By Sadaos
This is 40 [Judd Apatow – 2012, USA_Blu-Ray]: หลักสี่พาซ่า
โดย สกก์บงกช ขันทอง
ที่มา https://www.facebook.com/photo.php?fbid=10151505177050904&set=a.10151147837105904.432361.650825903&type=1&theater
1. เพราะเป็นติ่ง Judd Apatow คือถ้าใบปิดหนังที่มีผู้หญิงส่องกระจกแปรงฟัน และผัวนั่งขี้เนี่ย กำกับโดยคนอื่น ต่อให้สปีลเบิร์กกำกับ ผมก็คงดูไม่ลง แต่นี่ พี่จั๊ด จัดหนักกำกับ ยังไงก็ต้องดู
2. ซึ่งความสามารถของพี่จั๊ดเนี่ยก็คือ พี่เค้าหยิบเอาเรื่องเล็กๆ น้อยๆ มาเติมความพินาศย่อยยับได้อย่างลงตัวสุดตีน
3. ลองนึกง่ายๆ สมมติว่า เรื่องเล่าแค่ ชายหนุ่มพาน้องเต้าหู้หมาของคนที่เขาแอบรักไปเดินเล่น พี่จั๊ดด์เค้าอาจจะเติมว่า ชายหนุ่มกลัดมันผู้พิศมัยการมีอะไรกับหมา ขออาสาพาหมาของนางเอกที่แอบหลงรัก จูงพาไปยังสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง เพื่อที่จะหาทางทำมิดีมิร้ายกับหมา ประมาณนี้คือความระยำของพี่จั๊ดด์เค้า
4. ซึ่งเรื่องก่อนหน้านั้น ไม่ว่าจะเป็น The 40 Year Old Virgin/ Knocked Up หรือกระทั่งหนังง่อยๆ Funny People พี่แกก็จับเอาวิกฤติชีวิตมาทำให้หฤหรรษ์ลั่นล้าได้อย่างหน้าตาเฉย
5. ซึ่งมาเรื่องที่ 4 ซึ่งข่าวเงียบจนไม่รู้แม้กระทั่งว่า หนังเรื่องนี้กำกับโดยพี่จั๊ด ก็จับประเด็นอันแสนเปราะบางของผัวเมียวัยขึ้นต้นด้วยเลขสี่ ผัวเป็นเจ้าของค่ายเพลงที่ออกอัลบั้มเฉพาะศิลปินที่ชอบเท่านั้น (ซึ่งอีผัวชอบแต่เพลงฟังยากพวก Pixies แถมยังเคยปฏิเสธวง Arcade Fire ซะด้วย ฮาาาาาาาาาาาา) ส่วนอีเมียเปิดร้านขายเสื้อผ้าที่มีผู้ช่วยสุดเอ๊กซ์อย่างเมแกน ฟ็อกซ์ ความล่มสลายเริ่มต้นตั้งแต่นาทีแรก เมื่ออีผัวซั่มอีเมียในห้องน้ำอย่างเผ็ดร้อนในเช้าวันเกิดอีเมีย ระหว่างสะด๊วบกันดันพ่นว่า “ชั้นกินไวกะก้าเพื่อการฉลองวันเกิดกับเทอเบยนะ” เท่านั้นแหละ อีเมียหยุดส่ายเอวและหายนะก็เริ่มบรรเลงหลังจากนั้น
6. ครอบครัวนี้มีลูกสองคน คนพี่อยู่ในวัยแรกใช้ผ้าอนามัย ที่ปรารถนาจะดูซีรีส์ Lost ในไอแพดให้จบ ส่วนอีคนน้องวัย 5 ขวบก็ไม่จะใช่เด็กธรรมดา คนพ่อมีพ่อที่ชอบยืมตังค์โดยอ้างบุญอ้างคุณ ซึ่งคนพ่อของพ่อก็เพิ่งจะคลอดแฝดสามซึ่งอายุน้อยกว่าลูกของลูกเสียอีก (จะลำดับญาติยังไงวะ) ส่วนอีเมียเอง ก็มีพ่อที่ห่างหายกันไปนาน ที่ยังต้องใช้เวลาในการเยียวยาและฟื้นฟู
7. ทั้งผัวทั้งเมียเริ่มรู้สึกว่าชีวิตชักเริ่มจืดชืดแล้ว ชีวิตรักไม่สดสัยเหมือนสมัยที่พี้กัญชา และอึ้บกันจนได้ลูกคนโตมาเป็นที่ระลึก ต่างพยายามที่จะหาทางออกให้กัน แต่อีเมียก็จู้จี้เกินไป ส่วนอีผัว จะขวางโลกไปถึงไหน ในขณะที่ผัวพยายามพิสูจน์ตัวเองว่า รักษาชีวิตครอบครัวได้ ด้วยการฝากความหวังกะวงที่ตัวเองชอบก็พังครืนนน บ้านกำลังถูกยึด อีลูกสาวก็ติดเน็ทติดไอโฟนเกินจะเยียวยา ถึงขนาดตะโกนด่าพ่อแม่ว่า “ไปตายซะ” นี่ตะกวดดีจริงๆ
8. เรื่องทั้งหมดพินาศระเบิดเป็นโกโก้ครั้นซ์ ในงานฉลองวันเกิดของอีผัว จบสิ้นแล้วชีวิตนี้ ฮ่า ฮ่า ฮ่า อีดอก (ไม้) ไอ้สาดดด อีลูกเหลว ไอ้พ่อตาระกำ ไอ้เพื่อนตะกวด อีผู้ช่วยเมียน่าซั่ม อีสันขวาน หนูอยากตายยย ฮ่า ฮ่า ฮ่า
