่น ซาวนด์ฟัง เต็ม ชัด ดนตรีในทุกส่วนรวมไปถึงเสียงร้องของอาทิวราห์ คงมาลัย รับส่งกันอย่างลื่นไหล ตั้งแต่ต้นจนจบ และในทุกเพลง สัมผัสได้ถึงการทำงานที่เป็นทีมเวิร์ค
หากจะบอกว่าเสน่ห์ หรือจุดเด่นของบอดีสแลมในงานชุดนี้ก็คือ ความเป็นนักดนตรี และงานโปรดัคชันก็คงได้ เมื่อสามารถให้คะแนนเต็มได้ทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นการเล่นดนตรี ร้องเพลง เรียบเรียง ไปจนถึงการผสมเสียง
โดยมี “แสงสวรรค์” เป็นที่สุดในเรื่องของดนตรี นี่คือเพลงที่มากไปด้วยชั้นเชิง ซึ่งเริ่มจากทางของร็อคที่เล่นกันได้สนุก ฟังมีพลังในแบบงานแสดงสด โดยเฉพาะเสียงเปียโนที่พลิ้วสุดๆ ก่อนที่จะพลิกผันกลายเป็นงานบลูส์ร็อค หลังจากผ่านงานกีตาร์โซโลที่ขยี้อย่างเมามันส์ แล้วก็มีเสียงร้องประสานของเด็กๆ ในแบบงานกอสเพลมาแซมเป็นสีสันน่ารักๆ ให้ความรู้สึกแบบ ‘แสงสวรรค์’ อย่างที่ชื่อเพลงว่าเอาไว้จริงๆ ตามด้วยบทสรุปที่เป็นทางดนตรีเริ่มต้น แต่หนนี้พาอารมณ์เพลงส่งไปถึงที่สุด แล้วก็ปิดจบได้อย่างเต็มอิ่มอารมณ์
พอหันมาดูเรื่องเนื้อเพลง จะว่าไปแล้วก็คลับคลากันกับเรื่องดนตรี เมื่อหลายๆ เพลงมาพร้อมประเด็น เนื้อหา ที่อยู่ในเส้นทางเดียวกัน เช่น การตามหาหรือว่ารอคอยใครสักคนเข้ามาอยู่ในชีวิต ทั้งในแง่ความรักหรือเป็นเรื่องของกำลังใจ เช่น “นิรันดร์”, “ครึ่งๆ กลางๆ”, “เช้าที่ดวงอาทิตย์ไม่เคยส่องแสง” การใช้ภาษาก็มี ‘คำบังคับ’ หรือ ‘ภาษาแบบบอดีสแลม’ ปรากฏแบบถี่จัด แต่ด้วยการเล่าเรื่องก็ทำให้สถานการณ์ดีขึ้น ไม่ว่าจะเป็นการเปรียบเทียบ เปรียบเปรย การใช้นักร้องรับเชิญมาดึงให้เพลงมีมิติ มีมุมมองของตัวละครในอีกแง่มุมมาเสริม
หากบางเพลงก็ถือว่ามีของในตัวเองอยู่แล้ว อย่าง “ไม่แก่ตาย” ที่เนื้อหาไม่ใช่แค่แตกต่างจากเพลงอื่นๆ ในชุด แต่ยังมีความ ‘สด’ และเติบโตตามวัยคนทำงาน ด้วยเรื่องราวของผู้ใหญ่ที่ไม่ได้แก่ หรือหมดไฟ อย่างที่ใครคิด ถึงวัยจะร่วงโรยตามกาลเวลา แต่ในตัวยังมีพลัง มีความฝันแรงกล้าของเด็กคนเดิม และการเลือกโจอี บอยมาแร็ปก็ทำให้ความหมายและเนื้อหาหนักแน่นมากขึ้น ในระดับที่ถ้าไม่ใช่ก็ใกล้เคียงกับที่ “ความเชื่อ” ซึ่งได้ยืนยง โอภากุล มาร่วมแจมเคยทำไว้
ส่วน “ผักบุ้งลอยฟ้า” ที่ใช้บริการกอล์ฟ ฟักกลิ้ง ฮีโรแร็ปเปอร์อีกคนมาช่วยร่าย ก็ยกระดับของเนื้อหา การเล่าเรื่องของบอดีสแลมขยับไปจากที่เคยเป็น และถือว่าเป็นเพลงที่ ‘คม’ อีกเพลงในอัลบัมนี้ แต่ก็รู้สึกแปลกๆ เหมือนกันที่ในอัลบัมต้องใช้บริการของแร็ปเปอร์ถึงสองคนในสองเพลง แม้จะไม่มีใครกำหนดไว้ว่าทำไม่ได้ แต่ในแง่ของความหลากหลายถือว่าไม่ช่วยสักเท่าไหร่ แล้วด้วยความที่เป็นเพลงที่ ‘ดี’ ทั้งคู่ ก็ไม่ถึงกับทำให้ตะขิดตะขวงใจ แม้หากต้องเทียบกัน “ไม่แก่ตาย” จะให้ความรู้สึกที่สดมากกว่า
อาจจะไม่ถึงกับหวือหวา และฉากหน้าก็ดูเรียบๆ ไม่วูบวาบ อาจจะรู้สึกเดิมๆ ด้วยซ้ำ แต่กับเรื่องของรายละเอียดและเนื้อใน วิชาตัวเบา มีทั้งการเติบโตของคนทำงาน ผลพวงของประสบการณ์ รวมไปถึงมีบางอย่างที่เคลื่อนไหว ในระดับที่ทำให้เจ้าของผลงานลอยตัวอยู่เหนือลมบนได้อย่างสบายใจ
โดย นพปฎล พลศิลป์ คอลัมน์ วิจารณ์-แนะนำ นิตยสารสีสัน ปีที่ 30 ฉบับที่ 6
[one_half][/one_half][one_half_last][/one_half_last]
What is your reaction?
