Movie ReviewREVIEW

ดูมาแล้ว – 2046 – “ความสวยงามและประณีต เรื่องเล่าว่าด้วยอดีตที่คมคาย กับการเล่าเรื่องที่ดูมากไปใน ‘ชั้นเชิง’”

จากตัวละครที่ปรากฏตัวเพียงแว่บเดียวในฉากสุดท้ายของ Days of Being Wild กลายมาเป็นตัวละครหลักของ In the Mood for Love ที่เจอกับความรักซึ่งต้องเก็บงำเอาไว้ เมื่อเป็นเรื่องที่ไม่ถูกต้องตามศีลธรรม ประเพณี โจวมู่หวั่น (เหลียงเฉาเหว่ย) กลับมาสานต่อเรื่องราวของตัวเอง ใน 2046 ด้วยลักษณะและท่วงท่าที่แตกต่างไปจากเดิม

แม้จะยังคงเป็นนักเขียน ทำงานหนังสือพิมพ์ แต่โจวมู่หวั่นในหนังเรื่องนี้ ไม่ใช่ชายหนุ่มที่ดูเข้มขรึม นิ่งเงียบ จำนนต่อกฏเกณฑ์ทางสังคม หากเป็นหนุ่มเพลย์บอย ที่ดูไม่ใส่ใจต่อความรู้สึกของผู้คนสักเท่าไหร่ แต่ก็เป็นชายมากเสน่ห์ มีคารม

ชีวิตของเขาอยู่ด้วยการเขียนนิยายให้กับหนังสือพิมพ์ ที่ไม่จำกัดรูปแบบของเนื้อหา เช่นที่เขาบอกไว้ประมาณว่า เขียนอะไรก็ได้ที่ทำให้ได้เงิน ส่วนความรักก็จมอยู่กับการจากไปของ ซู หลี่เฉิน (จางม่านอวี้) ที่ความเป็นไปในเรื่องหัวใจของเขานับจากนั้น ล้วนไม่มีความมั่นคงและจริงจังหลงเหลืออยู่ ไม่ว่าจะเป็นกับ ลูลู่ (หลิวเจียหลิง) นางโชว์ที่เขาพบตั้งแต่ไปใช้ชีวิตที่สิงคโปร์, ไป๋หลิง (จางจื่ออี๋) สาวกลางคืนที่เป็นเจ้าของห้องหมายเลข 2046, หวังจินเหวิน (เฟย์หว่อง) ลูกชายเจ้าของโรงแรมที่เขาพัก และอีกหนึ่งซูหลี่เฉิน (กงลี่) นักพนันหญิงเจ้าของฉายาแมงมุมดำ หากทั้งหมดทั้งมวลก็ล้วนแล้วจบลงด้วยการจากลา

ไม่ว่าจะเป็นลูลู่ ที่ชีวิตรอคอยและตามหา ‘นกไร้ขา’ ของเธอ
ไป๋หลิง ที่เขาไม่ยอมปักหลักและใช้ชีวิตด้วย พร้อมทั้งพยายามรักษาระยะห่างเอาไว้ตั้งแต่ต้น
หวังจินเหวิน ที่ดูใกล้เคียงกับคนที่เขารักมากที่สุด แต่เธอก็มีคนที่รักอยู่แล้ว
ซูหลี่เฉิน ผู้หญิงที่บังเอิญชื่อคล้ายคลึงกับคนที่เขาคิดว่า ‘ใช่’ หากท้ายที่สุดแล้วเธอนอกจากจะไม่ใช่ แต่ก็ยังมีเรื่องราวในชีวิตของตัวเอง ที่ทำให้ปิดประตูตัวเองจากเขา

แม้ทั้งสี่คนจะดูแตกต่างกัน หากในความเป็นจริงแล้ว ทุกคนก็ไม่ต่างไปจากมู่หวั่น พวกเขาล้วนมีอดีต ที่ทำให้ไม่เปิดใจรับเขา หรือบางทีก็ทำให้เขาไม่ยอมเปิดใจรับเธอเข้ามา 
 รวมถึงสามจากสี่คนก็คือ หนึ่งในผู้ที่เคยใช้ชีวิตในห้องหมายเลข 2046

ท้ายที่สุด ไม่ว่าจะเป็นเขาหรือพวกเธอ ‘เกือบ’ ทุกคนต่างก็มีชีวิตรักที่ไม่คืบหน้า ต่อให้การใช้ชีวิตจะเดินหน้าไปไหนต่อไหนก็ตามที ตราบใดไม่ยอมตัดสินใจให้เด็ดขาดเรื่องชีวิตรัก

และทุกอย่างในชีวิตของมู่หวั่นก็ไหลมารวมกันที่เรื่องราวในนิยายวิทยาศาสตร์ ที่อาจจะเติมคำว่า โรแมนซ์ ลงไปด้วยก็ได้เรื่อง 2046 ที่เขาเขียนโดยได้รับแรงบันดาลใจจาก หมายเลขห้องที่ลูลู่พัก ซึ่งเป็นหมายเลขเดียวกับที่เขากับหลี่-เฉินที่เขาหลงใหล ใช้เขียนนิยายร่วมกันใน In the Mood for Love และมี แต่หนนี้เป็นเขากับจินเหวิน ที่ตัวละครในเรื่องไม่ต่างไปจากผู้คนในชีวิตของมู่หวั่น ส่วนมุมมองที่มีต่อความรักของตัวละครหลัก ชายหนุ่มผู้ซึ่งเดินทางไปยัง 2046 เพื่อเก็บเกี่ยวอดีตที่สูญหาย เพราะที่นั่นทุกอย่างจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง และไม่เคยมีใครกลับมาจากที่นั่นได้