9. นี่คือเรื่องย่อทั้งหมดของหนังเรื่องนี้ ที่ถ้าจัดด์เมื่อสิบปีก่อน มันคงเอาอยู่ด้วยจังหวะจะโคนที่โคตรฮา หาดาราที่พร้อมจะรับสถานการณ์เฮงซวยนี้ได้ แต่ไม่จ๊ะ เนื้อเรื่องดำเนินแบบโคตรเนิบ ถ้าเป็นกราฟก็คงจะนิ่งเสียจนใกล้จะตาย ให้เมียตัวเองมาเผชิญชะตากรรมห่วยๆ แบบกำกับเสร็จ ถ้าเป็นอีเมียผกก. ผมคงขอฟ้องหย่า ไม่พอเอ็งยังแปรสถาบันครอบครัว ให้กลายเป็นโรงงานนรก ด้วยการลากลูกสาวมาเล่น ให้ด่าแม่อย่างไฟแล่บอีกด้วย
10. เหมือนจะไม่สุดพอๆ กับตอนดู Funny People คือเรียบง่ายเหมือนถ่ายด้วยกล้องไอโฟน แต่พอดูไปคิดไป สนุกว่ะ สนุกค่อดๆ สนุกในความรู้สึกว่า นางเอกคือคนที่นอนอยู่ข้างๆ คุณ พระเอกมันเหมือนตัวคุณ เรื่องเล็กน้อยขี้ประติ๋วกลายเป็นเรื่องใหญ่ ในทันทีที่เราตั้งแง่จะทะเลาะกัน ทุกอย่างพร้อมจะเละทันที ที่ใครซักคนออกตัวสตาร์ท มันขำขื่นมาก ฮาเนเก้มันอาจจะเลือดเย็น ปาร์คซังวุ๊ก อาจจะใจร้าย แต่ไอ้พี่จัดด์ของผม มันทั้งเลือดเย็นทั้งใจร้าย และยังเจือกกวนตีนอีกดอก เพราะผมรู้สึกสังเวชไปกับคู่ผัวเมียคู่นี้มากๆ ทะเลาะกันทุกเรื่อง แต่ยังดันมีความงดงามพร่างพราว ไปกับความระยำไปจนจบเรื่องได้อีกเนี่ย เอ็งใจร้ายมากกกก
11. และหนังเรื่องนี้คงจะเป็นหนังของสสส. รึกรมสุขภาพจิตไปทันที หากจบแบบเคลียร์ทุกอย่าง โอเคอีเมียรู้สึกจู้จี้จุกจิกชั้นบ่นทุกเรื่อง ชั้นจะไม่ทำแล้ว ชั้นขอโทษ และอีผัวก็เลิกกวนตีน เลิกเอาไอแพดไปเล่นในห้องส้วมเป็นครึ่งชั่วโมง เลิกด่าคนฟังเพลงตลาดว่าปัญญาอ่อน หันหน้าเข้าหากัน ครอบครัวสุขสันต์ เหมือนโฆษณาสานรักจาก AIS ผมคงสาปส่งเรื่องนี้ไปแล้ว แต่ไม่จร้าาาาา
12. ทุกคนในหนังยังคงดำเนินสันดานแย่ๆ ของตัวเองยันจบ ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ไม่ต้องยืนปรบมือปาดน้ำตา ทุกอย่างยังดำเนินไปตามยถากรรม นั่นแหละมันคือความจริงของคนวัย 40 (ผมยังไม่ถึง แต่ตอนนี้ซ้อมใช้ชีวิตในช่วงวัยนั้นอยู่) คือ จะเอาอะไรกันมาก อีกไม่นานก็ตาย ตาย…ก็เรื่องนิดเดียว
13. สรุปหนังเรื่องนี้สนุกสัส สนุกในความรู้สึกว่าระหว่างที่นั่งดูอยู่ ทีวี LED ผมกระจอกจนกระจกหน้าจอมันส่องเข้าหาตัวเอง ผมมันกระจอกไม่ต่างกับพอล รัดด์ พระเอกในเรื่อง ควรจะลดละเลิกชีวิตเส็งเคร็งของตัวเองได้แล้ว แล้วก็พบว่าถ้าเลิกมันคือการฝืน ถ้าขัดขืนมันคือการทรมานชีวิตตัวเอง แค่ทำใจอยู่กับมันให้ได้ และพบว่า บางทีคนเรากับพระพุทธเจ้าอาจจะไม่แตกต่างกัน ตรงที่ในทุกคืนวันเราต่างบำเพ็ญทุกรกิริยาเพื่อสิ่งใดซักอย่าง และพบว่าแท้จริงแล้วคุณอาจจะบรรลุตรัสรู้ชีวิต ตรงที่คุณพึงใจอยู่กับชีวิตแบบนี้ไปแล้วก็เป็นได้ ซึ่งหนังเรื่องนี้กำลังตบกบาลให้เราเชื่ออย่างนั้น ก็เลยชอบหนังเรื่องนี้โคตร ดังนั้นหากคาดหวังว่าไอ้เสียงหัวเราะจากหนังตลกจะช่วยเยียวยาชีวิตได้บ้าง ลองดูหนังตลกขันขื่นถุยชีวิตดูบ้าง ไม่ชอบก็คงเกลียดไปเลย
14. อยากเขียนให้ถึงซักสี่สิบข้อเหมือนในหนัง แต่นั่นแหละ ผมแก่เกินจะเขียนอะไรเยอะๆ แล้ว เอาแค่ สิบสี่ ก็พอนะ
ปล. ลืมพูดถึงเมแกน ฟ็อกซ์ สั้นๆง่ายๆก็ “อิ่มนม”
What is your reaction?
