SIGNAL อัลบัมของหนึ่งในตำนานศิลปินอิเล็กทรอนิกส์ของบ้านเรา Kidnappers

SIGNAL / Kidnappers [Spicy Disc]: จากวงทรีโอหน้าใหม่เมื่อสองทศวรรษก่อน ที่สมาชิกประกอบด้วย ภควัฒน์ ไววิทยะ, ไตรเทพ วงศ์ไพบูลย์ และ เก็จมณี พิชัยรณรงค์สงคราม คิดแน็ปเปอร์สคือเจ้าของสำเนียงเสียงดนตรีที่แตกต่าง สด และใหม่มากๆ สำหรับวงการเพลงไทยในยุคนั้น กับการเป็นวงอิเล็กทรอนิกส์ ป็อป ที่ให้บรรยากาศล่องลอย เคลิ้บเคลิ้ม ไปกับบีทดนตรี และแสง สี ของฟลอร์เต้นรำ

มาถึงวันนี้ วันที่เสียงดนตรีในแบบซินธ์ ป็อป กับซาวนด์ของดนตรีอิเล็กทรอนิกส์เป็นอีกกระแสดนตรีหลักของบ้านเรา 

คิดแน็ปเปอร์สก็คือหัวขบวนของดนตรีอิเล็กทรอนิกส์ ผู้เริ่มต้น นักบุกเบิก ที่กลายเป็นรุ่นใหญ่ไปแล้วเรียบร้อย

ใน Signal งานชุดสามของวง ซึ่งทิ้งช่วงห่างจาก Set อัลบัมชุดที่ 2 ถึง 15 ปี สองสมาชิกรุ่นแรกและผู้ร่วมก่อตั้ง ภควัฒน์ ไววิทยะกับ ไตรเทพ วงศ์ไพบูลย์ ยังคงเป็นแกนหลักเหมือนที่เคยเป็น ขณะที่สมาชิกอีกคนเจ้าของเสียงร้องนำของวง ยังคงคอนเส็ปท์ตั้งแต่เริ่มต้น ด้วยการเป็นนักร้องหญิง ซึ่งได้ ดิษยา กรกชมาศ มาทำหน้าที่

ขณะที่ตัวผลงาน แม้จะมาน้อยแต่ก็เป็นงานที่บอกว่า พวกเขาเป็นรุ่นใหญ่ ไม่ใช่เพราะมาก่อน หรือแค่อยู่มานาน แต่เป็นเรื่องคุณภาพในการทำงาน ที่ต่อให้เวลาจะผ่านเพียงใด คิดแน็ปเปอร์สก็ยังคงทำงานที่แสดงถึงการเป็นผู้นำ เป็นนักแสวงหา ที่อยู่ในบนถนนสายพัฒนาการ แบบชัดเจนในทิศทางของตัวเอง ไม่ใช่บุกป่าฝ่าดงจนเข้ารกเข้าพงไปไหนต่อไหน เมื่อทั้ง 6 เพลง 7 แทร็ค ในอัลบัมอยู่ในบรรยากาศ อารมณ์ และโทนเดียวกัน ทั้งๆ ที่ๆ หากไล่เรียงดูวันเวลาของปล่อยซิงเกิลต่างๆ ที่ถูกนำมารวมกันในอัลบัมชุดนี้แล้ว

นี่คืออัลบัม… ที่ถ้ามองเป็นสตูดิโออัลบัม ก็เป็นงานใช้เวลาทำยาวนานถึง 3 ปี นับจากปี 2015 ที่คิดแน็ปเปอร์สปล่อยเพลง “Sway (แกว่ง)”, “Pause (หยุด)” กับ “You (เพื่อใคร)” ออกมา แล้วก็ไล่เรียงมาเรื่อยๆ 2016 กับ “No Way! (เธอเท่านั้น)” และ “Enchante (คำบางคำ)” กับ “Tell Me Why (บอก)” จากปี 2017 มาถึง “Pause (หยุด)” ฉบับ Cinematic Mix ในปีที่ผ่านมา

แต่ถ้าจะมองเป็นงานรวมซิงเกิลที่ออกมาในช่วงเวลาต่างๆ ก็ไม่ใช่เรื่องผิด

ยิ่งไปกว่านั้น 3 ใน 6 เพลงก็คือ การร่วมงานกับศิลปินหรือนักแต่งเพลง ที่ให้รู้สึกถึงการเป็นแขกรับเชิญมากกว่าเป็นการทำงานกับคนที่รู้มือ รู้ใจตามปกติ ไม่ว่าจะเป็น ฟองเบียร์ อดีตมือแต่งเพลงจากค่ายใหญ่จีเอ็มเอ็ม แกรมมี ที่ปัจจุบันไปอยู่ที่มิวสิค มูฟ ใน “Tell Me Why (บอก)”, บอย-ตรัย ภูมิรัตนะ กับ “You (เพื่อใคร)” และปิดท้ายด้วยการเอา “Enchante (คำบางคำ)” เพลงเก่าของ Squeeze Animal มาทำใหม่