ยกเว้นตัวละครรายนี้ ที่กลับมาอย่างเดียวดาย และอาจจะด้วยความรู้สึกที่อ้างว้างยิ่งกว่าเดิม

ซึ่งเหมือนกับบอกเป็นนัยๆ ว่า ท้ายที่สุดแล้วอดีตคือสิ่งที่ควรฝังอยู่ในหลุมพร้อมกลบ หรือปล่อยให้มันเป็นความลับดำมืดต่อไป มากกว่าที่จะไปแวะเวียนเพื่อให้เจ็บช้ำยิ่งกว่าเดิม

ไม่ใช่แค่ให้ความสำคัญกับเรื่องอดีต 2046 ยังมีเรื่องของ ‘เวลา’ ที่ถูกเน้นย้ำอยู่หลายครั้ง โดยเฉพาะความสัมพันธ์ของมู่หวั่นกับไป๋ หลิง ที่ต่างฝ่ายต่างหยิบยืมเวลาของกันและกัน รวมไปถึงของขวัญชิ้นหนึ่งที่เขามอบให้เธอคือนาฬิกา ที่ราวกับจะบอก คืนเวลาให้กับเธอ ก่อนที่จะตอกย้ำว่า เวลา ก็คือสิ่งที่เขาจะไม่ให้ใครหยิบยืมอีกต่อไป

เวลาที่มีความสำคัญถึงว่า ต่อให้ได้พบกับคนที่ใช่ แต่ถ้าเป็นในเวลาที่ผิด ทุกอย่างก็พังครืน เหมือนที่เขาได้พบกับจินเหวิน ในเวลาที่เธอยังโหยหาและคิดถึงคนที่เธอรักอยู่

หว่องกาไว เล่าเรื่องราวความรัก และผู้คนที่ผ่านมาในชีวิตของโจวมู่หวั่น แบบไม่ง่าย และพยายามทำให้ซับซ้อนมากยิ่งขึ้น นอกเหนือจากไม่เรียงลำดับเวลาทั้งกับเรื่องราวของตัวเอง ตามลายเซ็นเฉพาะตัว และเนื้อหาที่เกี่ยวพันกับหนังสองเรื่องก่อนหน้า ทำให้ประเด็นที่คมคาย บาดลึก ไม่สัมผัสผู้ชมได้อย่างจริงๆ จังๆ ในระหว่างชม ขณะที่งานด้านภาพ ดนตรีประกอบ และโปรดัคชัน ดีไซน์ที่สละสลวย สวยงาม ก็ทับถมกลบ ‘อารมณ์’ ที่ควรจะเกิดขึ้นในระหว่างชมให้เลือนหายมากขึ้นไปอีก

ไม่แปลกที่หลายๆ คน จะรู้สึกกับ 2046 ว่าเป็นเพียงหนังสวย เป็นงานในระดับที่เรียกว่างาน ‘คราฟท์’ หรืองานประดิษฐ์ ‘เกิน’ แต่ถ้ากลับมาไตร่ตรอง คิดถึงความเป็นไปของตัวละคร และเหตุการณ์ต่างๆ ในเรื่อง 2046 สามารถทำให้จมดิ่ง นิ่งอยู่กับความรู้สึกบางอย่างได้โดยที่ไม่ต้องอาศัยภาพบนจอภาพยนตร์เลยแม้แต่น้อย

ไม่ต่างไปจากตัวละครในนิยายของโจวมู่หวั่น ที่การกลับมาหลังจากได้เยี่ยมอดีตอีกครั้งจะทำให้เหงา และอ้างว้างเหลือเกิน โดยเฉพาะเมื่อรถไฟเดินทางถึงโซนที่ 1224-1225 ที่เป็นโค้ดแทนช่วงเวลาในโลกจริงๆ วันคริสต์มาสอีฟ-วันคริสต์มาส วันที่ผู้คนมาเฉลิมฉลองด้วยกันอย่างมีความสุข

แต่กับคนที่ไม่มีใคร ผู้มีอดีตอันปวดร้าว พวกเขากลับ ‘หนาว’ เหลือเกิน….

โดย นพปฎล พลศิลป์ คอลัมน์ ชำแหละแผ่นฟิล์ม นิตยสารเอนเตอร์เทน ฉบับที่ 1318 ปักษ์หลังธันวาคม 2563

What is your reaction?

Excited
0
Happy
0
In Love
0
Not Sure
0
Silly
0
Sadaos
พบข่าวสารจากวงการหนัง-เพลง ภาพสวยของดาราสาว, วิจารณ์-แนะนำ งานเพลง, ภาพยนตร์ และรับสั่งซื้อ CD/ DVD ทั้งในและต่างประเทศ. Sadaos Is entertainment news page and online shop for people who love movie and music. We sell many entertainment items like used and new DVD, CD, postcards, accessory, souvenirs.

You may also like

More in:Movie Review

Comments are closed.