อัลบั้มเฉพาะกิจ กับงานเพลงสะกิดอารมณ์แบบคนบ้านๆ ดูโอโสตาย ของ 2 นักแต่งเพลง-ศิลปิน พยัต ภูวิชัย และวสุ ห้าวหาญ

ดูโอโสตาย / พยัต ภูวิชัย และ วสุ ห้าวหาญ
[บ้านเพลงพยัต]

อัลบั้มเฉพาะกิจ ของสองนักแต่งเพลงที่ต่างก็มีงานเพลงฮิตมหาศาลด้วยกันทั้งคู่ คนหนึ่งคือ พยัต ภูวิชัย ที่มีเพลงดังๆ ในมืออย่าง กรุณาฟังให้จบ, ยังยิ้มได้ เคยมีอัลบั้มออกมาแล้วก่อนหน้านี้ ในยุคอินดีเฟื่องฟู อัลเทอร์รุ่งเรือง รวมไปถึงทำงานเป็นนักดนตรีห้องอัดให้กับศิลปินอีกหลายราย

อีกคนคือ วสุ ห้าวหาญ ที่มีเพลงฮิตระเบิดระเบ้อมากมายไม่แพ้กัน อาทิ นึกเสียว่าสงสาร, คนบ้านเดียวกัน, วันที่บ่มีอ้าย หรือ คิดฮอด เพลงของบอดีสแลมที่มีศิริพร อำไพพงษ์ ร่วมร้อง ก็มีชื่อของวสุ ห้าวหาญอยู่ในเครดิตเช่นกัน แล้วก็ไม่ต่างไปจากพยัต ภูวิชัย นอกจากแต่งเพลงแล้ว วสุเองก็ครบเครื่องไม่ต่างกัน เมื่องทำได้ทั้งงานเบื้องหน้า เบื้องหลัง เป็นทั้งนักดนตรี นักแต่งเพลง หรือกระทั่ง ศิลปิน

ไม่แปลกถ้าจะคิดว่า ดูโอโสตาย งานเฉพาะกิจชุดนี้ ก็คืองานในแบบดรีมทีมของคนทำงานเบื้องหลังที่มีศักยภาพอยู่ในตัวมากกว่าจะอยู่แค่เพียงในเงามืด

แต่น่าเสียดายที่เอาเข้าจริงๆ งานชุดนี้เป็นการทำงานที่ต่างคน ต่างทำ คนละ 6 เพลง แล้วมารวมเป็นงานชุดเดียวกัน
ในแง่หนึ่ง ก็ดีที่แต่ละคนต่างแสดงให้เห็นลายเซ็น วิธีคิดทั้งเนื้อร้อง และดนตรีของตัวเองได้ชัดเจน รวมทั้งเป็นโอกาสอันดีที่ทั้งคู่จะได้ทำงานที่เป็นของตัวเองบ้าง แต่ในมุมหนึ่ง การที่ตัวงานออกมาในลักาณะนี้ ก็ทำให้ความ “พิเศษ” ของตัวงาน ที่นานๆ จะได้เห็นกันทีนั้น ให้ได้ไม่เต็มที่สักเท่าไหร่ บางที ถ้าในดูโอโสตายจะมีเพลงที่เป็นการทำงาน “ร่วมกัน” ของทั้งคู่จริงๆ สักเพลง หรือสองเพลงก็น่าจะดีไม่น้อย และเติมเต็มความพิเศษให้กับงานชุดนี้ได้เป็นอย่างดี

หากตัดประเด็นที่ว่าทิ้งไป ดูโอโสตาย ก็ถือว่าแสดงให้เห็นตัวตนของทั้งพยัต ภูวิชัย และวสุ ห้าวหาญได้พอสมควร ทั้งในส่วนของดนตรี ของเนื้อร้อง ที่ทั้งคู่มีครบทั้งส่วนต่าง และส่วนที่เหมือนกัน

ขณะที่วสุดูจะมีไลน์ของทางเพลงพื้นบ้านชัดเจนกว่าพยัต ในขณะเดียวกันรายหลังก็มีความเป็นงานร่วมสมัยมากกว่า ที่น่าสนใจก็คือ ในส่วนที่ทาบทับ เพลงของพยัตและวสุในหลายๆ เพลง สามารถสลับกันร้อง ทดแทนกันได้ชัดเจน อย่าง “จะได้ไม่ต้องคิดถึง” นั้น ได้ยินครั้งแรก ยังรู้สึกว่าเป็นงานของพยัต มากกว่าวสุด้วยซ้ำ ส่วน “อยากให้กิ๊กมา” ก็สามารถส่งให้พยัตร้องได้สบายๆ นอกเหนือไปจากเป็นคนดนตรีที่ทำงานในแบบคันทรี-ร็อค หรือโฟล์ค-ร็อค เหมือนๆ กัน รวมไปถึงคู่ต่างก็เป็นคนทำงานที่มีเซนส์ป็อปในตัว งานเพลงมีท่วงทำนองที่ติดหูง่าย มีฮุคที่โดนใจได้ไม่ยากพอๆ กัน ในความเป็นนักแต่งเพลง

มุมมอง สำหรับการแต่งเนื้อ เขียนเพลง การเป็นคนใช้ภาษานั้น ก็ไม่ห่างกัน บางทีก็หยิบเรื่องเดียวกันมาพูดด้วยซ้ำไป หากเป็นนักฟุตบอล ก็คงไม่พ้นโรนัลโด กับเมสซี ที่ยากจะตัดสินว่าใครเหนือกว่าใคร และก็ไม่ต่างไปจากดนตรี พยัตอาจจะมีเรื่องของความทันสมัยมาใส่ในเนื้อร้อง แต่ในความเรียบง่ายของวสุก็เป็นธรรมชาติและให้ความรู้สึก “จงใจ” น้อยกว่า

มาถึงตรงนี้ บางทีเรื่องของเพลงสักเพลง หรือสองเพลง ที่ทั้งคู่แต่งร่วมกันนั้น ดูจะไม่ใช่เรื่องจำเป็น ด้วยความที่ทั้งสองคนมีส่วนคล้ายเยอะกว่าส่วนต่าง การทำงานร่วมกัน อาจจะไม่ได้ให้ผลลัพธ์ที่แตกต่างไปจากนี้ก็เป็นได้ แม้จะทำให้รู้สึก “พิเศษ” มากขึ้นก็ตามที

และนั่นก็ทำให้สิ่งที่ควรให้น้ำหนักสำหรับงานชุดนี้ ตกไปอยู่ที่เรื่องของการวางเพลง เรียงอารมณ์ของงาน ที่เข้าใจล่ะ ว่าน่าจะอยากสลับกันคนละเพลงเป็นหลักใหญ่ แต่ในแง่ของอารมณ์เพลง โทนดนตรีนั้น ฟังแล้วออกจะประดัดประเดิดไม่น้อย ที่ถ้าเรียงร้อยกันดีๆ จะทำให้งานชุดนี้มีความสมบูรณ์ ลงตัวมากกว่านี้

เป็นอีกครั้งที่ ความลื่นไหลของอัลบั้ม ความกลมกลืนของอารมณ์ในการฟัง มีอุปสรรคปัญหาเดิมๆ ที่ถูกมองข้ามเป็นประจำของวงการเพลงไทย

โดย นพปฎล พลศิลป์
จากคอลัมน์ วิจารณ์-แนะนำ นิตยสารสีสัน ปีที่ 25 ฉบับที่ 12 กันยายน  2557