ชมมาแล้ว เทศกาลดนตรีติดแอร์ โซนิค แบง

SONIC BANG BANGKOK 2013: ผ่านพ้นไปด้วยดีสำหรับเทศกาลดนตรี โซนิค แบง ที่โดยภาพรวมนั้น ถือว่าปิดจ็อบลงได้อย่างสวยงาม กับผู้ชมหลายๆ คน เทศกาลดนตรีแบบนี้ ถือว่าเป็นประสบการณ์ใหม่ ที่ไม่ใช่แค่ไปสนุกเย้วๆ แต่จะต้องวางแผนการชมให้เรียบร้อย เพราะจะดูให้ครบทุกวงนั้นเป็นไปไม่ได้ เพราะหลายต่อหลายวง มีช่วงเวลาการแสดงที่เหลื่อมกันอยู่ มากบ้าง น้อยบ้าง

งานนี้การควบคุมเรื่องกำหนดเวลาเริ่ม-จบการแสดงให้เป็นไปตามตาราง ถือว่าทำได้ดี ศิลปินบางรายอาจจะเริ่มช้าไปบ้าง แต่ก็สามารถตบกลับมาอยู่ในเวลาที่ต้องเป็นได้ในที่สุด

ภาพรวมในเรื่องของการแสดง ถือได้ว่า น่าพึงพอใจ คนดูแม้จะบางตาในช่วงแรกๆ แต่พอตกเย็นก็คลาคล่ำกันได้ที่ ส่วนศิลปินที่มาเล่น ทุกราย “ให้” คนดูเต็มที่ แม้ไม่ใช่ทุกคนที่มาแบบครบเครื่อง แต่ก็พยายามให้คนดูได้อย่างน้อยก็ตามลิมิทที่ตัวเองทำได้ เช่น เรน ซูเปอร์สตาร์จากเกาหลี ที่งานนี้คืองานแรกของเรน หลังจากพักยาวเนื่องจากต้องไปเกณฑ์ทหาร ถือว่าเป็นการอุ่นเครื่องก่อนจะปั้นตัวเองกลับเข้าสู่วงการอีกครั้ง

กับศิลปินหลักนั้น มากันเต็มเหนี่ยว ไม่ว่าจะเป็นเจสัน มราซ, พลาเซโบ หรือ เพ็ท ช็อป บอยส์ ถือเป็นคอนเสิร์ตเดี่ยวที่ถูกจับมาใส่ในเทศกาลดนตรีก็ว่าได้ โดยเฉพาะสองหนุ่มดิสโก้จากยุค 80 นั้น มาดี โปรดัคชันแสง สี นั้นดูอิ่ม และครบกว่า การแสดงครั้งแรกในบ้านเราเมื่อราวๆ 3-4 ปีก่อนด้วยซ้ำ

หลายๆ ศิลปินทำได้ดีกว่าโชว์ก่อนๆ หน้าในบ้านเราของพวกเขาเยอะ ที่เห็นได้ชัดก็คือ ฟาร์ อีสท์ มูฟเมนท์ ที่ทำเอาคอนเสิร์ต 2 ครั้งก่อนของพวกเขาในบ้านเรา เป็นเหมือนโปรโม ทริป หรือพิทบูลล์เองก็มาเต็มมีแดนเซอร์ ขนเครื่องเคราครบ และถือเป็นโชว์ที่ “อัพ” อารมณ์คนดูได้ดีที่สุดในงาน และน่าจะทำให้โปรโมเตอร์หลายๆ รายต้องทบทวนกันใหม่ว่า ที่สุดแล้วคอนเสิร์ต ต้องเล่นในฮอลล์ ไม่ใช่ในสถานบันเทิง ที่ก่อนคอนเสิร์ตเริ่ม หลังคอนเสิร์ตจบ ก็ยังตั้งโต๊ะขายของกันต่อ

การจัดการแสดงในพื้นที่ ที่พร้อมสำหรับการจัดงานแสดงสินค้าใหญ่ๆ อยู่แล้วอย่างอิมแพ็คท์ อารีนาก็ทำให้ปัญหาในเรื่องอาหาร การกิน ห้องน้ำ ห้องท่า หมดไปด้วย แต่เรื่องการดูแลผู้ชมโดยเฉพาะเรื่องของ การสูบบุหรี่ในฮอลล์นั้น น่าจะทำได้ดีกว่านี้

แสงสีเสียงมาตามมาตรฐาน ส่วนการจัดวางศิลปินในแต่ละเวที โดยเฉพาะ 3 เวทีหลักนั้นเขย่าไม่ค่อยลงตัวเท่าไหร่ และบางเวทีก็น่าจะตัดออกเอา คัดศิลปินมารวมอยู่ในบางเวทีให้มีความ “เป็นเนื้อเดียว” มากขึ้น เพราะรู้สึกแปลกๆ อยู่เหมือนกัน ที่ฟาร์ อีสท์ เด้งไปอยู่เวทีที่มีวงร็อคปะหน้าประหลังอย่างที่เห็น
ที่น่าสนใจก็คือเวที ว้าว! (Wow!) ที่เอาฮอลล์มาทำเป็นแคนทีน มีเวทีแสดง ถือว่าไอเดียเยี่ยม การเลือกศิลปินมาลงก็โอเค ไม่ว่าจะเป็นใบเตย หรือว่ากระแต รวมทั้งเป็นเวทีสำหรับการทำกิจกรรมต่างๆ แต่กับเวทีกลางแจ้ง ไม่ว่าจะเป็น พาร์ค (Park!) หรือ ซาวนด์ บลาสท์ (Sound Blast!) เข้าข่ายล้มเหลว และน่าจะยุบมารวมที่เวที ว้าว! จัดเวทีให้เต็มที่ คัดศิลปินขึ้นแสดงเอาแบบหัวกระทิๆ พร้อมกับมีบู้ทดีเจจาก เวทีไซเลนท์ ดิสโก สลับก็น่าจะทำให้เวทีนี้ได้ใช้ประโยชน์อย่างคุ้มค่า และตัดเรื่องเวทีกลางแจ้งที่ดูหลุดไปจากความสนใจของผู้ชมออกไปเลย เพราะเท่าที่เป็น การมีเวทีถึง 6 เวทีนั้น ถือว่ามากเกินไป และเมื่อทุกอย่างอยู่ในฮอลล์แล้ว ก็ไม่มีใครอยากจะออกไปด้านนอกอีก

เห็นได้ชัดว่ามีอะไรๆ ที่ยังไม่ลงตัวสักเท่าไหร่นัก แต่โดยรวมๆ แล้ว ก้าวแรกของโซนิค แบงถือว่าทำได้ดี หากจะมีอีกในปีหน้า ก็ต้องลงในรายละเอียดแล้วว่าจะปรับเปลี่ยนกันยังไง ไล่ตั้งแต่ไลน์อัพของศิลปิน การใช้พื้นที่จัดงาน แต่อย่างน้อยเรื่องของการจัดการกับคนดู และสิ่งอำนวยความสะดวกต่างๆ นั้นถือว่าสอบผ่านได้คะแนนสวยๆ สบายๆ

โดย นพปฎล พลศิลป์