ที่มาดูว่ากระจัดกระจาย แต่เอาเข้าจริงๆ หากไม่นับเรื่องภาษาหรือว่ามุมมอง ทุกเพลงใน Signal ไม่มีหลุดเป็นความแตกต่าง จากเพลงแรก “Sway (แกว่ง)” มาถึงเพลงสุดท้าย “Pause (หยุด)” (Cinematic Mix) ดนตรีและอารมณ์จากเพลงหนึ่งไปสู่อีกเพลงหนึ่งรับส่งกันได้อย่างกลมกลืน ไม่ว่าจะด้วยการวางแผนที่ดีจนช่วงห่างของเวลาไม่สามารถทำให้ตัวเพลงมีปัญหา ทั้งในเรื่องของซาวนด์และความร่วมสมัย หรือเป็นเพราะความเก๋าของสมาชิกในวง ที่ทำเพลงแบบรู้จักตัวตน แม่นในทางดนตรีเฉพาะของตัวเองเป็นอย่างดี

ที่หากย้อนไปฟังงานชุดแรก สแลง แม้จะมีบางอย่างไม่สมบูรณ์พร้อมนัก แต่เรื่องความเป็นตัวของตัวเองแล้ว ดนตรีของคิดแน็ปเปอร์สมีความชัดเจนมาตั้งเริ่มต้นด้วยซ้ำไป

และกับประสบการณ์ที่เพิ่มมากขึ้น ซาวนด์ที่ได้ยินใน Signal ก็ฟังอิ่ม และเต็มกว่าที่เคยเป็น รวมถึงสามารถจัดวางเสียงดนตรีอิเล็กทรอกนิกส์เก่าๆ เข้ามาในงานได้อย่างกลมกลืน ซึ่งถ้าไม่เขี้ยวและไม่เชี่ยวมากพอก็อาจจะทำให้กลายเป็นงานก๊องแก๊ง ที่ไม่แข็งแรง และฟังไม่เท่อย่างที่ได้ยิน ซึ่งก็รวมไปถึงการจับเพลงอิเล็กทรอนิกส์ ป็อปยุคใหม่ใส่เครื่องทรงของดนตรียุค 80 ที่มิกซ์แอนด์แม็ทช์กันได้พอดิบพอดี อย่างที่ได้ยินจาก “You (เพื่อใคร)”

ขณะที่ “Pause (หยุด)” สองเวอร์ชันก็มีความแตกต่างกันอย่างชัดเจน จากเพลงสนุกๆ มีสีสัน มาเป็นงานบัลลาดนิ่งๆ เน้นอารมณ์ เน้นความนุ่มนวล ความสวยงาม ซึ่งกลายเป็นการแสดงถึงศักยภาพของคนทำงานได้เป็นอย่างดี โดยเฉพาะดิษยา กรกชมาศ ที่เปิดตัวได้ไม่สวยนักกับเพลงเปิดอัลบัม “Sway (แกว่ง)” เมื่อเสียงร้องฟังไม่ต่างไปจากชื่อเพลง แถมยังขาดพลัง แต่ก็ดีขึ้นมาเรื่อยๆ ทั้งโดยเนื้อเสียง และการเอาเทคนิคต่างๆ ในห้องอัดมาปรับใช้ จนถึงระดับที่อยู่ตัว ก่อนจะพีคพอดิบพอดีในเพลงสุดท้ายของอัลบัม ให้อารมณ์ ความรู้สึก ได้อย่างที่เพลงต้องการ

ที่ยังแสดงให้เห็นว่า หากจะว่ากันที่อารมณ์ ความรู้สึก เพลงที่ฟังดูแข็งๆ แบบอิเล็กทรอนิกส์ ป็อป ก็ไม่ได้ขาดไร้ไปซะทีเดียว

ถ้าคนทำงานเหนียว รู้จัก และชัดเจนในทางดนตรีที่ตัวเองเป็นจริงๆ

โดย นพปฎล พลศิลปฺ คอลัมน์ วิจารณ์-แนะนำ นิตยสารสีสัน ปีที่ 30 ฉบับที่ 6

[one_half][/one_half][one_half_last][/one_half_last]