Blue Jasmine อีกหนึ่งหนังผู้หญิงป่วยของ วูดี อัลเลน

โดย ประวิทย์ แต่งอักษร

“หลังจากได้ดูหนังเรื่อง Blue Jasmine แล้ว ก็ได้ข้อสรุปอย่างหนึ่งว่า หนังของวูดี อัลเลนเต็มไปด้วยผู้หญิงที่ ‘on the verge of nervous breakdown’ และพูดยากว่าใคร ‘สติแตกและประสาทเสีย’ กว่าใคร เพราะแต่ละคนพอฟัดพอเหวี่ยง ไล่เรียงเร็วๆได้จาก สาวๆ และแม่ของเธอใน Interiors, เมอรีล สตรีพใน Manhattan, ชาร์ล็อตต์ แรมพลิงใน stardust memories, แอนเจลิกา ฮุสตันใน Crimes and Misdemeanors, จูดี เดวิสใน Husbands and Wives, คริสตี อัลลีย์ใน Deconstructing Harry มาจนถึงรุ่นหลังอย่าง สคาร์เล็ตต์ โจแฮนส์สันใน Match Point, เพเนโลพี ครูซใน Vicky Christina Barcelona และแน่นอน คุณเคท แบลนเช็ทท์ สมาชิกคนล่าสุดจาก Blue Jasmine

*เปิดเผยเนื้อหาของหนัง

“โดยส่วนตัวแล้ว ชอบตอนจบของหนังเรื่องนี้มากกกกกกกกกกกกก มันไม่ได้แค่ ‘คล้ายๆ’ ตอนจบของ A Streetcar Named Desire ของเทนเนสซี วิลเลียมส์เท่านั้น (อันที่จริงแล้ว แย่กว่า เพราะแม้กระทั่งคนแปลกหน้ายังลุกหนี) แต่มันกัดกร่อนความรู้สึกในระดับเดียวกับตอนจบของ The Purple Rose of Cairo และ Sweet and Lowdown”